กิริยาอ่อนช้อยและความเพียบพร้อมของฮูหยินแม่ทัพจั่ว แสดงออกชัดถึงความแตกต่างทางสังคม ทั้งยังย้ำโดยไร้คำพูดว่าทางนั้นมาจากสังคมของชนชั้นสูง ขณะกการแสดงออกของหลัวซูหนิงนั้นไม่ใช่ ข้าแตกต่างนี้ทำเอาหลัวฮูหยินรู้สึกว่าฝ่ายตนต่ำต้อย
หลัวฮูหยินจึงยิ้มแหย ทำอะไรไม่ถูกชั่วคราว
หลัวซูหนิงเห็นว่ามารดาก็ช่วยอะไรนางไม่ได้ จึงรีบอธิบายเข้าข้างตัวเอง
“ท่านแม่ ข้าแค่ถูกใจปิ่นดอกโบตั๋นชิ้นนี้เท่านั้น ไหนๆ ข้ากับเหมยเอ๋อร์ก็เป็นพี่น้องกัน ในเมื่อข้าชื่นชอบ และนางก็ไม่ได้ต้องการ ข้าจึงอยากหยิบยืมของชิ้นนี้มาใช้ชั่วคราว แต่นางกลับหวงก้าง วางท่าใหญ่โตทั้งที่ยังไม่ได้แต่งเข้าจวนสกุลสี”
ฟังคำอธิบายของบุตรสาวจบ หลัวฮูหยินลอบมองจวินเอ๋อร์ที่ตอนนี้หันไปสนใจผ้าลายผ้าคลุมหน้า แม้ทางนั้นไม่ได้มีท่าทีสนใจ แต่ก็คงจะนั่งฟังเงียบๆ
“ซูหนิง แต่ว่านี่มันเป็นของกำนัลของเหมยเอ๋อร์ ยืมของของนางเกรงว่าจะ... ไม่เหมาะกระม
