บทที่ 9 ตามป่วน
1892 คำ
สิบโมงของวันนี้ห้องพักส่วนตัวของพวกผมสี่พากันอยู่ครบกันทีม ไม่มีเรียนเช้าแต่ก็ยังขยันมากันเพราะอะไรนั้นไม่ต้องพูดถึง เรื่องหญิงนี่มาอันดับหนึ่งก็ว่าได้ ไอ้ติวเตอร์ ไอ้ธีร์ธามก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อีกมุม ส่วนไอ้ไนท์กี้นอนเหยียดตัวยาวพักสายตา ส่วนผมนั่งอยู่ที่โซฟาตัวประจำของผมเพื่อส่องไอจี เฟสบุ๊คของยัยแสบเผื่อนึกพิเรนดื้อเอารูปเซ็กซี่ไปลงเรียกยอดไลท์อีก ผมจะได้รีบไปจัดการ และกำลังเช็คยอดผู้ชายที่ฟอลโล่ไอจียัยแสบว่าลดลงบ้างหรือยัง เพราะหลังจากที่ผมไปตามลบรูปจนเกลี้ยงวันนั้น ผมก็ใช้ลูกน้องของพ่อตามสอยทีละคน โทรข่มขู่สารพัด บางคนก็โดนแฮ็กไอจีจัดการทุกอย่างเงียบๆ
"เห้ยไอ้ดีเดย์มึงเห็นข่าวในเพจมหาลัยหรือยังวะ" ท่ามกลางความเงียบสงบภายในห้องที่พวกผมต่างคนต่างเงียบสนใจโทรศัพท์ตัวเอง อยู่ดีๆไอ้ติวเตอร์ก็ลุกพรวดทำลายความเงียบในห้อง ถามคำถามกับผมด้วยเสียงอันดังกับท่าทางดูตื่นเต้นจนทุกคนหันไปมองที่มันเป็นตาเดียวกัน เสียงตกใจของมันทำให้ผมต้องละสายตาจากโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นไปถามมันด้วยความสงสัยเรื่องข่าวที่มันพูดถึง ทำไมมันต้องเจาะจงถามมาที่ผมคนเดียว
"ข่าวเหี้ยอะไรของมึง มึงก็รู้ว่ากูไม่สนใจข่าวซุบซิบนินทารำคาญข่าวพวกนี้ฉิบหาย" ผมด่ามันออกไปด้วยความหงุดหงิดอยู่ดีๆก็ถามคำตามที่มันก็รู้อยู่แล้วผมไม่เคยตามข่าวในมหาลัย
"แต่ข่าวนี้มึงต้องสน และรีบอ่านเป็นพิเศษก่อนที่มึงจะตกกระป๋อง" ผมมองหน้ามันที่คะคั้นคะยอให้ผมอ่านซะเหลือถ้าไม่น่าสนใจอย่างที่มันว่ามันเจอตีนผมแน่
"มึงอยากบอกก็รีบพูดมาไม่ต้องให้กูดูเอง" ผมยังทำเป็นเล่นตัวไม่สนใจสิ่งที่มันถามเพราะว่ามันคงทนอึดอัดคนเดียวได้ไม่นานจนต้องรีบพูด
"แม่งเล่นตัวฉิบหายไม่บอกแม่งปล่อยให้เมษาหาผัวใหม่ปล่อยให้มันงมโข่งแม่งคนเดียว" ชื่อนี้แม่งโคตรมีอิทธิพลกับผมเหลือเกินจนต้องรีบลุกเดินไปหามันทันที
"หาผัวใหม่อะไรมีใครกล้ายุ่งของกูวะ" หน้าผมตึงเข้าไปอีกเมื่อมันทำท่าเหมือนจะเก็บโทรเข้ากระเป๋ากางเกงเสียดื้อๆ กวนตีนฉิบหาย
