DANGEROUS TIME :: CHAPTER 4 [30%]
1605 คำ
DANGEROUS TIME
4
วันนี้เป็นวันที่ตี้กับแพนต้องเลือกเข้าชมรม และแน่นอนว่าชมรมของแอลที่นำเสนอมานั่น ก็ทำให้แพนเลือกที่จะเข้าชมรมของแอล ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้เธอสองคนกำลังรอต่อคิวเพื่อรับใบสมัครที่ยาวเหยียด จนแพนบ่นออกมา
“เฮ้อ ขี้เกียจต่อคิวแล้วนะ ร้อนก็ร้อนเนี้ย”
“แล้วใครล่ะเลือกที่จะเข้าชมรมนี่เอง ถ้าไม่ใช่แพนอ่ะ”
“เออ ก็รู้ไง แต่จะให้ไปหาชมรมอื่น ฉันก็ไม่ไปหรอก น่าเบื่อจะตาย... แต่ก็ไม่คิดว่าชมรมของพี่แอลจะคนเยอะเป็นมดขนาดนี้นะ!!” ตี้ส่ายหน้าไปมา อันที่จริงวันนี้ทั้งวันเธอไม่มีเรียน เนื่องจากว่าเด็กปีหนึ่งทุกคนต้องเลือกเข้าชมรม ซึ่งชมรมก็มีให้เลือกเยอะแยะ ไม่ว่าจะชมรมเชียร์ลีดเดอร์ ชมรมหนังสือ และอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งแพนพอได้อ่านแต่ละชมรมก็เลยมาตกที่ชมรมแอลแทน เนื่องจากดูเข้าท่าสุดแล้ว
“ไม่ยักรู้นะว่า ชมรมของรุ่นพี่ปีสามอย่างพี่แอล จะมีคนเฉิ่มกับคนบ้ามาสมัครด้วย”
“อุ๊ยตายแล้ว!! โบวี่ เธอไปพูดแบบนั้นได้ไงกันล่ะ อย่าลืมนะคะว่า ยัยเฉิ่มเนี้ย คนใช้สามีเธอนะ” ตี้ถึงกับขมวดคิ้วทันทีมองร่างสูงโปร่งของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ ที่สวยมากๆ คนหนึ่ง เธอเองก็ตกใจกับสิ่งที่เพื่อนของตัวเองพูด
“เธอหมายถึงอะไร ฝน...? ฉันไม่เข้าใจ”
“โอ๊ยตายแล้ว นี่เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่า สามีเธอเขามีคนใช้ ก็ยัยเฉิ่มตี้นี่ไง เขาลือกันให้แซดว่ายัยนี่เป็นคนใช้สามีเธอ พี่ธามเดือนสถาปัตฯ อ่ะ” ใบหน้าสวยของผู้หญิงที่ชื่อโบวี่ถึงกับเบิกตาโพลงทันที ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก มองตี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า และกอดอกมองอย่างเยาะเย้ย
“อ่อ พี่ธามเคยเล่าให้ฟังแล้วล่ะ เห็นว่าแม่ของยัยนี่เป็นคนใช้อยู่ที่ไร่พี่ธาม... แม่พี่ธามก็เลยส่งมาจับตาพี่ธาม แต่ไม่คิดว่าจะเป็นยัยเฉิ่มนี่นะ”
“...”
“เหอะ สารรูปแบบนี้ก็เหมาะกับเป็นคนใช้พี่ธามแล้วล่ะ ฮ่าๆ” ตี้ก้มหน้าลงทันที เพราะว่าตอนนี้ทุกคนที่ต่อแถวรอเข้าชมรม ต่างพากันหัวเราะเยาะเธอและเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุก จนคนพวกนั้นเรียกเธอว่าคนใช้กันแล้ว
“เฮ้อ หน้าตาสวยแต่นิสัยสันดานต่ำแบบนี้ ก็เหมาะกันดีนะ กับพี่ธามอะไรนั้นอ่ะ”
“เอ๊ะ? แกด่าฉันเหรอ นังผีบ้า”
“อะไร... ใครด่าเธอกัน ฉันพูดลอยๆ อีกอย่างหน้าไอ้พี่ธามฉันก็ไม่เคยเห็น ฉันจะด่าได้ไง ฉันไม่ใช่คนบ้านะ... คนที่บ้าน่ะเธอต่างหาก ยัยพวงหรีด”
“กรี๊ดดดด!! แกว่าใครนังผีบ้า”
“โอ๊ะ ตายแล้ว สงสัยผีเข้านะนั่น... และก็นะ คนที่มองและเรียกเพื่อนฉันว่าคนใช้อ่ะ ถามหน่อยนะพวกแกเห็นคนที่ด้อยกว่าเป็นตัวตลกเหรอ?” แพนมองตี้ที่สั่นเทาไปทั้งตัว อาจจะเพราะกำลังอดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลแน่นอน และใช่ตอนนี้เธอเท้าเอวมองทุกคนที่หลบสายตาของเธอ จนรุ่นพี่ปีสามที่นั่งกรอกใบสมัคร ถึงกับต้องลุกขึ้นมองมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ฉันกับตี้ อาจจะไม่สวย ไม่เลิศ ไม่แรด และไม่ตอ... เหมือนกับพวกเธอ เธอและเธอ!! แต่พวกฉันก็คนป่ะวะ อีกอย่างนะ พวกฉันมาเรียนว่ะ ไม่ได้มาหาผ.”
