วางยา
1963 คำ
ตอนที่ 12
วันนี้ที่มหาวิทยาลัยของมิลินไม่ได้มีการเรียน การสอน เพราะอาจารย์ยกคลาส เนื่องจากมีธุระ ส่วนฟ้าใสและปราการ ก็ไปซ้อมเหมือนเดิม เพราะวันที่ประกวด ดาวเดือนใกล้เข้ามาแล้ว
มิลินกับเมษาจึงซื้อขนมกับน้ำ ไปดูเพื่อนสนิทเหมือนเดิม ก่อนที่ฟ้าใสจะไปซ้อมฟ้าใสได้ฝากกล่องใบเล็กไว้กับมิลิน
“มิลินฝากไว้หน่อยสิ”
“หืม จะเอาไปให้ผู้ชายที่ไหน กล่องสีชมพูเชียว” มิลินถามฟ้าใส เพราะปกติแล้วฟ้าใสไม่เคยสนใจผู้ชายเลย แล้วนี่กล่องสีชมพูหวานแหวว เหมือนคนรักเขาให้กัน
“อ๋อ ไม่ได้มีผู้ชายที่ไหนหรอกจ้ะ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชายสุดที่รัก” ฟ้าใสพูดยิ้มๆ
“โถ่ นี่คิดว่าฟ้าใสจะมีแฟนกับเขาซักที” มิลินแซวฟ้าใส
“ฝันไปก่อน ฮ่าๆ ผ่านด่านพี่ชายคงจะยาก” ฟ้าใสหัวเราร่า แล้วเดินไปซ้อมทันที
มิลินจึงหันมาคุยกับเมษาต่อ เมษาค่อนข้างเป็นคนที่เงียบ เหมือนจะไม่ทันคนเท่าไหร่ ภาพลักษณ?ของเมษาดูเป็นคนอ่อนโยนนิ่งๆ หน้าตาสะสวย มีเสน่ห์ แบบนี้ต้องมีแฟนแล้วแน่เลย
“นี่เมษามีแฟนหรือยังไม่เห็นพูดให้ฟังบ้างเลย” มิลินถามออกไปด้วยความสงสัย
“อ่อ ยังหรอก” เมษาตอบยิ้มบางๆให้มิลิน
“แล้วมีคนที่ชอบบ้างไหมเนี่ย หน้าตาก็ดีหนึ่มๆคงมาต่อคิวแน่เลย” มิลินถามออกไป เพราะเมษาหน้าตาดีจริงๆ
“คนที่ชอบมีแล้วแหละ แต่ความลับจ้ะ” เมษาพูด พร้อมกับเอานิ้วชี้มาทาบริมฝีปาก
“มิลินล่ะ” เมษาพูดต่อ
“ความลับจ้ะ ฮ่าๆ” มิลินยิ้มร่า มิลินไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเพื่อนของจน แต่รอให้ผ่านการประกวดไปก่อน ถึงจะบอกความจริงกับทุกคน มิลินนั่งมองปราการอย่างไม่วางตา ปราการดูดี หล่อ คารมณ์ดี แถมขี้เล่นด้วย ดูเป็นมิตร ซึ่งมิลินอยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่น ปราการหันมายิ้มให้กับมิลินเป็นระยะ มิลินเองก็ส่งยิ้มกลับทุกครั้ง ปราการเป็นผู้ชายคนแรกที่ดีกับมิลิน ตามใจมิลินทุกอย่าง มิลินว่าอันไหนดี ปราการก็บอกว่าดี
เมื่อปราการและฟ้าใสซ้อมเสร็จเดินตรงปรี่มาหามิลินทันที
“เหนื่อยไหม มิลินกับเมษาซื้อของมาให้จ้ะ” มิลินบอกปราการกับฟ้าใส
ฟ้าใสยื่นมือไปรับขวดน้ำดื่มจากมิลิน
“มิลินเป็นคนดีจังเลยนะ ถ้าฉันเป็นผู้ชายคงจีบมิลินไปแล้วนะเนี่ย” ฟ้าใสยิ้มกว้าง
“ให้มันน้อยๆหน่อย” ปราการพูดเสียงเข้ม เขารู้สึกหวงมิลิน แม้แต่กับผู้หญิงที่เป็นเพื่อน
“คุณปราการเป็นอะไรขึ้นมาคะเนี่ย” ฟ้าใสพูดเย้าแหย่ปราการ แล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือ
“เดี๋ยวไปก่อนนะไว้เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” ฟ้าใสพูด พร้อมโบกมือลา
“เอ่อ แล้วปราการต้องอยู่ต่อไหม” มิลินถามปราการ เพราะวันนี้ปราการนัดไว้ว่าจะทำอาหารให้กิน
“ไม่แล้วกลับบ้านกันเถอะ แล้วเมษากลับยังไง” ปราการถามเมษา
“กลับเองจ้ะ” เมษาตอบ
“กลับด้วยกันไหม เดี๋ยวไปส่ง” มิลินถามด้วยรอยยิ้ม
“จะดีหรอ”
“เราเป็นเพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล็กน้อยน่ะ” มิลินพูดแล้วเอามือเรียวบางแตะไปบริเวณแขนของเมษา
“โอเค งั้นรบกวนหน่อยนะ” เมษายิ้มกว้าง
ผ่านไปครู่นึงเมษากลับล้มลงกับพื้น มิลินตกใจเล็กน้อยวิ่งไปดูเพื่อนเป็นอันดับแรก มิลินนั่งลง จับไปที่เขนของเมษาเพื่อถามอาการ
“เป็นอะไรไหม” มิลินขมวดคิ้ว เมษาเอามือจับที่ข้อเท้า
เธอขาพลิกหรอ! ด้วยความป็นห่วงมิลินจึงได้เอ่ยปากถามออกไป
“ลุกไหวไหม ค่อยๆลุกนะ” มิลินค่อยๆพยุงเมษาลุกขึ้น แต่มิลินค่อนข้างตัวเล็กหน่อยทำให้มิลินรับแรงไม่ไหวจะล้มไปกับเมษา ปราการที่ยืนมองอยู่เข้าไปช่วยมิลินทันที
“ปราการ เราต้องพาเมษาไปโรงพยาบาลน่าจะข้อเท้าแพลง” มิลินพูดอย่างร้อนรน
“ไปสิ” ปราการตอบ เขาไม่เคยขัด มิลินว่าอะไรดี เขาก็ว่าดี มิลินให้ปราการช่วยพยุงเมษา จู่ๆมิลินกลับชะงักหยุดเดินขึ้นมา ปราการหันไปมองมิลิน “มีอะไรหรอมิลิน” ปราการถาม
“คือว่า ฟ้าใสลืมของขวัญของพี่ชายไว้กับมิลินอ่ะ มิลินต้องเอาไปให้” มิลินขนมวดคิ้วพลางหยิบกล่องสีชมพูหวานแหววออกมา มิลินเงียบแล้วพูดต่อ "ปราการช่วยเมษาไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม ส่วนเรื่องทำอาหาร ถ้าไปส่งเมษาเสร็จแล้ว ปราการแวะซื้อของได้เลย มิลินไปถึงบ้านน่าจะทันพอดี"
ปราการมองใบหน้ามิลิน ดูท่าทางกล่องใบนั้นของฟ้าใสจะสำคัญจริงๆ
“ได้สิ เดี๋ยวจะรอนะ ถ้าหลงทางโทรมานะเดี๋ยวไปรับ” ปราการยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งให้มิลิน
มิลินพยักหน้าแทนคำตอบ พร้อมกำชับปราการ “ปราการถึงแล้วบอกหน่อยนะ แล้วก็เมษาอาการเป็นยังไงบอกมิลินด้วยนะ มิลินเป็นห่วง” มิลินยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วเรียกรถไปยังบ้านของฟ้าใสทันที
