สุดท้ายก็ได้รัก 02 กลับบ้าน(1)
510 คำ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
รสลินลากกระเป๋าออกมาจากห้องนอน บ้านที่อยู่มา 7 ปี จู่ ๆ ก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว นึกถึงก็ใจหาย แต่ช่างเถอะ ถ้ามีแค่เธอที่เสียดายอดีตมันจะมีประโยชน์อะไร เขาเดินไปข้างหน้าแล้วเหตุผลอะไรที่รสลินต้องย่ำอยู่กับที่
“เราคุยกับทางนั้นแล้ว เขายินดีที่จะทำตามที่เธอขอ เธอนัดวันมาได้เลย” เห็นหน้าภรรยาธิติก็รีบเอ่ย
“อยากได้ผัวชาวบ้านถึงขั้นกล้ากราบตีนเมียเขา ใจกล้าดี สมแล้วที่หน้าด้านแย่งผัวชาวบ้าน” รสลินแสยะยิ้ม คนที่มันกล้าเป็นมือที่สามคนอื่นก็คงไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีอะไรนักหรอก ขอแค่ได้ในสิ่งที่อยากได้ก็พอใจแล้ว
“เธอจะพูดเหน็บทำไม เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ ทางนั้นเขาก็ยอมทุกอย่างแล้ว อีกอย่างบ้านหลังนี้เรายกให้เธอ ทางนั้นให้เราแต่งเข้า ที่นี่เราคงไม่มาอีก”
“หึ ฉันต้องขอบคุณไหม ยังไม่ทันได้หย่าก็ปกป้องทางนั้นสุดกำลัง แล้วนี่เตรียมงานแต่งไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“...” ธิติเงียบ
“ชิ เอาเถอะ ยังไงหย่ากันแล้วเราสองคนก็เป็นคนอื่น ต่อให้เคยมีวันเวลาที่ดีแค่ไหนเลิกกันก็เหลือแค่ความทรงจำ”
“...”
“บ้านที่เป็นเรือนหอหลังนี้น่ะเธอประกาศขายเลย ฉันก็คงไม่กลับมาอยู่ที่นี่ ไม่อยากจมอยู่กับความทรงจำของคนไม่ซื่อสัตย์ ส่วนเรื่องวันหย่าเดี๋ยวฉันบอก ตอนนี้ฉันขอออกไปจากที่นี่ก่อน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” รสลินลากกระเป๋าผ่านธิติเพื่อเดินไปที่รถ
สามีขอหย่าเพื่อรีบไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนเธอก็ไม่มีทางจะทำใจได้ง่าย แน่นอนว่าต่อให้เสียใจแค่ไหนเธอก็ไม่ร้องไห้ให้เขาเห็น คนทรยศอย่างเขาเธอจะไม่ให้เขาเห็นน้ำตาเธออีก เธอจะไม่ร้องไห้จะไม่อ่อนแอจนกลายเป็นคนขี้แพ้
“นานไหมโรส” คำถามที่ออกจากปากของธิติทำให้สองเท้ารสลินชะงัก อยากเดินกลับไปตบหน้าผู้ชายสารเลวคนนี้อีกสักที แต่ทำไปเธอก็คงเจ็บมือเปล่า ๆ ต่อให้ตีมันให้หนัก ธิติก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก
“ไม่นานเท่าเวลาที่เธอแอบนอกใจฉันหรอกธิติ อดทนมาได้ตั้งนานทนอีกนิดคงไม่ทำให้นายกับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นขาดใจตายหรอกมั้ง” ไอ้คนเฮงซวย นี่เธอเอาชีวิตมาทิ้งไว้กับผู้ชายคนนี้ได้ยังไงตั้งหลายปี
11 ปีที่รสลินไม่มองผู้ชายคนอื่นสักครั้ง ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้ ทำไมถึงได้ตาบอดแต่งงานกับผู้ชายเลว ๆ คนนี้ได้นะ เธอนี่มันไม่มีดวงเรื่องผู้ชายจริง ๆ
- ผู้เขียน
