“เดี๋ยวหมอหลวงก็จะทายาให้พวกท่านแบบนี้” มู่หยางจินที่หงุดหงิดจากการดูแลอย่างดีเกินไปของหมอหลวงพูดบอกซ่งเสวี่ยนลู่และเสิ่นอี้หาน เขาไม่ชอบใจที่ฮ่องนั้นก็เห็นอยู่ว่าแผลของเขาใกล้จะหายดีแล้ว แต่ก็ยังบังคับให้หมอหลวงใส่ยาให้เขาอีก
“แผลของข้าหายดีแล้วท่านอ๋องน้อย” ซ่งเสวี่ยนลู่รีบบอกอาการของตนทันที ไม่อยากได้รับการรักษาแบบนี้
“ข้าเองก็เช่นกัน หายดีแล้ว ไม่เจ็บปวดตรงไหนเลย” เสิ่นอี้หานก็รีบพูดขึ้นเช่นกัน
“การเดินทางราบรื่นดีใช่หรือไม่ท่านชายเสิ่น” คราวนี้มู่หยางหย่งเล่อหันมาสนใจเสิ่นอี้หานเมื่อเขาเห็นว่ามู่หยางจินทายาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เรียบร้อยดีพ่ะย่ะค่ะ คงเพราะท่านอ๋องน้อยเก็บกวาดได้สะอาดตอนที่เดินทางไปซานเป่ยพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นอี้หานพูดกับฮ่องเต้อย่างนอบน้อมสุภาพ
“อย่างนั้นหรือ ท่านอาเสิ่นกับพระชายาสบายดีหรือไม่”
“บิดามารดากระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ ทั้งสองท่านฝากความคิดถึงมาถึงพระองค์ด้วย”
