บทที่1. ซินหราน

1941 คำ

หญิงสาวในชุดสาวใช้เรียบง่าย ใบหน้าอ่อนหวานประดับรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกายดุจสายน้ำกระทบแสงอาทิตย์ มือเรียวประคองถาดอาหารก้าวเร็วๆ มาที่ด้านลานฝึกซ้อม ร่างบอบบางหยุดซ่อนตัวที่หลังต้นเสาขนาดใหญ่ ยื่นหน้าโผล่ไปมองที่ลานฝึก เห็นเพียงชายหนุ่มสามคนกำลังฝึกซ้อมอยู่ ใบหน้าหวานระบายยิ้มแล้วประคองถาดอาหารเข้าไปด้วยความคุ้นเคย “พี่อู่เฉียง” หญิงสาวหยุดยืนรอจนทุกคนหยุดมือแล้วเดินมาทางนาง ชายทั้งสามนางคุ้นหน้ามาตั้งแต่วันที่เข้ามาสู่เกาะ ‘เพลิงอัคนี’ ชายหนุ่มทั้งสามคือ ‘อู่เฉียง’ ‘อู่ชิง’ ‘อู่ยิน’ ทหารองครักษ์อันดับหนึ่งประจำกาย ‘เหิงหยางเซิง’ ประมุขพรรค ‘เพลิงอัคนี’ อู่เฉียงมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาใกล้ นางประคองถาดไม้ในมือ เมื่อหยุดยืนต่อหน้าเขาแล้ว ใบหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มก็เผยรอยยิ้มสดใส นางใช้มือข้างหนึ่งเปิดผ้าคลุมอาหารออก ขนมเปี๊ยะสิบกว่าชิ้นเรียงเป็นระเบียงส่งกลิ่นหอมเย้ายวนทำให้สองบุรุษที่ยื่นหน้ามาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ “เมื่อเช้าพ่อครัวเจี่ยนทำขนมเปี๊ยะใส้ต้นหอมเป็นอาหารว่างให้ท่านจอมมาร มีแป้งเหลือข้าเลยทำมาเผื่อพวกพี่ๆ ด้วย ลองชิมดูซิ ฝีมือข้าสู่พ่อครัวเจี่ยนไม่ได้แต่คงไม่ทำให้พวกพี่ๆ ท้องเสียกระมัง” “เจ้านี่ถ่อมตัวจริงๆ เจ้าอยู่กับพ่อครัวเจี่ยนมาตั้งหลายปี ฝีมือทำอาหารของเจ้าแทบไม่ต่างจากพ่อครัวเจี่ยนแล้ว” อู่ชิงเอ่ยขึ้นแล้วยื่นมือมาหยิบขนมเปี๊ยะในถาดเข้าปากอย่างไม่เกรงมารยาท “ถ้าอย่างเจ้าทำอาหารไม่อร่อย ที่เกาะเพลิงอัคนีนี้ก็หาผู้ใดทำอาหารอร่อยได้อีกแล้ว” อู่ยินยื่นมือมาหยิบขนมเปี๊ยะไปกัดกินคำโต ดวงตากลมโตของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าดุดันของอู่เฉียง รอคอยจนเขาถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือมาหยิบขนมเปี๊ยะส่งเข้าปากแล้ว มุมปากของหญิงสาวจึงปรากฏรอยยิ้มกว้าง สำหรับนางแล้ว แม้อู่เฉียงไม่ใช่คนช่วยชีวิตนาง แต่เขารับนางมาอยู่ที่เกาะเพลิงอัคนีในฐานะ ‘น้องสาวบุญธรรม’ ผ่านมาแปดปีแล้ว แม้นางปรารถนาจะให้คืนนั้นเป็นเพียงฝันร้ายเพียงใด แต่มันก็ยังเป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ทว่าการที่นางยังอยู่ในฐานะของสาวใช้ชื่อ ‘ซินหราน’ ก็นับว่าดีมากแล้ว แปดปีที่แล้ว หมู่บ้านเล็กๆ เชิงเขาที่นางและครอบครัวอาศัยอยู่ ถูกกลุ่มคนไม่ทราบที่มาบุกปล้นเผาทำลาย ผู้ชายถูกฆ่า ผู้หญิงถูกข่มขืน แม้กระทั้งนางเองซึ่งขณะนั้นเป็นเพียงเด็กหญิงอายุแปดขวบ บิดามารดาเป็นชาวนา