ตอนที่ 6 พบเจอเพื่อนใหม่

1749 คำ

ตอนที่ 6 พบเจอเพื่อนใหม่ หลังจากที่ปราการ พามิลินซื้อของเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็ได้กลับมาที่บ้าน และมิลินได้ให้ช่องทางการติดต่อกับปราการไว้ด้วย ชูก้ามาที่บ้านของมิลินเหมือนเดิม หรือบางวันปราการก็ได้พาชูก้ามาให้มิลินได้เล่นคลายเหงา ทั้งสองคนได้สานสัมพันธ์กันกันมากขึ้น จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน วันนี้มิลินได้แต่นอนคิด พรุ่งนี้เปิดมหาวิทยาลัยของมิลินเปิดเทอมแล้ว รับน้องวันแรกจะเป็นยังไงบ้างนะ มิลินที่กำลังนอนคิดอยู่นั้น จู่ๆโทรศัพท์กลับมีเสียงข้อความแจ้งเตือนขึ้น ปราการ : [มิลิน นอนหรือยัง ทำอะไรอยู่] มิลินเลิกคิ้วแล้วพิมพ์ตอบกลับปราการ มิลิน : ยังไม่นอนมีอะไรหรอ ส่งสติ๊กเกอร์หมีสีน้ำตาลทำหน้างง ปราการ : [พรุ่งนี้ไปมหาลัยไปพร้อมกันไหม ไหนๆก็ทางเดียวกัน] มิลิน : ได้สิ ขอบคุณนะ มิลินส่งข้อความตอบกลับไป คลี่ยิ้มออกมาบางๆ ปราการ : [เจอกันพรุ่งนี้ เดี๋ยวโทรหานะ วันนี้อย่านอนดึกนะ ฝันดีครับ] พร้อมกับอิโมจิรูปหัวใจ มิลิน : ฝันดีจ้ะ เช้าต่อมา มิลินตื่นแต่เช้ามารดน้ำต้นไม้เป็นกิจวัตรประจำวัน วันนี้มิลินไปมหาวิทยาลัยวันแรก ถึงวันนี้จะไม่มีการเรียนการสอน แต่มิลินรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ หากมิลินมีเพื่อนเพิ่ม คงเป็นเรื่องดีไม่น้อย เธอจะได้ไม่เหงาด้วย มีแวบหนึ่ง มิลินคิดไปถึงคุณลุงทนายความ เขาจัดการทุกอย่างให้ มิลินหมดเลย รวมไปถึงเอกสารเข้ามหาวิทยาลัยด้วย ปราการได้โทรหามิลินให้ออกมาขึ้นรถ เพราะเขาได้จอดรถรออยู่ที่หน้าบ้านแล้ว มิลินที่อยู่หน้าบ้านอยู่แล้ว จึงเดินออกไปขึ้นรถของปราการ ปราการชะงักเล็กน้อย วันนี้มิลินดูสวยเป็นพิเศษชุดนักศึกษาของเธอ พอดีตัวไม่รัดจนเกินไป ใบหน้าที่หวานละมุนถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างบางเบา ทำให้มิลินดูสวยสะดุดตาเป็นพิเศษ จนแอบคิดไม่ได้ ถ้าหากตอนที่ชายหนุ่มคนอื่นมองมายังมิลิน ในใจของปราการกลับรู้สึกหึงหวงขึ้นมา มินลินกับปราการเดินเข้ามายังหอประชุม หารายชื่อคณะของตัวเอง มิลินใช้นิ้วชี้ไล่ดูรายชื่อบนกระดาษแล้วเซ็นชื่อ มิลินเดินหาที่นั่งอย่างเลิ่กลั่ก จนปราการเดินเข้ามาพามิลินไปนั่งด้วยกัน "ปราการอยู่คณะเดียวกับมิลินหรอ" มิลินถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะในวันที่เจอกันวันแรก มิลินไม่ได้ถาม ปราการยิ้มให้มิลิน พยักหน้าแทนคำตอบ "เอ่อ นี่ชื่ออะไรกันหรอ เราชื่อฟ้าใสนะ" ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหลัง สะกิดมิลิน แนะนำตัวเอง พร้อมกับชูป้ายชื่อ ส่วนฟ้าใสที่เห็นใบหน้าหวานละมุน ของมิลิน กลับจำได้ทันที วันนั้นเดินสวนกันที่ห้องน้ำที่ห้าง มิลินยิ้มอย่างจริงใจส่งให้ฟ้าใส "เราชื่อมิลิน ส่วนนี่ปราการ" มิลินแนะนำตัวเองพร้อมผายมือไปยังปราการ ฟ้าใสจำได้ว่าหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนนี้คือผู้ชายในรูปที่ถ่ายคู่กัน ด้วยความที่ฟ้าใสเห็นมิลินสนิทสนมกับปราการจึงได้เอ่ยปากถามออกไป "ทั้งสองคนเป็นแฟนกันหรอ" "มะ ไม่ใช่ เราเป็นเพื่อนบ้านกันน่ะ" มิลินลนลานตอบ "เพื่อนบ้านอะไรเหมาะสมกันปานนี้" ฟ้าใสพลั้งปากพูดความในใจจออกมา ฟ้าใสมองไปยังใบหน้าหวานละมุนของมิลิน ตอนนี้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ยังจะมาปฏิเสธว่าแค่เพื่อนอีกนะ ฟ้าใสส่ายหัว อมยิ้มน้อยๆ “เพื่อนบ้านกันครับ แต่แอบอยากเป็นมากกว่าเพื่อนบ้านอยู่” ปราการแอบก้มหน้ากระซิบพูดกับฟ้าใส แต่มิลินไม่ได้ยิน ทั้งสองคนปราการและฟ้าใสคุยกันอย่างสนุกเหมือนสนิทกันมาเป็นสิบปี มิลินได้แต่อมยิ้มที่มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน ผ่านไปครู่นึง "เอ่อคือ ขอนั่งด้วยคนนะ" เสียงของผู้หญิงอีกคนมานั่งข้าง ฟ้าใส ฟ้าใสหันไปมองแล้วถามชื่อของเธอ "เธอชื่ออะไรหรอ" "เราชื่อเมษายินดีที่ได้รู้จักนะ เอ่อแล้วชื่ออะไรกันบ้างอ่ะ" เมษายิ้มสดใสแล้วถามออกไป "ฉันชื่อฟ้าใส นี่คนสวยๆนี่ชื่อมิลิน ส่วนหนุ่มหล่อคนนี้ชื่อปราการ" ฟ้าใสแนะนำเพื่อนๆที่พึ่งรู้จักให้เมษาฟังอย่างคล่องแคล่ว มิลินยิ้มให้เมษา แอบมองไปยังฟ้าใสแอบชื่นชมฟ้าใส เธอเป็นคนที่เข้ากับคนง่ายจัง ดูแล้วเธอเหมือนกับหัวหน้าแก๊งของโรงเรียนหญิงล้วนเลย ส่วนเมษาหันไปมองยังใบหน้าของปราการไม่วางตา เมษาคิดในใจ ทำไมเขาหล่อได้ขนาดนี้ ตอนนี้หัวใจของเมษากลับเต้นกระหน่ำไม่หยุด นี่เขาเป็นรักแรกพบของเธอหรอกหรือ เขามอง มิลินด้วยสายตาที่อบอุ่นจัง เขาจะเป็นแฟนกันหรือเปล่านะ หากเขามีแฟนอยู่แล้ว เธอจจะได้ทำใจเสียตอนนี้เลย "เอ่อ มิลินกับปราการคบกันอยู่หรือเปล่า" เมษาพลั้งถามออกไป แอบคิดในใจ มันจะล่วงเกินเขาหรือเปล่า "ฮ่าๆๆ เห็นไหมใครๆก็คิดเหมือนฉัน" ฟ้าใสระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น แล้วพูดต่อ "เขาไม่ได้คบกัน ฮ่าๆ เหมาะกันขนาดนี้ทำไมไม่คบกันไปเลยเนาะ" ฟ้าใสอดแซวทั้งคู่ไม่ได้ เมษาที่ได้ยินอย่างนั้น ถึงกับลอบถอนหายใจ แบบนี้เมษายังมีโอกาสสินะ เธอคิดในใจอย่างเงียบๆ มิลินได้แต่ทำหน้าเลิ่กลัก ไม่รู้จะพูดยังไงดี มิลินรู้สึกดีกับปราการอยู่หน่อยๆ แต่มิลินเป็นหญิงจะเผยความรู้สึกออกไปไม่ได้ ปราการเป็นคนแรกที่เข้าในชีวิตของมิลิน ในตอนที่มิลินโดดเดี่ยว สภาพจิตใจมิลินจึงค่อยๆฟื้นกลับมา จึงไม่แปลกที่เปิดใจให้ปราการอยู่บ้าง ปราการที่เห็นมิลินทำหน้าไม่ถูก เขายิ้มเย็นส่งให้ฟ้าใส ส่งสายตาบอกให้ฟ้าใสหยุดแซว ตอนนี้ปราการแคร์มิลินเป็นที่สุด เมื่อถึงเวลาพักรับประทานอาหาร ทั้ง 4 คนเดินมายังโรงอาหาร ระหว่างทางมีเสียงซุบซิบ กรี๊ดกราดมาตลอดทาง เนื่องจากมีหนุ่มหล่อ สาวสวยเดินเฉิดฉายเข้ามายังโรงอาหาร ทั้งสี่คนสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วเหมือนรู้จักกันมาหลายปี “มิลินรออยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวไปซื้อข้าวให้” ปราการน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วบอกมิลินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร “จะซื้อให้มิลินคนเดียวหรอ” ฟ้าใสถามด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อ เพื่อนมีตั้งหลายคนแต่กลับซื้อให้ มิลินคนเดียว “เอ่อ เดี๋ยวเมษาซื้อให้ก็ได้ ฟ้าใสไปนั่งรอเป็นเพื่อนมิลินเถอะ” เมษายิ้มแล้วเดินไปกับปราการ มิลินกับฟ้าใสเดินมานั่งโต๊ะรอปราการและเมษา ในระยะที่ปราการสามารถมองเห็นได้ ในระหว่างที่รอปราการอยู่ ก็ได้มีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงมาทางมิลิน มองมายังมิลินด้วยสายตากรุ้มกริ่ม “เอ่อ คุณน้องคนสวยครับ พี่ขอไอจีหน่อยได้ไหมครับ” รุ่นพี่ผู้ชายคนนี้พูด แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ มิลินแหงนไปมองหน้ารุ่นนี้คนนี้แวบนึง ใบหน้าของเขา หล่อเหลาใช้ได้ แต่เธอรับรู้ได้ถึงสายตาอันตรายจากรุ่นพี่คนนี้ เขาคงจะป็นเสือผู้หญิงอย่างแน่นอน อีกอย่างมิลินไม่ได้คิดที่จะคุยกับใครอยู่แล้ว จึงทำได้แค่ยิ้มให้เขาไป แต่พี่เขาไม่ยอมรามือ ยืนกดดันมิลิน ทำให้มิลินค่อนข้างกระอักกระอ่วนใจ ฟ้าใสที่เห็นมิลินเพื่อนของตน มีท่าทีกล้ำกลืนจึงได้เอ่ยปากแทนไป “พี่ผู้หญิงเขาไม่สนใจ ไม่ต้องมายืนกดดันขนาดนี้ก็ได้” เนื่องจากฟ้าใสเป็นคนพูดอย่างตรงไปตรงมา ค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง เธอจึงได้พูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกไป รุ่นพี่คนนี้หน้าเสีย ที่โดนฟ้าใสฉีกหน้ากลางโรงอาหาร จึงรู้สึกอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้น เพราะเขาเองเป็นคนที่หน้าตาดีอยู่พอควร ผู้หญิงหลายคนต่างเข้าหา ที่เขายอมเดินเข้ามาขอไอจีรุ่นน้องคนนี้ เพราะเขาอยากได้ โดยปกติแล้วเด็กที่เข้ามาใหม่ จะโดนเขาเก็บแต้มไปเกือบทั้งหมด และไม่มีใครกล้าปฏิเสธเขาเลยซักคน “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ อย่ามาสอด” รุ่นพี่คนนี้ใช้ถ้อยคำรุนแรง ทำให้ฟ้าใสที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาโต้เถียงด้วย “ไม่เกี่ยวได้ยังไง พี่มองดูหน้าของเธอสิ เธอไม่เล่นด้วย พี่นั่นแหละทำให้เพื่อนฉันลำบากใจ” ฟ้าใสโต้กลับบ้าง “แล้วนี่เธอเป็นแค่รุ่นน้อง กล้ามาเถียงรุ่นพี่เหรอ ไม่คิดจะเคารพกันบ้างหรือไง” รุ่นพี่คนนี้คิดคำมาเถียงไม่ออก กลับใช้คำว่ารุ่นพี่มาขู่เธอ “รุ่นพี่แล้วยังไง มันน่าเคารพตรงไหนกับการกระทำห่วยๆแบบนี้ พี่ก็เป็นได้แค่คนแก่ที่เกิดก่อนเท่านั้นแหละ” ฟ้าใสพูดอย่างไม่ยอมความมีอารมณ์โกรธเกรี้ยวขึ้นมาบ้าง มิลินที่เห็นท่าไม่ดี ตอนนี้มีสายตาหลายคู่จับจ้องมายังโต๊ะของเธอ อีกอย่างทั้งคู่มาทะเลาะกันเพราะเรื่องของเธอมันเรื่องแค่เล็กน้อย ทำให้มิลินเอ่ยปากให้ทั้งสองหยุดทะเลาะกัน “ฟ้าใสหยุดได้แล้ว รุ่นพี่ก็พอเถอะค่ะ” มิลินพูดพร้อมกับดึงแขนให้ฟ้าใสนั่งลง ฟ้าใสยอมนั่งแต่โดยดี พร้อมกับมองตาขวางใส่รุ่นพี่คนนั้น รุ่นพี่สงบคำพูดที่กำลังจะพูดลง เมื่อเห็นผู้หญิงที่ตนชอบเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอ แต่เขายังไม่ยอมรามือ ยื่นโทรศัพท์ให้มิลินต่อ ในใจมิลิน คิดว่าจะให้ไป เพื่อให้มันจบๆ แต่ไม่คุยต่อ คงจะไม่เป็นอะไร มิลินเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาจากรุ่นพี่ แต่กลับมีมือหนามาคว้ามือเล็กๆของเธอไว้เพื่อเป็นการห้ามปรามมิลิน มิลินเงยหน้าไปมองคนที่มาจับข้อมือของเธอไว้ แล้วเอ่ยชื่อออกมาเบาๆ “ปราการ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more