หลังจากนั้นฉันก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มานั่งคุยกับตา
" สบายใจขึ้นรึยัง" ตาถามฉันก่อนจะมองมาที่ปากที่มันมีรอยเขียวช้ำอย่างเห็นได้ชัด
"ดีขึ้นแล้วครูแต่ได้แผลปากแตกไปแทน"
"การชกของเอ็งในวันนี้เอ็งเห็นอะไรมั้ย"
"เห็นอะไรจ้ะอะ เห็นอยู่นะ ก็รอยปากแตกเนี้ยไง"
"อย่ากวนซิวะ เอ็งเห็นรึเปล่าไม่รู้แต่ตาเห็น เห็นว่า เอ็งสามารถผ่านการชกล้มยักษ์ได้ ถึงแม้มันจะยากแต่เอ็งก็ไม่ยอมถอยจนสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่เก่งกว่าเอ็งได้ และนับประสาอะไรกับปัญหาที่เอ็งกำลังเจออยู่ตอนนี้ สู้ซิวะ เพราะไอ้บุ้งของตา มันไม่เคยยอมแพ้ให้กับปัญหาอยู่แล้ว"
ฉันมองตาแบบอึ้งมากๆเลยนะ นี่ตารู้ว่าฉันกำลังมีปัญหาเลยให้ฉันขึ้นชกอย่างงั้นหรอ สมกับเป็นตาพยัคฆ์จริงๆ
" เก่งสมเป็นหนูผักบุ้งของแม่จริงๆ"ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นคุณแม่ต้นหอมยืนยิ้มมาให้ฉัน
" คุณแม่ มาทำอะไรที่นี่คะ"
"แม่ก็มาหาหนูผักบุ้งไง"
" มาหาบุ้ง"
" ใช่จ้ะ พอดีที
