นัยน์ตาสีดำสนิทของหยี่หานจ้องมองออกไปที่สวนผักของตนเอง เห็นหว่าอิ๋งทำงานในสวนอย่างมีความสุขก็อดยิ้มไม่ได้
“หากว่าเจ้าดูเหน็ดเหนื่อยเสียหน่อย ข้าคงออกไปช่วยเจ้าแล้ว แต่ดูเจ้าสิช่างมีความสุขกับสิ่งที่ทำเหลือเกิน” เขาบ่นพึมพำเบาๆ
รู้ว่านางเองก็คงไม่อยากให้เขาช่วย เพราะนางอยากให้เขาอ่านตำราเตรียมตัวไปสอบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้
เขาก้มหน้าอ่านตำราต่อพลางอมยิ้มอย่างสุขใจที่มีนางอยู่เคียงข้าง แต่พอนึกได้ว่าตนเองนั้นมีเหว่ยฟางอยู่แล้ว จึงค่อยๆ ลดยิ้มลง แล้วตั้งใจอ่านตำรา การสอบครั้งนี้เขาต้องทำเพื่อนางให้สำเร็จ
หว่าอิ๋งรดน้ำผักแล้วเสร็จ นางจึงกลับเข้าไปในบ้านเพื่อนำผ้ามาปักต่อจากเมื่อวาน แอบชำเลืองมองคุณชายที่นางแอบมีใจด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่และเทิดทูนตอนที่เดินผ่านห้องอ่านตำราของเขา ก่อนจะเดินไปนั่งปักผ้าต่อไปเงียบๆ ตรงโต๊ะอาหารที่อยู่หน้าห้องที่มองเห็นกันได้ ไม่ได้ชวนเขาคุยให้ต