“ผอ. เหรอ?”
“ผอ. บ้าแกสิ ผัวเว้ย!!”
“!!!”
“จำใส่สมองอันน้อยนิดของพวกแกไว้ด้วยนะ เรียนโง่ แถมยังโชว์โง่อีก สวยอย่างเดียวไม่พอนะ ต้องฉลาดด้วย... ไม่งั้นไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาเอาไปทำเมียหรอก อ่อ มีสิก็คงจะมีแต่พวกผู้ชายหน้าโง่ ที่ฟันฟรีและก็ทิ้งส่ง”
“กรี๊ดดดด นังแพนผีบ้า!!”
“หยุดกรี๊ดนะเว้ย เดี๋ยวตบปากแตกหรอก... บอกไว้ก่อนนะ ถ้าใครพูดจาหมาๆ ใส่ฉันกับตี้อีก เจอดีแน่!!”
“พอเถอะแพน อย่ามีเรื่องเลยนะ”
“น้องๆ กลุ่มนั่นมีอะไรกัน ไหนมานี่ดิ!!” ตี้หลับตาลงทันทีอย่างเหนื่อยใจที่ถูกรุ่นพี่ปีสามเรียกไปพบพร้อมกับโบวี่ ที่เธอรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร เธอคือแฟนของพี่ธาม ซึ่งแน่นอนว่าเธอสวยมากๆ และรวยมากด้วย เหมาะสมกับพี่ธามที่สุด ตี้ยืนก้มหน้าฟังรุ่นพี่ปีสามพูด โดยที่แพนยืนเอามือแคะหูและมองเลยไปที่หน้าคณะ ส่วนโบวี่กับเพื่อนก็หลับตาลงอย่างหงุดหงิด จนกระทั่งแอลเดินมาเนื่องจากเขาเพิ่งจะเรียนจบคลาส
“อ้าวเฮ้ยมีอะไรกันอ่ะ?”
“ก็น้องปีหนึ่งเขาทะเลาะกัน เลยเรียกมาอบรม”
“อ่อ ตี้ แพน... มาชมรมพี่จริงๆ เหรอ?”
“แล้วพี่เห็นว่าแพนกับตี้ไม่ได้มาหรือไงเนี้ยพี่แอล” แอลขำออกมากับท่าทีของแพนที่ขยิบตาให้เขาเพื่อบอกว่า รำคาญเพื่อนพี่เทศนาแล้ว ดังนั้นแอลเลยขออาสาอบรมทั้งหมดเอง และปล่อยตัวโบวี่กับเพื่อนไป แต่ไม่วายก็หันมามองเธอกับแพนด้วยสายตาที่จองจำ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ แกสองคน ฉันจะฟ้องพี่ธาม!!”
