ดราก้อนจัดการงานทุกอย่างด้วยความเร็วเพื่อที่จะได้กลับมาพบคนที่คิดถึง ตาคมอ่านข้อความล่าสุดอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะหญิงสาวไม่ตอบกันเสียทีและไม่ว่าดราก้อนโทรไปเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสาย
“ถึงแล้วครับ”
“ขอบใจ”
ใช้เวลาไม่นานเขาก็เดินทางจากสนามบินมาถึงคอนโดมิเนียมของหญิงสาวโดยที่ไม่บอกล่วงหน้า ร่างสูงใช้คีย์การ์ดที่มีสแกนเข้าไปในลิฟต์และกดชั้นที่ตัวเองต้องการ รอยยิ้มขบขันปรากฏขึ้นมุมปากเพราะไม่คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะมาทำเซอร์ไพรส์เล็กน้อยพวกนี้ แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้ว รอยยิ้มที่ว่าก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นมาดร้ายพร้อมกับมือหนาที่กำแน่น
ภาพที่เห็นราวกับมีคนนำตะขอเหล็กคมเกี่ยวอวัยวะใต้หน้าอก อาการร้อนรนและโกรธเคืองแล่นปรี่อยู่เต็มอกแต่ดราก้อนก็พยายามระงับมันไว้แม้จะทำได้ยากเย็นเหลือเกิน
เพราะภาพตรงหน้าคือหญิงสาวที่เขาคิดถึงกำลังกอดก่ายกับชายอื่นอยู่บนเตียง เตียงที่เราเคยนอนด้วยกัน อีกทั้
