“ผ่านมาสามปีแล้วที่ข้าเป็นคู่หมั้นของท่าน แต่เวลาที่ข้าเฝ้ารอข่าวจากท่านนั้นนานยิ่งกว่านั้นมาก นานมากจนท่านคงลืมไปแล้วว่าท่านเคยบอกว่าจะมาหาข้า แต่ท่านก็ไม่มา”
เสิ่นเยว่เอ๋อร์ไม่เคยลืมคำพูดสุดท้ายของมู่หยางจินที่บอกกับนางว่าจะมาเยี่ยมนางอีก แต่เขาก็ไม่เคยมาอีกเลย จนเมื่อเขากลับเมืองหลวงไป นางคิดว่าเขาจะส่งข่าวมาหานางบ้าง แต่ก็เงียบหาย นางไม่เคยได้จดหมายจากเขาเลยและคิดว่าเขาคงลืมนางไปแล้ว จนเมื่อสามปีก่อนมีหนังสือหมั้นหมายส่งมา นางก็หลงคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขายังคงคิดถึงนางเหมือนที่นางคิดถึงเขา เสิ่นเยว่เอ๋อร์ในตอนนั้นก็มีรักปักใจกับพี่จินของนางไปแล้ว และรู้สึกดีใจมากที่เขาขอหมั้น เมื่อต้องเข้าวังมาเตรียมตัวแต่งงานนางก็หวังว่าจะมีจดหมายจากคู่หมั้นของนางแต่ก็ไม่เคยมีเลยสักฉบับ นางจึงเข้าใจแล้วว่าหนังสือหมั้นหมายและงานแต่งงานนั้นเป็นเพียงราชโองการจากฮ่องเต้ที่ไม่อาจขัดได้ จนถึงวันที่ต้องเดิน
