ริกกี้จูงมือฉันมาที่รถโดยไม่ได้บอกว่าจะพาไปไหน แต่ดูแล้วน่าจะเป็นอะไรที่สำคัญมากกว่ากินข้าว
“วันนี้นายมีเรียนเหรอ ไม่เห็นบอกบ้างเลย” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ ชุดนักศึกษาที่เขาสวมบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมาเพื่อรับฉันเหมือนทุกวัน
“ลืมชาร์จแบตโทรศัพท์” เขาบอกด้วยน้ำเสียงปกติก่อนสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ลืมชาร์จแบตเหรอ นายเคยหลงลืมขนาดนั้นหรือไง
“แล้วนี่จะพาไปไหน”
“เชียงใหม่”
“ห๊ะ!”
“ตกใจอะไร ไปแข่งรถ”
“เดี๋ยวก่อนดิ ทำไมไม่บอกก่อนอ่ะ ฉันยังไม่”
“พรุ่งนี้กลับ” ริกกี้สวนขึ้นมาก่อนที่ฉันจะได้โวยวายจบ เขาหักรถไปทางคอนโดตัวเอง ฉันมองถนนที่รถลู่ผ่านด้วยความเร็วสูงอย่างไม่สบายใจ
“บอกพ่อเธอว่าไปค้างบ้านเค้ก หรือเพื่อนคนไหนก็ได้”
นี่นายกำลังชี้นำให้ฉันเป็นคนไม่ดีอยู่นะ รู้ตัวบ้างไหม
“แต่เพนนีเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้นะ ฉันไม่มีอารมณ์ไปกับนายหรอก ส่งฉันกลับบ้านเถอะ”
