ความจริงแล้วก็ไม่สำคัญหรอก เขาก็ไม่ใช่แพทย์ที่จบมาจากโรงเรียนแพทย์สักหน่อย ก็แค่พ่อมดที่สถาปนาตนเป็นแพทย์เท่านั้น แต่จะอะไรก็ช่าง เธอเข้าใจเขาผิดอย่างนี้ เขาต้องแก้ตัว
“เรื่องนั้นผม...”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ”
ยังพูดไม่ทันจบ โมราก็โพล่งขึ้นมาแล้ว เขาเห็นท่าทางของเธอก็ไม่พูดอะไร ให้เข้าใจไปแบบนี้ก็ดี เผื่อเธอจะได้รังเกียจเขาแล้วไม่กลับมาทำให้เขาปั่นป่วนอีก
ทว่าเป็นเขาเองที่โง่ คิดว่ามันจะไปในทางนั้น เพราะแทนที่โมราจะปฏิเสธหรือโกรธ ดันตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเสียนี่
“งั้นก็ได้ค่ะ ฉันเป็นพาร์ตเนอร์ให้คุณหมอก็ได้”
เฮ้ย!?
“แต่มีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่งนะคะ”
ยังไม่ทันที่อังเดรจะได้หายตะลึงงันเลย เธอก็ว่ามาอีกแล้ว
“ฉันจะไม่นอนกับผู้ชายที่ยังไม่รู้จักกันดี คุณหมอโอเคไหมคะ”
ไม่นอนกับผู้ชายที่ยังไม่รู้จักกันดี...
“แล้วคุณจะยอมเป็นพาร์ตเนอร์ของผมทำไม”
เขาแกล้งถาม โมรามุ่ยหน้าไปเล็กน้อย