“ดีนะ มิลินเคยขอที่อยู่ฟ้าใสไว้ ถ้าเกิดว่าฟ้าใสไม่ได้ให้ของขวัญชิ้นนี้ ฟ้าใสคงจะเสียใจแย่” มิลินพูดกับตัวเอง พลันคิดไปถึงใบหน้าของฟ้าใสตอนที่หม่นหมอง ในใจมิลินกลับรู้สึกแย่ขึ้นมา ฟ้าใสเป็นคนที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา จริงจัง รักเพื่อน เข้าถึงง่าย ทำให้มิลินรู้สึกสนิทสนมกับฟ้าใสเป็นพิเศษ
ณ บ้านของฟ้าใส
มิลินใช้มือกดกริ่งสองครั้งเพื่อเรียกฟ้าใส เห็นฟ้าใสพิมพ์ข้อความมาหามิลินว่าใกล้จึงบ้านแล้ว
“ป่านนี้คงจะถึงแล้วมั้ง” มิลินพึมพัม ครู่นึงมีหญิงวัยกลางคนมาเปิดประตูให้มิลิน
“มาหาใครคะ” แม่บ้านวัยกลางคนพูดกับมิลิน
“อ๋อ คือหนูมิลินค่ะ มาหาฟ้าใส ฟ้าใสมาหรือยังคะ
“ยังค่ะ แต่คุณฟ้าใสโทรมาแจ้งก่อนแล้ว เชิญเข้าไปนั่งรอข้างในก่อนค่ะ” แม่บ้านเชื้อเชิญผายมือให้
มิลินเข้าไป มิลินลังเลอยู่ชั่วครู่ เพราะว่าเธฮมีนัดกับปราการ มิลินจึงตัดสินใจเข้าไป คงไม่นานหรอก อีกอย่างฟ้าใสก็ใกล้จะถึงแล้ว มิลินเดินเข้ามานั่งยังโซฟาข้างในเพื่อรอฟ้าใส มิลินกวาดตามองไปยังรอบๆบ้าน กว้างขวางใหญ่โต ฟ้าใสคงจะเป็นลูกคนใหญ่คนโตแน่ๆ
“เดี๋ยวป้ากลับก่อนนะคะ ซักพักคุณฟ้าใสก็กลับมาค่ะ” แม่บ้านพูดกับมิลิน มิลินพยักหน้าแล้วโค้งศีรษะให้น้อยๆ เพื่อเป็นการบอกให้แม่บ้านรับรู้ หลังจากที่แม่บ้านออกไป
ทว่ามิลินเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาใส่ชุดสูทเดินเข้ามา เขาถอดเนคไท กับเสื้อด้านนอก โยนทิ้งมาที่ซา บริเวณที่มิลินนั่งอยู่ มิลินสะดุ้งโหยง ได้แต่มองใบหน้าของเขาเงียบๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน พลันในหัวก็ปรากฏภาพนั้นขึ้นมา มิลินเคยเจอเขาที่หน้าห้องน้ำเมื่อไม่นานมานี้
ภาคินกลับมาด้วยสภาพมินเมา ด้วยฤทธิ์ยา เขารู้สึกไม่พอใจจีน่าที่สุด คิดจะจับเขาโดยการวางยา เป็นแผนที่น่าสมเพชสิ้นดี ภาคินพยายามพาร่างกายตัวเองที่มันร้อนรุ่ม ขึ้นไปบนห้อง แต่กลับล้มลงหน้าประตู
มิลินที่เห็นชายคนนี้ คิดในใจคงจะจะเป็นพี่ชายของฟ้าใสแหละมั้ง เมื่อเขาล้มลงมิลินที่ไม่ได้คิดอะไรมากจึงปรี่เข้าไปช่วยพยุงเขา กลิ่นแอลกอฮอลล์บางๆ ลอยเข้ามาตีจมูกของมิลิน บวกกับกลิ่นกายของชายหนุ่มทำให้มิลินรู้ได้ทันที เขาดื่มมาหนักพอสมควร กลิ่นเหล้าหึ่งกว่ากลิ่นกายซะอีก!
