ผมอยากเดินเข้าไปชกหน้าไอ้พี่รหัสเปรตนั่นมาก กล้าดียังไงมาจับมือเด็กผม ผมโมโหหนักจนต้องหาที่ลงกับอะไรก็ได้ที่มันอยู่ใกล้ตีน ผมแทบจะพุ่งเข้าหามันใส่ไม่ยั้งถ้าไม่ติดว่าโดนเพื่อนตัวดีสองคนล็อกแขนผมไว้มันได้แหลกคามือ มันกล้ามากที่แตะต้องคนของผมไม่ไว้หน้าคนที่ตามเฝ้า ผมตามเฝ้าตั้งนานยังไม่ได้จับเลยผมรู้มันทำเพราะอยากเอาชนะ แล้วมันยังใช้สายแพรวพราวมองยัยแสบของผมโลมเลียจ้องจะงาบเสือด้วยกันย่อมมองกันออก มิหนำซ้ำมันยังใช้สายตาเยอะเย้ยมองมาที่ผม มันกล้ามากอยากลนหาทีแม่งผมจะทำให้มันจำจนตายว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร
"มึงจะเอายังไงกับมัน" ไอ้ไนท์กี้มันถามผมขึ้นมันคงเห็นสายตาอาฆาตแค้นที่ผมมองไอ้เด็กเปรตพี่รหัสเมษา ผมสั่งคนสืบประวัติมันมาหมดแล้วรอเล่นแม่ง เมื่อทุกอย่างเริ่มคลี่คลายลงแต่ความแค้นยังฝังอยู่ในอกผมมองหาเรื่องมันตลอดเวลาและมันก็มองตอบอย่างไม่หลบ พร้อมท้าชนมันคิดผิดถนัด
"กูเอาคืนมันแน่เล่นใต้ดินแม