"ไอ้ติวเตอร์มึงก็เลิกกวนตีนมันสักทีดูหน้ามันตึงจนตีนกาจะเหยียบหน้ามันแล้ว" ไอ้ธีร์ธามแม่งพูดขึ้นทีแรกนึกว่าจะดีกว่าไอ้ติวเตอร์กวนตีนทั้งคู่
"ถ้าพวกมึงสองคนไม่หยุดกวนตีนกูแล้วรีบพูดมากูจะให้ลูกน้องไปจัดการลูกรักพวกมึงให้เละ" คิดว่ามันสองคนรวมหัวกันกวนตีนผมได้คนเดียวหรือไง
"พวกมึงทั้งสามคนเลิกกัดกันสักทีเดี๋ยวกูเอาน้ำสาดไล่หมดคนจะนอนเถียงกันอยู่ได้รำคาญ" ไอ้ไนท์กี้พูดเหมือนพวกผมเป็นหมาไปได้ไม่รู้มันไปอดหลับอดนอนอะไรเข้ามาในห้องก็ล้มตัวนอนไม่สนใจใคร
"สรุปข่าวอะไรรีบพูด" ผมกดดันไอ้ติวเตอร์อยากรู้เรื่องยัยแสบไปสร้างเรื่องอะไรให้ผมควันออกหูอีกหรือเปล่า
"นักศึกษาสาวสวยปีหนึ่งเมษาคณะบริหาร ควงหนุ่มฮอตเดือนคณะแพทย์ปี 3 กุ๊กกิ๊กนั่งคาเฟ่ในมหาลัย ทำสาวๆหนุ่มๆแถวนั้นตาลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉา"ไอ้ติวเตอร์มันอ่านข่าวซุบซิบในเพจให้ผมฟัง ทำเอาผมขึ้นเลยทีนี้
"ใครมันเป็นแอดมินเขียนข่าวมั่วๆวะส่งคนไปป่วน
แม่ง" ผมพาลทุกอย่างทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเมษา
"แล้วไอ้หมอนั่นหล่อฆ่าไอ้ดีเดย์ได้ไหมวะ" ไอ้ไนท์กี้ทะลึ่งลุกพรวดขึ้นนั่งมองมาที่ผมจากที่บอกจะนอนแม่งลุกมาเสือกเรื่องของผมทำเป็นอยากรู้
"ความหล่ออาจจะน้อยกว่ามันนิดหนึ่งแต่ความละมุนรอยยิ้มกินไอ้หมาหน้าตึงแถวนี้ขาดลอย กูว่ามันโดนน้องเขี่ยทิ้งสูงเลยงานนี้ แต่จะว่าเขี่ยทิ้งก็ไม่ได้ไอ้หมาแถวนี้มันตามเฝ้าเขาเองทั้งที่ไม่มีสถานะ" ผมอยากถีบไอ้ติวเตอร์สักทีมันกวนตีนอยู่ได้คนยิ่งหงุดหงิดงุ่นง่าน
"ไอ้หมานั่นมันเป็นใครวะกล้าดียังไงมายุ่งกับเด็กกู งานนี้ต้องสั่งสอนสักหน่อย" ผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับเพื่อนทั้งหลาย งานนี้มันต้องมีเพียงหนึ่งเดียวที่เหลือรอดนั่นก็คือผม ตอนนี้ใจผมมันร้อนไปอยู่ที่สองนั้น ผมเตรียมเดินจ้ำก้าวออกตามป่วนสองคนนั้นให้กระเจิงโดยเฉพาะไอ้หมอที่อยากเป็นหมา
"อ้าวนั่นมึงจะไปไหน หวังว่ากูจะไม่ได้ข่าวว่ามึงไปฆ่าหมอตายใช่ไหม" ก่อนจะฆ่าหมอนั่นฆ่าไอ้ธีร์ธามเพื่อนตัวแสบดีกว่าไหมมันเข้าใจด่าผม
"กูจะไปจัดการกับไอ้คุณหมอที่อยากกลายเป็นหมานั่นไง"ผมไม่สนใจพวกมันที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยเหยียบซ้ำ
