DANGEROUS TIME :: CHAPTER 3 [30%]
1422 คำ
DANGEROUS TIME
3
“เฮ้อ... เหนื่อยจังเลย เพิ่งจะมาเรียนไม่กี่วัน งานเยอะชะมัดเลย”
“นั่นดิ”
“แพนมั่วแต่กินขนม ไม่เห็นตั้งใจเรียนเลยนะ”
“กลัวอะไร? ฉันมีเธออยู่แล้วนี่น่า ไม่สนหรอก มีคนจดชีทมาให้ สบายจะตาย” ตี้มองแพนที่กินขนมอย่างหน้าตาย แพนไม่เคยตั้งใจเรียนเลยเอาจริงๆ กิจกรรมอะไรของมหาลัยก็ไม่เอาสักอย่าง แต่ทว่าเวลาสอบเธอบอกว่ายังไงเธอก็ทำได้อยู่แล้ว อัจฉริยะมากเลยนะ สองสามวันผ่านไป ที่พี่ธามจูบตี้ เธอก็เลือกที่จะไม่สบตากับเขาสักนิด และต่อให้เธอหายไป เขาก็คงจะไม่สนใจอยู่แล้ว เธอไม่ยุ่งกับเขาจนมากเกินไป เพราะถึงแม้ว่าคุณป้าจะสั่งให้เธอคอยดูแลเขาก็ตาม แต่เป็นใครก็คงจะไม่ชอบที่ให้คนอย่างเธอมาติดตามตลอดเวลา อีกอย่างพี่ธามของเธอก็เข้าเรียนปกติ ถึงแม้ว่าจะพาผู้หญิงมามีอะไรในห้องทุกวันและไม่ซ้ำก็ตามที เพราะว่าเธอไม่เคยโผล่หน้าไปให้เขาเห็นเลย นอกจากทำอาหารเช้าให้เสร็จก็ออกมาเลย กลับมาก็เก็บกวาดห้องและหมกตัวอยู่แต่ในห้องของตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเขาจะไปไหนมาไหน แค่อย่างน้อยได้ดูแลเขาเล็กๆ น้อยๆ ก็ดีใจแล้วล่ะ
“สวัสดีจ้าสาวๆ”
“พะ พี่แอล...”
“หวัดดีค่ะพี่แอล”
“ครับผม ทำอะไรกันอยู่เนี้ย”
“ก็ทำงานที่อาจารย์สั่งค่ะ”
“ยัยตี้รีบไงพี่แอล อาจารย์สั่งให้ส่งตั้งอาทิตย์หน้านู้น เฉิ่มชะมัด จะเอาเอเลยหรือไง?” ตี้ทำปากจู๋ใส่แพนที่หยิบมือถือสุดหรูมากดดูโลกโซเซียล โดยมีร่างของแอลที่นั่งข้างตี้ ใบหน้าหล่อตี๋ยิ้มให้กับน้องรหัสที่แสนจะเฉิ่มอย่างที่เพื่อนเธอบอกก็จริง แต่ทว่าเธอกลับมีอะไรบางอย่างที่สะกดเขา รูปร่าง นิสัย ท่าทางที่ไม่ได้แต่งแต้ม มันดูเป็นธรรมชาติมากจริงๆ
“พี่แอลไม่มีเรียนเหรอคะ?”
“มี แต่ช่วงเย็นนู้น อาจารย์ไม่อยู่ เลยนัดเรียนตอนเย็นแทน”
“โหยแล้วพี่แอลก็รีบลากสังขารตัวเองมามหาลัยแต่เช้าเนี้ยนะ เพื่ออะไรเนี้ยพี่? เป็นหนูนะ นอนตีพุงอยู่บ้านสบายใจแล้ว”
“ฮ่าๆ พี่อยู่หอที่นี่ครับน้องแพน อีกอย่างมีงานที่ชมรมด้วย เออ อาทิตย์หน้าจะมีเลือกเข้าชมรม เราสองคนเข้าชมรมพี่ไหม?”
