“หรือจะเอาแค่พิการดีนาย ไม่มีใครเห็นหรอก” แพทหันไปพูดกับผู้เป็นนายที่กำลังอุ้มเจนิตาเดินไปยังประตูหน้าบ้าน
“ถามพวกมันว่าอยากได้แบบไหน” ชวีไม่ชายตามองคนทั้งสองให้เสียลูกตา เขาไม่น่าปล่อยให้เจนิตาเข้ามาตามลำพังเลย ไม่น่าเลย
“เฮียอย่าทำเขาเลย” เธอกอดรูปแม่แน่น ใบหน้าซุกบนอกกว้าง น้ำตาของเธอไหลริน
“ไม่ต้องห่วง พวกนั้นรู้ว่าต้องจัดการอย่างไร” น้ำเสียงของเขายังเจือด้วยอารมณ์โกรธ สายตาจับจ้องไปข้างหน้า เดินอย่างมั่นคง ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกมันจะได้แตะต้องคนของเขา
รถแวนคันโตสัญชาติเยอรมันพาทั้งสองออกจากบ้านของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ บ้านที่เธอไม่เคยคิดว่าเป็นบ้าน บ้านที่ไม่เคยอบอุ่น ชีวิตช่างบัดซบสิ้นดี
เธอยังคงนั่งอยู่บนตักเขาในท่าเจ้าสาว ถึงจะมีที่นั่งเยอะแยะในรถแวนคันนี้ แต่ตอนนี้เธออยากนั่งบนตักเขา กอดเขา
“ขอบคุณนะเฮีย”
“ต่อไปไม่ต้องคิดจะมาบ้านหลังนี้อีก เจ็บไหม” เขาก้มมองห