"เอาแล้วไอ้หมอนั่นเดินไม่ดูตาม้าตาเรือไปเหยียบหางไอ้หน้าตึงเข้าจนได้งานนี้มันกัดไม่ปล่อยแน่" เสียงไอ้ไนท์กี้ที่ดังตามหลังไม่ทำให้ผมหันกลับไปสนใจพวกมันได้เพระใจมันร้อนยิ่งกว่าไฟ
ผมเดินมาถึงเป้าหมายสำคัญที่อยู่ในข่าว เห็นสิ่งที่ทำให้ผมขวางหูขวางตาจนอยากวางมวย
"ขอกาแฟร้อนๆสักแก้วครับขอแบบน้ำเดือดๆที่จะเอามาสาดหมาเร่ร่อนแถวนี้ได้ครับ" ผมเห็นสองคนนั้นนั่งติดกันผมจึงเดินเอาตัวไปเบียดแทรกตรงกลางและถือโอกาสเลื่อนเก้าอี้ของไอ้หมอนั่นออกห่างจากยัยแสบ และหาเก้าอี้ตัวใหม่มาแทรกกลางตรงนั้น พนักงานร้านมองผมตาใสวิ๊งๆยืนงงหน้าเคาน์เตอร์ก่อนทำหน้าสงสัยหันมองไปรอบๆร้านคงสงสัยเรื่องหมา ผมหันไปมองไอ้คุณหมอนั่นตาขวางไม่กระพริบ
"อ้าว!มาได้ยังไงนี่พี่จะมานั่งแทรกทำไมคะไม่เห็นหรือว่าเรากำลังคุยกันสนุกอยู่เลย" เสียงแว๊ดๆน่ารำคาญของยับเด็กแสบทำผมร้อนที่เข้าข้างไอ้หมานั่นแทนที่จะสนใจผมมากกว่า เพราะเห็นว่าคุยกันสนุกอยู่นี่ไงถึงได้ขึ้นอยากวางมวย
"เห็น และกำลังจะเห็นคนวูบด้วยถ้ายังไม่รีบไป" ปากผมตอบเมษา แต่ตาผมยังจ้องหน้าไอ้หมอหน้าเกลี้ยงที่นั่งยิ้มไม่สะทกสะท้านกับท่าทางตึงของผม หรือว่ามันก็ตัวตึงเหมือนกันดีตัวตึงเจอตัวตึงบรรลัยไปข้าง
"ใครเหรอครับหรือว่าจะเป็นแฟนน้องเมษา ไหนบอกพี่ไม่มีแฟนครับ" ไอ้หมอหน้าเกลี้ยงมันถามเมษา มันคงยังไม่รู้ตัวว่ากำลังปะทะอยู่กับใครเดี๋ยวมันได้รู้เร็วๆนี้
"ไม่ใช่นะคะพี่กวินท์กำลังเข้าใจเมษาผิด เมษายังไม่มีแฟนโสดสนิทค่ะ ส่วนพี่คนนี้เป็นโรคจิตที่คอย ตามป่วนเมษาไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น" พอได้ยินยัยเด็กแสบแก้ตัวขึ้นมันก็ร้อนสิครับงานนี้สุดๆ ผมหันขวับมองหน้าเจ้าของเสียงที่พรีเซนต์ตัวเองว่ายังโสดหนอยแน่ แล้วไอ้ที่ผมตามติดทุกวันนี้ยังไม่รู้อีกว่าตัวเองเป็นเด็กใครมันจะมากไปแล้ว ผมจ้องเมษาเขม็งและคาดโทษไว้ในใจว่าเธอสร้างเรื่องทำผมป่วนเป็นจำนวนกี่ครั้งถึงเวลาผมทำโทษเธอ จะทำตามจำนวนนั้นไม่ขาดไม่เกินแถมเพิ่มเป็นกรณีพิเศษให้ด้วย
"ไม่โสดแล้วที่มึงนั่งป้ออยู่ตรงนี้เด็กกูไม่ต้องเสือกมาอีก" ไอ้หมอนั่นมันจะเก่งเกินไปไหมนั่งยิ้มไม่คิดกลัวที่ผมขู่ หรือว่าแบล็คมันจะใหญ่เลยไม่กลัวอะไรทั้งนั้นดูมันกล้าย้อนผม