“ชมรม? ชมรมพี่แอลคืออะไรเหรอคะ” ใบหน้าหวานจับจ้องมองใบหน้าหล่อที่ยิ้มออกมา เมื่อมองเธอที่ไร้เดียงสาและน่ารักในแบบของเธอ แต่งตัวได้ไม่โป๊เมื่อคนอื่น แถมใบหน้ายังไม่แต่งแต้มอะไร แม้แต่กลิ่นตัวก็มีเพียงแค่กลิ่นหอมๆ ของแป้ง ไม่มีกลิ่นน้ำหอมให้ฉุนจมูกเหมือนที่เขาไม่ชอบสักนิด
“ก็ชมรมถ่ายภาพ... เราจะมีกิจกรรมให้ถ่ายภาพกัน และก็มีออกสถานที่ด้วยนะ สนใจไหม? แต่ไม่ต้องเข้าตามที่พี่ขอก็ได้ มีอีกหลายชมรมที่ให้น้องๆ เลือกนะ”
“ไม่อ่ะ เข้าชมรมพี่แอลเนี้ยล่ะ ขี้เกียจไปเลือกเนาะตี้”
“อะ เอางั้นเหรอ? ก็ตามใจแพนแล้วกัน”
“แล้วเราสองคนไม่มีเรียนเหรอเนี้ย?”
“ค่ะ หมดคาบเรียนแล้ว ก็เลยมานั่งทำรายงานกัน”
“งั้นไปกินข้าวกันไหม? พี่เลี้ยง”
“ตี้ไปดิ เดี๋ยวฉันนั่งเฝ้าของให้ ขี้เกียจเดิน แต่ถ้ากลับมาก็มีขนมมาด้วยแล้วกัน”
“ตะ แต่ว่า...”
“ไปดิ พี่แอลอุตส่าห์มาชวน” ตี้มองแพนที่ผลักเธอและหยิบกระเป๋าสะพายส่งให้ และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ปล่อยให้ตี้ยืนเอ๋ออยู่แบบนั้น หันไปมองแอลที่ส่งยิ้มให้ จนเธอต้องเดินตามร่างหนาไปที่โรงอาหารของมหาลัย แน่นอนว่าเธอตกเป็นเป้าสายตาทันที เมื่อมาเดินคู่กับดาวคณะนิเทศฯ ที่หล่อและป๊อบสุดๆ
“อยากกินอะไร เต็มที่เลยนะครับ”
“แต่ตี้เกรงใจพี่แอลนะคะ”
“เกรงใจทำไมครับ เราเป็นน้องรหัสพี่นะครับ คิดซะว่าทำความรู้จักกันไง เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนานเลยนะ” แอล ยกมือวางที่ศีรษะของตี้และลูบไปมาเบาๆ จนคนในห้องอาหารมองเป็นสายตาเดียวกัน ไม่เว้นแม้แต่สายตาคมที่จับจ้องอยู่ด้วยสีหน้านิ่งอยู่อีกโต๊ะมุมหนึ่ง
“เฮ้ยไอ้ธาม เมียเฉิ่มมึงนี่หว่า...”
“เมียพ่อมึงสิไอ้ซัน คนใช้กู!!”
“เหรอ? แม่ง มีเสน่ห์เหมือนกันนี่น่า นั่นพี่แอลดาวคณะนิเทศฯ โคตรฮอต โคตรแสนดีและโคตรสุภาพ”
“...”
