“คลื่น?”
ฉันมองหน้าหมอนั่นอย่างแตกตื่น
“ทำไมนาย....”
“ทำไมไม่อ่านไลน์ แถมยังไม่รับสายฉันอีก”
“เอ่อ ฉันเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า.... ว่าแต่นายทำไมมาอยู่นี่”
ฉันมองสบสายตาต่อว่าของคลื่นอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกไม่ปลอดภัยในชีวิตขึ้นมาทันที
“อยากกินข้าวกับเธอ”
ปี๊บบบบ
ตอนนั้นเสียงแตร์รถที่วิ่งมาถึงหน้าบ้านก็ดังขึ้น ดึงความสนใจของฉันกับคลื่นให้หันไปมอง ...รถอาโย
และคนที่นั่งมาในรถด้วยนั่น ...ยัยเพนนี
ฉันมองอย่างแปลกใจไม่คิดว่าจะกลับมาตอนนี้ ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนชุดแล้วค่อยไปรับยัยนั่นที่โรงพยาบาลพร้อมกันแต่เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านอาโยก็พูดว่าจะแวะรับเพนนีหลังเลิกงานเหมือนกัน
คลื่นหลีกทางให้รถ ส่วนฉันก็รีบเปิดประตูให้รถเข้าบ้าน อาโยเลื่อนกระจกลงพร้อมกับยิ้มขอบคุณฉันที่เป็นธุระเปิดประตูให้ ส่วนยัยเพนนีก็นั่งหน้าบึ้งไม่ไหวติงอยู่ในรถนั่นแหละ ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่านะ
ชั่วขณะที่รถวิ่งผ่านรั้วบ้าน