"แสดงว่าคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอตอนนี้ คุณก็โสดแต่อยู่ในโหมดหวงก้างว่างั้น" ดูไอ้หมอนี่มันกล้าย้อนผมกลับมาแถมยกยิ้มมุมปากเหมือนผู้ชนะ ไม่มีทางผู้ชนะหนึ่งเดียวต้องเป็นผมเท่านั้น
"พี่ดีเดย์หยุดเลยนะไม่ต้องมาขู่พี่กวินท์อย่ามาตามป่วนพวกเราเลยค่ะ" ดูยัยแสบอยากปกป้องมันเหลือเกินไอ้หมอนั่นก็นั่งยิ้มสะใจกวนโมโหผมจนแทบพลั้งมือ
"คุณกร้าวใจผมมาก น้องเขาไม่สนใจคุณแต่ผมสนใจนะดุตึงกร้าวใจ เรามาทำความรู้จักกันไหมผมก็โสดนะ" ผมทำหน้าเหวอกับท่าท่าที่ไอ่หมอนั้นโน้มตัวใกล้ผมจนน่าขนลุกแปลกๆสัญชาตญาณบอกให้ผมต้องถอย ผมหันไปมองหน้ายัยแสบที่ดูตกใจทำหน้าเหวอไม่ต่างกัน หรือเธอก็มีสัญชาตญาณเหมือนผม
"ก็อยากมีนะอยากมีมากไปกันเลยไหมล่ะที่ไหนบอกมาได้เลยผมพร้อมมีเรื่องกับคุณมากพ่อหน้าตึง" คราวนี้ผมคงต้องถอยยาวผมไม่เคยเป็นฝ่ายให้ศัตรูมาก่อน ผมคิดว่าถ้าวางมวยกับมันคงกอดไม่ปล่อยขนลุกทันทีเจอผู้หญิงรุกยังไม่น่ากลัวด่าสาดเสียมาแล้ว แต่ไอ้นี่มันไม่สะทกสะท้านกับคำขู่คำด่า
"มึงถอยไปไม่ต้องมาใกล้กูอยากมีเรื่องกับกูมากใช่ไหม" มันไม่ถอยกลับยื่นแขนมาจับมานวดจนผมต้องรีบสะบัดแขนแล้วลุกขึ้น
"จะรีบลุกไปไหนคะพี่ดีเดย์คนเก่งอยู่ป่วนอีกหน่อยสิคะอย่าเพิ่งไปไหน ใช่ไหมคะพี่หมอ" เมษายิ้มกว้างคำพูดเหน็บแนมผมทำไมจะไม่รู้ทุกทีเอาแต่ไล่คราวนี้ชวนอยู่ต่อผมรู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร ถ้าอยู่ผมได้ชกไอ้มือปลาหมึกตายคามือ
"พี่มีธุระเธอก็รีบลุกได้แล้ว" ผมดึงแขนเมษาให้ลุกขึ้นตามผม เรื่องอะไรจะปล่อยเธอไว้กับไอ้หมอนี่ถึงจะเป็นอย่างที่ผมกับเมษาไม่คาดคิดแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ เผื่อมันจะแกล้งหลอกให้ผมตายใจ
"มึงจ่ายเลยไอ้หมอหน้าจืดกวนตีนกู" ผมไม่สนใจแม่งปล่อยให้มันจ่ายลากเมษาให้เดินตามรู้สึกเสียวหลังจนขนลุกซู่เมษาก็ยิ้มล้อเลียนมีความสุขอยู่ได้ จากจะตามป่วนสองคนนี้กลายเป็นผมโดนตามป่วนเสียเอง ให้พวกสามตัวนั้นรู้มันคงสมน้ำหน้าหัวเราะล้อผมไปอีกสิบชาติ
- ผู้เขียน
