“นางชื่อ เสิ่นอ้ายฉิง บุตรสาวคนรองของเสิ่นหนานอ๋อง เจ้าเมืองซานเป่ย” มู่หยางหย่งเล่อยื่นม้วนภาพวาดให้ซ่งเยี่ยนชางนำมาให้มู่หยางจินดู เขารับม้วนกระดาษมาอย่างงุนงง เมื่อคลี่ดูก็พบกับภาพเหมือนของหญิงสาวนางหนึ่งที่งามสง่า และภาพเหมือนของคนอีกหลายคน เขารู้ได้ในทันทีว่าภาพพวกนี้คือภาพของคนในครอบครัวของเสิ่นหนานอ๋อง
“เสิ่นหนานอ๋องจากซานเป่ย คนที่ยกทัพมาช่วยเสด็จพี่กอบกู้บ้านเมืองคนนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ” มู่หยางจินคิดย้อนถึงอดีตคราวที่เสิ่นหนานอ๋องยกทัพทหารเรือนแสนมาหาพวกเขาแล้วบอกว่าจะมาช่วยต่อสู้ในครั้งนั้น
“ใช้แล้ว เสิ่นหนานอ๋องผู้นี้ เดิมเป็นสหายคนสนิทของเสด็จพ่อ ท่านอาเสิ่นนั้นเก่งกาจด้านการรบทัพจับศึกยิ่งนัก เสด็จพ่อทรงไว้ใจเขามากจึงพระราชทานตำแหน่งอ๋องให้พร้อมกับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าเมืองซานเป่ยที่ห่างไกล เขามีภรรยาชื่อ ฟู่ฟางหมิง มีบุตรและธิดาด้วยกันสี่คน บุตรชายคนโตชื่อ เสิ่นอี้หาน บุตรสาวคนร
