สามปีต่อมา
“ท่านอ๋องน้อย ฝ่าบาท ทรงมีพระบัญชาให้ท่านกลับเมืองหลวง”
“บอกพระองค์ว่าข้าอยู่ในป่า ยังไม่กลับมา” มู่หยางจินที่บัดนี้เติบโตขึ้นเป็นหนุ่มรูปงาม อยู่ในชุดเกราะทหารอย่างสง่าผ่าเผย ยืนนิ่งมองแผนภาพภูมิประเทศของเมืองชิงฉางอย่างตั้งใจ ไม่สนใจบัญชาของฮ่องเต้เลยสักนิด
“ไม่ได้นะท่านอ๋องน้อย โทษหลอกลวงเบื้องสูงเช่นนี้ กระหม่อมและครอบครัวรับไม่ไหวขอรับ รับไม่ไหว” ซ่งชีฟงเดินเข้ามาประชิดตัวท่านอ๋องน้อยของเขาอย่างต้องการให้มู่หยางจินสนใจบัญชาของฮ่องเต้บ้าง เพราะเดือนนี้เพียงเดือนเดียว สาส์นจากฮ่องเต้ก็เดินทางมาถึงที่ค่ายแห่งนี้เป็นสิบฉบับแล้ว
“ฮ่องเต้ไม่กล้าตัดหัวท่านหรอกน่าท่านอาจารย์” มู่หยางจินยังคงมีท่าทางนิ่งเฉยดังเดิม
“ทหารที่มายังคงรอรับข่าวจากท่านอยู่นะขอรับ อย่าทำให้เขาต้องลำบากเลย”
“เขาจะลำบากได้อย่างไร เป็นข้านี่ที่กำลังลำบาก หลายปีมานี้ข้าสืบจนรู้ว่าหลู่จื่อเทาอยู่แถวนี้ ไม
