เสียเวลาเธออ่อยพี่ทีปหมด แล้วนั่นพี่ทีปรับโทรศัพท์ของใครเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว
“ไม่มีอะไร แค่จะโทร.มาเล่า”
“อ๋อ หาพวก”
“กูงอนพี่มึงอยู่ คนอะไรนิสัยไม่ดี”
“แล้วพี่กูรู้ไหม”
“ไม่รู้ว่ารู้ไหม”
“เจครับ” เสียงคนโดนงอนยื่นหน้าเข้ามาในห้อง
“เข้ามาทำไม” เจนิตากดวางสายโดยที่ยังไม่ทันร่ำลา ปลายสายอย่างพลอยใสถึงกับส่ายหัว หวังว่าผลบุญที่เธอเป็นที่ระบายให้เพื่อนจะส่งผลให้เธอสมหวังกับพี่ทีปโดยเร็ว
“เข้ามาหาเจไงครับ”
“ไม่ต้องมาปากหมา เอ๊ย! ปากหวาน” เจนิตาเบนหน้าไปอีกทาง กัดริมฝีปากกลั้นยิ้ม
“ชอบละสิ ได้กัดเฮีย”
“เฮีย! นี่คนไม่ใช่หมานะ ใครเขาจะกัด” เธอถลึงตาใส่คนที่บอกว่าเธอชอบกัด
“ไม่กัดก็ไม่กัดครับ มานี่ก่อน” ชวีดึงคนตัวเล็กไปนั่งบนตัก
“ขอโทษที่พูดไม่ดี ทั้งที่รู้ว่าเป็นอดีต แต่กลับทำใจไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีอดีต เผลอ ๆ มีเยอะกว่าหนูอีก” คนบนตักซุกหน้าลงกับอกแกร่ง เขาลูบหลัง