“เป็นอะไรไหมคะ” มิลินเอื้อมมือไปพยุงเขา เขาผลักกลับมิลินออก แต่มิลินเห็นที่เขาพยายามเดินขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล ร่างกายอันบอบบางของมิลิน จึงปรี่เข้าไปช่วยเขาเหมือนเดิม มิลินเข้าไปจับแขนของเขา ครั้งนี้เขาไม่ได้ขัดอะไร
“ห้องไหนคะ” มิลินถามออกไป เพราะมีสองห้องอยู่ติดกัน ภาคินชี้ไปยังซ้ายมือ มิลินพยักหน้าน้อยๆ พาเขาไปนอนลงที่เตียง กว่าจะพาเขามาถึงห้องได้มิลินถึงกับปาดเหงื่อ
“ถึงแล้วนะคะ นอนให้สบายค่ะ ลุกมาอาบน้ำไหวก็มาอาบนะคะ” มิลินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พี่ชายเพื่อนก็เหมือนพี่ชายของเธอ กินเหล้ามาขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดสภาพตอนฟ้าใสมาดูแล เมื่อนึกไปถึงฟ้าใสมิลินกลับเป็นห่วงขึ้นมา ทำไมฟ้าใสยังไม่มาอีก
มิลินเลิกสนใจภาคินที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง
มิลินหันหลังกลับไป จะไปนั่งรอฟ้าใสต่อ
ทันใดนั้น! กลับถูกมือหนาของภาคินกระชากแขนมิลินไปนั่งบนเตียง ด้วยแรงมิลินที่มีอยู่น้อยนิด กลับทำให้เธอนั่งลงบนเตียงอย่างแรง มิลินหันมามองค้อนภาคินเล็กน้อย
“ทำไ…….” มิลินยังไม่ทันเอื้อนเอ่ย ภาคินกลับผลักมิลินให้นอนลง แล้วเปลี่ยนใช้ร่างกายคร่อมร่างบางเอาไว้
มิลินตกใจ ใบหน้าซีดเผือด พยายามเรียกดึงสติของภาคิน
“ปะ….ปล่อย” มิลินยังไม่ทันเอ่ยปาก กลับถูกริมฝีปากของภาคินทาบลงมาริมฝีปากบางของมิลินทันที มิลินได้แต่ส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ แขนทั้งสองข้างถูกเขาตรึงไว้จนหมดหนทางที่จะขัดขืน เพราะกลิ่นตัวมิลินดึงดูดเขาภาคิน บวกกับฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป ความเป็นชายของภาคินได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น
เขาสอดปลายลิ้นเข้าไปในปากของมิลินอย่างเสน่หาอาวรณ์ แล้วเขาใช้มือหนาเพียงข้างเดียว รวบมือสองข้างของมิลินไว้อย่างง่ายดาย ส่วนมืออีกข้างเลื่อนลงมาปลดกระดุมนักศึกษาทีละเม็ดรวมไปถึงปลดชุดชั้นในลายลูกไม้ อย่างช่ำชอง ปราการถอนจูบจากปากมิลินอย่างอ้อยอิ่ง ภาคินค่อยๆเลื่อนใบหน้ามาบริเวณหน้าอกของมิลิน
“ตรงนั้นไม่ได้ค่ะ” มิลินกำลังตั้งสติของตัวเองเพื่อให้ภาคินหยุดการกระทำนั้น แต่ภาคินกลับไม่ฟัง มิลินดิ้นอยู่ใต้ร่างของภาคิน ภาคินเลื่อนริมฝีปากลงมาหยุดตรงจุดๆหนึ่ง เขาใช้ปลายลิ้นไล้เบาๆ ขบเม้มไปที่เนินเนื้ออันนุ่มนิ่ม “อื้อ….” มิลินเผลอครางออกมา น้ำตาค่อยๆเอ่อล้น ไหลมาอาบแก้ม
ภาคินไม่มีสติกลับใช้มือหน้าค่อยๆคืบคลานเข้าไปใต้กระโปรงของมิลิน พลันภาพของปราการก็ปรากฏเข้ามาในหัวของเธอ
“ไม่ได้นะคะ มิลินมีแฟนแล้วค่ะ” มิลินตะโกนเสียงดัง น้ำเสียงสั่นเครือ ภาคินชะงัก มองไปยังร่างบางที่อยู่ใต้ร่าง ร้องไห้จนตัวสั่น
เธอกลัวเขา?
“ออกไป” ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามดึงสติตัวเองกลับมา กลิ่นกายของมิลินมันทำให้เขาแทบคลั่ง
มิลินมองไปหน้าของภาคิน ดึงเสื้อมาปกปิดหน้าอก แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วปิดประตูออกจากห้องของภาคินไป
เฮ้อ ! มิลินเอามาทาบอก แอบลอบถอนหายใจเฮือกนึง
“มิลินอยู่ไหน”
เสียงนี้! ฟ้าใส ฟ้าใสกลับมาแล้ว
- ผู้เขียน