“มีซัมติงกันเปล่าวะนั่น แต่กูเคยบอกแล้วไงว่าน้องตี้อ่ะน่ารักนะ มองดีๆ ดิ จับแต่งตัวแต่งหน้าหน่อยนะ สวยไม่แพ้ผู้หญิงที่มึงควงเลยล่ะ” ซันพูดเสียดสีธามที่นั่งมองร่างบางที่ยิ้มให้แอลอย่างอบอุ่น จนเขากำแก้วน้ำพลาสติกจนแหลกคามือ โดยมีสายตาของซันที่มองอย่างนึกสนุกกับสิ่งที่ธามเป็นตอนนี้
“แล้วไงวะ เดี๋ยวน้องเขาไม่ตามมึงแล้วเหรอ? เห็นมึงบอกว่าชอบมายุ่งวุ่นวายไม่ใช่หรือไง น้องตี้คงมีคนให้ยุ่งใหม่แล้วมั้งเนาะไอ้นอล”
“มึงเนี้ยมันตัวเสี้ยมมากเลยนะไอ้ซัน เลิกถามความเห็นกูเหอะ” ธามมองนอลที่ลุกขึ้นเดินจากไป เอาความจริงเพื่อนเขาคนนี้ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไหร่ ต่างจากไอ้ตัวหน้าหล่อที่นั่งเท้าคางยิ้มให้เขาอย่างกวนประสาท
“กูชอบเวลามึงทำหน้าโมโหว่ะ มันเหมือนว่ามึงจะระเบิดมหาลัยเลยอ่ะ”
“กูจะโมโหทำไมวะ? ดีซะอีก เลิกยุ่งกับกู สบายจะตาย”
“เหรอ? มึงแน่ใจว่า ถ้าน้องตี้กับพี่แอลมีซัมติงกันจริงๆ มึงคงจะสบายใจใช่ป่ะ งั้นกูเชียร์พี่แอลเลยแล้วกันเนาะ” ซันยิ้มมุมปากที่ทิ้งท้ายระเบิดให้ธาม ใบหน้าหล่อมองร่างบางที่ยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่ซันพูดถึง มันจะขนาดไหนเชียว? ฮอตและเท่สู้กูได้หรือเปล่าล่ะ?
ซันเดินออกจากโรงอาหารมา พร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงได้ด้วยความร้ายกาจ เขารู้ว่าธามมันโกรธตี้มากแค่ไหน ถึงปากจะบอกว่าไม่ชอบที่เธอมาวุ่นวาย หรือเธอเฉิ่มเกินไป แต่เขารู้ดีว่ามัน ไม่อยากเห็นคนที่มันเกลียดมีความสุขหรอก และใช่เขาสนุกไง ที่เห็นมันเป็นแบบนี้ คนอย่างธามมันเจ๋งทุกอย่าง มาเสียศูนย์กับเด็กคนนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าสนุกชะมัด ถ้าเขาจะเล่นกับมัน ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มและเดินไปตามทาง แต่พลันสายตามองไปที่ร่างของหญิงสาวที่คุ้นตา เพื่อนของตี้ที่ออกจะบ้าและเป็นทอม กำลังถอนหายใจเมื่อมีชายหนุ่มสองคนกำลังยืนคุยกับเธออยู่ ด้วยความอยากเผือก ทำให้ซันเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้ยินเสียงสนทนา
“พี่ชอบน้องอ่ะครับ น้องชื่ออะไรเหรอ?”
“แต่หนูไม่ได้ชอบพี่”
“เออ พี่ชื่อเนมนะครับ น้องชื่อ...”
“แพน เพราะงั้นพี่ไปเหอะ หนูจะนอน” ใบหน้าหล่ออมยิ้มออกมาและเดินตรงไปมาร่างบางที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลังจากที่สองหนุ่มนั้นเดินอกหักจากไป แพนที่รู้สึกว่ามีคนยืนมองก็เลยเงยหน้าขึ้น แทนที่เธอจะตกใจ หรือดีใจที่เห็นหน้าหล่อๆ ของซัน แต่กลับทำหน้าเบือนหน่ายจนซันขมวดคิ้วทันที
“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไงครับ น้องแพน?”
“ไม่มีอะไร แค่เหม็นขี้หน้า... คนขี้เสือก”
“!!!”
“พี่จะมาเสือกเรื่องอะไรเหรอ? พอดีหนูไม่มีเรื่องให้พี่เสือกหรอกนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูนอนก่อนนะ เชิญพี่ไปเสือกที่อื่นเหอะ” ซันถึงกับกัดฟันกรอดทันที ไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหนกล้าพูดจากับเขาแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ แถมยังทำนิ่งเฉยราวกับเขาไม่มีตัวตนเลย มันน่า... นักนะ
“พูดจาไม่เพราะ เหมือนหน้าตาเลยนะครับน้องแพน”
- ผู้เขียน