แต่กระนั้นนางก็เติบโตอย่างมีความสุข ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะพบเจอเหตุการณ์ในคืนนั้น นางไม่รู้ว่าเรื่องในคืนนั้นมีความเป็นมาอย่างไร คนในหมู่บ้านไม่เคยมีเรื่องราวกับผู้อื่น ต่างอยู่อย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย จู่ๆ ในค่ำคืนนั้นมีคนบุกเข้ามาเผาบ้านเรือนคนในหมู่บ้านที่มีอยู่รวมกันไม่ถึงห้าสิบหลังคาเรือนด้วยซ้ำ นางสะดุ้งตื่นกลางดึก บิดามารดายังมึนงงและสับสันกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพียงพริบตาที่ประตูบ้านถูกถีบให้เปิดออก ร่างของบิดาก็ถูกคมดาบฟันร่าง มารดากรีดร้องและถูกฉีกทึ้งเสื้อผ้า นางวิ่งเข้าไปช่วยมารดา แต่กลับถูกผู้ชายหลายคนจับยกร่างกายขึ้น นางดิ้นรนสุดชีวิตจนคิดว่าตนเองคงมีชะตากรรมไม่ต่างจากมารดาแล้ว ทว่าคมกระบี่ที่วาดลงมาบั่นศีรษะคนผู้นั้นกระเด็นลงพื้น การเคลื่อนไหวที่นางมองไม่เห็นทำให้ชายชั่วเหล่านั้นตายอย่างน่าอนาถ เดิมทีบุรุษบนหลังอาชาไม่มีท่าทีช่วยเหลือนาง แต่เป็นอู่เฉียงที่ยอมวิ่งกลับมาอุ้มนางและพาเดินทางรอนแรมเกือบยี่สิบวันจนมาถึงเกาะเพลิงอัคนี อู่เฉียงเล่าว่า นางไม่พูดจาตลอดเส้นทาง กระทั้งมาถึงเกาะเพลิงอัคนีแล้วก็ยังไม่ปริปากส่งเสียงพูดสักคำ และเพราะนางไม่ยอมพูดจาแม้แต่คำเดียว นางจึงไม่มีชื่อเรียก พ่อบ้านจูโหย่งเจาตั้งชื่อให้นาง เรียกนางว่า ‘ซินหราน’ เพื่อหวังให้นางได้พบความสุขในชีวิต พ่อบ้าน จูโหย่งเจาตั้งชื่อให้นางแล้ว แต่นางยังมีอาการเหม่อลอยไม่ส่งเสียงพูดคุยหรือขานรับใดๆ อู่เฉียงเองไม่รู้ว่าเหตุใดเพียงแค่ท่านจอมมารเดินมาหยุดตรงหน้านาง ก้มหน้ากระซิบพูดคุยที่ไม่มีผู้อื่นได้ยินแล้วเงยตัวขึ้น เพียงเวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูป นางจึงหายจากอาการเหม่อลอย ดวงตาจ้องมองแผนหลังท่านจอมมารที่หมุนตัวเดินกลับไปอย่างไม่ไยดี เด็กน้อยกะพริบปริบๆ แล้วมองมาทางเขา ท่าทีลังเลของนางในครั้งนั้น เขายังจำได้เป็นอย่างดี เท้าเล็กๆ ก้าวมาทางเขาช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนเปล่งเสียงออกมาเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยิน “พี่อู่เฉียง” เสียงใสเรียกทำให้ชายหนุ่มที่ยามนี้อายุยี่สิบหกแล้ว ได้สติ อู่เฉียงพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกนางว่า ‘อร่อย’ หญิงสาวจึงยิ้มกว้างออกมาได้ หลายปีมานี่ นางเป็น ‘สิ่งมีชีวิต’ เดียวที่ทำให้พรรคเพลิงอัคนีสดใส บนเกาะแห่งนี้มีคนอยู่มากก็จริง เฉพาะที่พรรคมารแห่งนี้มีเพียงเด็กคนเดียวที่เติบโตมาอย่าง ‘ปกติ’ นางไม่ใช่นักฆ่า ไม่มีวรยุทธ ไม่มีพิษ นางเป็นหญิงสาวแสนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น และหากก้าวเท้าออกจากเกาะแห่งนี้ไป ไม่รู้ว่านางจะใช้ชีวิตภายนอกได้อย่างไร เด็กหญิงคนหนึ่งถูกเรียกขานว่า ‘ซินหราน’ ผ่านมาถึงเวลานี้เป็นครบแปดปีแล้ว ภายนอกผู้อื่นมองว่านางโง่งม ไม่ทันเล่ห์กลใด แต่ก็ไม่เคยมีใครกล้ารังแกนาง แม้กระทั้งสตรีที่อยู่ข้างกายจอมมารแห่งพรรคเพลิงอัคนี หากไม่เพราะผ่านคืนฝันร้ายนั้นมาแล้ว นางคงตื่นตระหนกหวาดกลัวกับผู้คนในพรรคเพลิงอัคนีไม่น้อย บางคนรูปร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์บนภาพวาดในวัดที่นางเคยเห็น แต่เมื่อเติบโตขึ้น นางจึงรู้ว่าคนเหล่านี้แม้มีใบหน้าดุร้าย โหดเหี้ยมอำมหิต แต่ในส่วนลึกแล้วจิตใจดีนัก อย่างน้อย พวกเขาดีกับนาง เอ็นดูนางเหมือนนางเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง คนต่างหากที่น่ากลัว นางกลัวคนปกติธรรมดา พวกหน้าเนื้อใจเสือ คนเหล่านั้นฆ่าบิดามารดาและคนในหมู่บ้านอย่างไร้ความปราณี นางจึงใช้ชีวิตอย่างสงบในสถานที่ที่ใครต่อใครลำลือว่าโหดร้าย เป็น ‘ซินหราน’ สัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ ‘อู่เฉียง’ อุ้มกลับมา เขาประกาศว่านางคือ ‘น้องสาวบุญธรรม’ แต่อู่เฉียงเองเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกซื้อตัวมาเลี้ยงแบบนักฆ่า ฝึกฝนจนได้รับตำแหน่งเป็นองครักษ์จอมมาร องครักษ์ที่นับว่ามีฝีอมือได้รับการคัดเลือกมีอยู่สามคนก็คือ อู่เฉียง,อู่ชิง,อู่ยิน ทั้งสามเป็นเด็กกำพร้าที่ต่างที่มาแต่ถูกส่งมาด้วยจุดหมายเดียวกัน ทั้งสามจึงสนิทสนมกันดุจพี่น้อง เมื่ออู่เฉียงประกาศว่าซินหรานคือน้องสาวบุญธรรมของเขา อู่ชิงกับอู่ยินก็ต้องยอมรับนางด้วยเช่นกัน “สายแล้ว เจ้ายังไม่ไปรับใช้ท่านจอมมารอีกรึ” อู่เฉียงเตือน “ข้าไปมาแล้ว ประเดี๋ยวจะยกน้ำชาไปให้นายท่านที่ห้องอักษร” นางยิ้มแย้ม ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวที่ต้องเข้าไปรับใช้ราชันจอมมาร แม้นางจะอยู่ที่นี่ในฐานะน้องสาวบุญธรรมของอู่เฉียง แต่นางมิได้อยู่กินอย่างไร้ประโยชน์ งานการใดๆ ที่ควรทำ พ่อบ้านจูโหย่งเจาเป็นคนเข้มงวด ไม่ว่าจะการชงชาหรือฝนหมึกล้วนฝึก ทุกครั้งที่ทำผิดพลาดนางจะถูกเคาะมือเป็นการทำโทษ แต่นางไม่เคยร้องไห้หรือโกรธแค้น สิ่งที่พ่อบ้านสั่งสอนล้วนนับว่าเป็นประโยชน์กับนางมาก แต่เดิมนางอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ไม่เคยเรียนรู้กฏระเบียนธรรมเนียมใดๆ เมื่องานที่นางได้รับมอบหมายไม่มีสิ่งใดผิดพลาด พ่อบ้านก็จะทำหน้ายุ่งยากเพื่อหาเรื่องมาตำหนินางอีก แต่นางกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกชวนขบขันเสียมากกว่า ส่วนพ่อครัวเจี่ยนมีฝีมือการปรุงอาหารเป็นเลิศ เคยได้ยินว่าเป็นพ่อครัวในวังหลวงมาก่อน แต่เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี้นั้นมีเรื่องเล่าปากต่อปากมากมายนัก พ่อครัวเจี่ยนเอ็นดูนางมาก วิชาความรู้ในครัวสั่งสอนนางราวกับศิษย์เอก กระนั้นนางยังไม่มั่นใจว่าตนเองทำอาหารได้รสดีนัก มักนำมาให้อู่เฉียง อู่ชินและอู่ยิน รวมทั้งคนอื่นๆ ชิมอยู่เสมอ “เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ” “อืม” ซินหรานพยักหน้ารับ ขนมเปี๊ยะในถาดหายวับไปกับตา หญิงสาวเผยรอยยิ้มสดใส กอดถาดไม้ที่ว่างเปล่าแล้วหมุนตัวกลับ “ประเดี๋ยวก่อน” ซินหรานได้ยินเสียงอู่ยินเรียกก็หมุนตัวกลับมา ชายหนุ่มล้วงมือไปในอกเสื้อหยิบของบางสิ่งแล้วยื่นให้หญิงสาว “เจ้าไม่ได้ออกไปข้างนอก ข้าเลยซื้อมาให้” อู่ยินยื่นถุงเล็กๆ ส่งให้ ซินหรานยื่นมือไปรับอย่างประหลาดใจ นางลอบมองสีหน้าของอู่เฉียงเล็กน้อย เห็นเขาไม่มีท่าทีอะไร นางจึงเปิดออกดู พบว่าข้างในเป็นลูกปัดหลากสีและหลายรูปแบบ “เห็นเจ้าชอบทำเครื่องประดับเอง ข้าเลยซื้อมาฝาก” นี่เขายอมควักเงินออกมาให้นางเลยนะ อู่ยินยกมือขึ้นกอดอกมองดูรอยยิ้มที่สดใสของหญิงสาวเบื้องหน้า “ขอบคุณพี่อู่ยินมาก” นางรับมาด้วยความตื่นเต้น แม้อยู่ที่นี่อาหารการกิน เสื้อผ้าหรือที่อยู่อาศัยไม่ได้ลำบากอะไร นางเป็นหญิงย่อมมีความอยากได้เครื่องประดับบ้าง แต่เพราะนางเจียมตนว่าตนเป็นเพียงสาวใช้ จึงมักทำอะไรๆ ใช้เองเสมอ “รีบไปได้แล้ว” อู่เฉียงเตือนอีกครั้ง ซินหรานหันไปแลบลิ้นใส่แล้วรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามจึงเห็นเพียงแผ่นหลังของนาง และผมเปียที่แกว่งไปมา “ปีนี้นางอายุสิบหกแล้วไม่ใช่หรือ? ยังถักผมเปียเป็นเด็กอยู่เลย” “นางเป็นสาวใช้ ต้องรวบผมให้เรียบร้อย” อู่เฉียงเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ มองขนมเปี๊ยะที่แย่งชิ้นสุดท้ายมาครอบครองได้ในมือ “ปีนี่นางอายุสิบหกแล้วนะ” อู่ชิงยื่นมือไปจับไหล่สหาย เขารู้ดีว่าในสายตาของอู่เฉียงมิได้มองซินหรานเช่นพี่ชายมองน้องสาวมานานแล้ว “แต่นางเป็นสตรีของท่านจอมมาร” อู่เฉียงรู้สึกถึงความขมฝาดที่ต้องตระหนักถึงความจริงในเรื่องนี้ แม้นางไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่นางเสมือนเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้เขารู้ว่าเขายังมีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่ นั่นคือเงื่อนไขที่จอมมารเหิงหยางเซิงยอมให้นางอยู่ที่นี่ และให้เขารับนางเป็นน้องสาวบุญธรรม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more