หลัวเหมยลุกลงจากเตียงตอนฟ้าสางด้วยความเคยชิน ซึ่งเป็นตอนก่อนที่สีเทียนหยางจะตื่น เพื่อเตรียมน้ำล้างหน้าและอาหารเช้าให้กับเขา
ยามอรุณรุ่ง หลังจากสีเทียนหยางตื่นนอนแล้ว นางก็เข้าไปปรนนิบัติเขาอย่างไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ตั้งแต่ดูแลเรื่องล้างหน้าตลอดจนถึงช่วยเขาแต่งตัว ทั้งที่นางยังไม่ได้แต่งเข้าจวนสกุลสี แต่ความสัมพันธ์ของนางกับเขากลับพัฒนาอย่างรวดเร็ว
ตลอดเวลาที่นางปรนนิบัติสีเทียนหยาง สายตาของเขาร้อนแรงขึ้นทีละนิด พาให้นางรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง นางไม่รู้ว่าตนมีสิ่งใดให้เขาสนใจ แต่ในเมื่อเขายังต้องการนาง นั่นหมายความว่านางต้องปรนนิบัติเขาให้ดีที่สุด
สีเทียนหยางอาจจะมีความสามารถในการอ่านความคิดของผู้อื่น ก่อนออกจากเรือน เขาดึงหลัวเหมยเข้ามาในอ้อมกอด จูบหน้าผากและปลายจมูกของนางอย่างอ่อนโยน ไม่พูดอะไร ก็ปล่อยมือและเดินออกไป
หัวใจนางเต้นระส่ำ การกระทำเมื่อครู่ไม่ได้เกิดจากความใคร่ชั่วครั้