“เชิญ อ่อ... แล้วถ้าพี่ธามอะไรของเธอมาก็บอกด้วยนะ เพราะฉันจำหน้าคนไม่ค่อยเก่ง” ตี้ดึงแขนแพนที่ทำหน้ากวนส้นเท้าจนคนแถวนี้หมั่นไส้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร เนื่องจากแพนคือคนที่ตรงและทำจริง แถมพ่วงด้วยการแต่งตัวที่แปลกประหลาดอีก ยิ่งทำให้ทั้งมหาลัยไม่มีใครไม่รู้จักแพน ถึงแม้จะมีความบ้า แต่ทว่าความสวย เอ็กซ์ของเธอ ก็ดึงดูดผู้ชายในมหาลัยแทบทุกวัน
“มีอะไรกันเหรอครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ก็แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย”
“พี่แอลคะ ชมรมของพี่ทำอะไรบ้างเหรอ ตี้อยากรู้ค่ะ” แอลมองใบหน้าหวานกลมที่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่อยากรู้ จนเขายิ้มออกมาและอธิบายเกี่ยวกับชมรมให้ฟังว่า ทุกวันศุกร์จะมีการเข้าชมรมเพื่อสอนทักษะการถ่ายภาพและออกงาน หรือพูดง่ายๆ คือทัศนศึกษาไปในตัว ดังนั้นถึงไม่มีอะไรมากเท่าไหร่ ชมรมเป็นชมรมอิสระ ไม่จำกัดว่าจะเข้าหรือไม่เข้า แต่ถึงเวลาที่ออกเกรดจะต้องทำงานที่ได้รับมาส่ง
“หมายถึงช่วงชมรมคือช่วงพักผ่อนเหรอ ดีจังนะ จะได้มีเวลานอนเพิ่มขึ้น”
“แพน... เดี๋ยวก็เรียนไม่ทันนะ เอาแต่นอนตั้งแต่เข้าคลาสเลยนะ”
“เรื่องของฉันเหอะน่า มีเธอแล้วฉันไม่กลัวหรอก มีคนจ้ำจี้จ้ำไชแบบนี้ ฉันไม่ตกหรอก” ตี้มองแพนที่ยักไหล่อย่างไม่สนใจอะไรและเล่นเกมส์ต่อในไอแพด เพราะตอนนี้ทุกอย่างเคลียร์หมดแล้ว เธอกรอกใบสมัครเรียบร้อย
“ไอ้แอล มึงไปเอาใบสมัครเพิ่มที่หอทีดิ กูปริ้นไว้แล้ว เสือกลืม...”
“ได้ๆ แต่ช้าหน่อยนะ กูไม่ได้เอามอไซค์มา รีบเมื่อเช้า”
“เออ เพราะยังเหลือเยอะพอควร แต่น้องๆ ทยอยมากันเยอะอ่ะ”
“อืม ตี้ไปกับพี่ไหมครับ?”
“เอ๋? ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกตี้ได้เลย แพนไปด้วย...”
“ขอปฏิเสธ ฉันจะรออยู่นี่”
“ยังไม่ได้ทันพูดอะไรเลยนะ!!” แอลมองตี้ที่ทำหน้าบูดๆ ใส่เพื่อนตัวเอง ก่อนจะยิ้มออกมากับท่าทางที่น่าเอ็นดูของตี้ ร่างบางหันไปมองแอลที่ยิ้มอยู่ก็ได้แต่ยกมือเกาหัวตัวเองอย่างเขินอาย และเดินตามร่างหนาไป ซึ่งทางไปหอของแอลจำต้องผ่านตึกหลายตึก และตึกนั้นจะเป็นตึกใครไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ตึกสถาปัตฯ ตี้ลืมเรื่องของโบวี่ไปเลย เพราะว่าเธอไม่อยากจะเก็บมาคิดสักเท่าไหร่ หลังจากที่ธามพาเธอไปทำเรื่องที่มันทำร้ายจิตใจ เธอก็เลือกที่จะทำตามที่เขาสั่งทุกอย่าง คือไม่ยุ่งกับเขาเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเกือบอาทิตย์ เธอทำหน้าที่ของตัวเอง เก็บกวาดห้อง ทำอาหาร ทำไว้ถึงยังไงเขาก็ไม่เคยกินมัน แต่เธอก็ต้องทำ เธอไม่เห็นหน้าธามเลย และแน่นอนว่าเธอคิดถึงเขาเหมือนกัน แต่ก็คงได้แค่นั้น ในเมื่อเขาไม่อยากเจอเธอ และเธอจะไปเจอเขาได้ไงล่ะ
ปืด
พรึ่บ!!
“อ่ะ ยางขาด...” ตี้มองผมสีดำของตัวเองที่หลุดออกมาปกใบหน้าหวาน เพราะยางมัดผมที่มัดตึงไปมันขาดลง และทำให้ผมสีดำของเธอยาวสลวยถึงกลางหลัง แอลที่ได้ยินเสียงอุทานก็หันกลับไปมอง ก็ตกตะลึงไปกับร่างบางที่กำลังยกนิ้วเกี่ยวผมทัดใบหู พยายามควานหายางรัดผมในกระเป๋าแต่ก็ไม่มี
“ตี้”
“เออ ขอโทษนะคะพี่แอล พอดียางมัดผมตี้หลุด...”
“ไม่ต้องมัดหรอกครับ ปล่อยแบบนี้ก็... น่ารักดี”
- ผู้เขียน
