“เสียงอะไรวะ?” เจคอปหันไปมองรอบๆ ช้าๆ อย่างรู้สึกมึนงง แต่ก็ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงใดๆ จึงรีบเดินกลับไปนั่งที่เดิม แล้วหยิบพ่วงองุ่นในถาดผลไม้ขึ้นมาทานเล่นฆ่าเวลา แต่ทว่า...อยู่ๆ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็น...โคตร...แมว...ยักษ์ ลายพาดกลอน เดินย่างกายออกมาจากห้องที่เมื่อหลายวินาทีก่อน มีประตูเหล็กกั้นอยู่
“เชี่ยแล้วไง! เมื่อกี้เราปล่อยเจ้านั่นออกมางั้นเหรอ?” เจคอป หันไปมองปุ่มที่ตนเผลอไปกดเข้า ก็ถึงกับใจหายวูบ! เพราะเสียงหวืด...ที่ได้ยิน คือเสียงประตูห้องขังสัตว์เลี้ยงสุดโปรดของอเลกซานโดรที่เปิดออกนั่นเอง
“ฮึ่ม...”
เจคอปสบตากับเสือเบงกอลขาว ซึ่งมีท่าทีน่าเกรงขาม กำลังเดินเข้ามาหาตนด้วยสีหน้าที่เกินจะคาดเดาอารมณ์ได้
“แม่ง!” คนที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งทื่อ สบถออกมาเบาๆ อย่างหัวเสีย พลางนึกไปถึงคำพูดของพ่อบ้านใหญ่ที่บอกว่าจะออกไปซื้ออาหารให้สัตว์เลี้ยงของนายท่าน พระเจ้า! หวังว่าไอ้ตัวที่เดินออกม
