หลังคลาสเรียนภาคบ่ายสิ้นสุด ฉันเดินตามหลังเพื่อนออกจากลิฟต์ ทุกคนกำลังคุยกันว่าจะไปต่อที่ไหนดี โทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
ชื่ออาโยโชว์หราอยู่บนหน้าจอ มีอะไรหรือเปล่านะโทรมาเวลานี้
“ค่ะอาโย”
(คะนิ้ง รู้หรือเปล่าว่าน้องไปไหน)
“คะ อะไรนะคะ?”
(วันนี้อาเลิกงานไวน่ะ ก็เลยตรงกลับบ้านก่อนเวลาแต่กลับมาแล้วไม่เห็นเพนนี โทรหาก็ไม่ติด ไม่รู้ว่าออกไปไหน)
“อ่าว เพนนีไม่อยู่บ้านเหรอคะ” ฉันขมวดคิ้วเพราะก่อนออกมายัยนั่นก็อยู่ที่บ้าน ไม่มีท่าทีว่าจะไปไหนด้วย
(บ้าจริงเด็กคนนี้.... หรือว่าจะไปหาพ่อ ให้ตายสิ)
“อาโยใจเย็นก่อนนะคะ น้องอาจจะแค่ไปหาเพื่อนก็ได้”
(แต่ว่าน้าเป็นห่วงหนิ ถ้ากลับไปหาพ่อไม่ได้เรื่องนั่นอีก....)
“ไม่หรอกค่ะ นิ้งว่าเพนนีคงไม่กล้าทำให้อาโยเสียใจแล้วล่ะ เอางี้แล้วกันเดี๋ยวนิ้งจะลองติดต่อน้องดูได้เรื่องยังไงแล้วเดี๋ยวนิ้งโทรบอกนะคะ อาโยทำงานมาเหนื่อยๆ พักผ่อนทำใจให้สบายดีกว่านะคะ ถ้าอาไม่
