ข้าเป็นฮูหยินของท่านมิได้หรือ

ตอนที่ 3 คางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้า

หยี่หานเข้าไปในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นหมู่บ้านแถบชานเมืองที่มีร้านค้าและแผงลอยครึกครื้นพอสมควร เพราะเป็นทางผ่านไปสู่เมืองสำคัญต่างๆ จึงมีการค้าขายกันอยู่มาก

เขาเดินเข้าไปในร้านขายผ้า เลือกผ้าแพรที่นุ่มมือและมีราคาถูกพร้อมกับอุปกรณ์การปักเย็บต่างๆ กลับไปให้กับหว่าอิ๋งที่พยายามทำตัวเหมือนกับว่านางเป็นหญิงรับใช้ของเขา

ขากลับหยี่หานได้พบกับเหว่ยฟางโดยบังเอิญ ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่เหว่ยฟางจะส่งสัญญาณให้เขาไปรอเธอในที่ประจำของทั้งคู่

“เสี่ยวหลิน เจ้าช่วยไปถามราคาปิ่นปักผมร้านนั้นให้ข้าที”

“คุณหนูไม่ไปถามด้วยกันเล่าเจ้าคะ” นางผู้ติดตามถามอย่างไม่เข้าใจ หน้าที่ของนางคือตามเหว่ยฟางไม่ให้คลาดสายตา

“ข้าเคยไปถามแล้ว พ่อค้าเห็นว่าข้ามีเงินก็บอกราคาที่สูงให้แก่ข้า เลยอยากให้เจ้าลองไปถามคนเดียวดู ว่าราคาจะแตกต่างจากข้ามากหรือไม่” เหว่ยฟางบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน ไม่ได้มีท่าทีรำคาญบ่าวรับใช้แต่อย่างใด

เมื่อเสี่ยวหลินเดินไปที่แผงขายเครื่องประดับ เหว่ยฟางก็ใช้จังหวะนั้นเดินไปยังตรอกซอยที่ลับตา เพื่อพบกับหยี่หาน แล้วต่างคนต่างสวมกอดกันด้วยความคิดถึง

“ข้าไม่ได้พบท่านมาเกือบเดือนแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง ท่านดูซูบผอมไปนะ” เหว่ยฟางพูดเสียงเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ข้าสบายดี ช่วงนี้โหมทำงานมากไป แล้วต้องอ่านทบทวนตำราเตรียมสอบระดับมณฑลอีก”

“ไปสอบที่เมืองหลวงคราก่อน ท่านมีปัญหาให้ต้องคิดมาก ครั้งนี้ข้าเชื่อว่าท่านต้องสอบผ่านเป็นจวี่เหริน แล้วไปสอบผ่านทุกระดับได้สำเร็จอย่างแน่นอน” เหว่ยฟางพูดให้กำลังใจแก่ชายคนรักที่แอบคบหากันได้หลายปีแล้ว

“รอข้านะเหว่ยฟาง ข้าจะสอบเป็นระดับขุนนางให้ได้ แล้วจะไปสู่ขอเจ้าจากบิดา อย่างสมเกียรติ” หยี่หานบอกนาง แล้วแลซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงโน้มจูบหน้าผากของหญิงคนรัก

“ข้าต้องรีบไปก่อน ดูแลตัวเองด้วย” เหว่ยฟางบอกลาเขา แล้วรีบจากไปก่อนที่เสี่ยวหลินจะตามหานางให้เป็นเรื่องใหญ่

“คุณหนูโจว สาวใช้ของท่านตามหาท่านอยู่ทางด้านนู้น” แม่ค้าแผงเครื่องสำอางบอกกล่าว เมื่อเห็นว่าเหว่ยฟางเดินผ่านมา

“ขอบใจท่านมาก ข้าแวะไปดูผ้าที่ร้านเถ้าแก่หยางมา น่าจะคลาดกันตอนนั้น” เหว่ยฟางพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แล้วยืนชมชาดทาปาก และแป้งฝุ่นผลัดหน้าที่แผงลอยนั้น

“ข้านึกว่าไปแอบเจอกับหยี่หานมาเสียอีก” แม่ค้าพูดอย่างรู้ทัน

เป็นที่รู้กันดีว่าโจวเหว่ยฟางนั้นแอบรักกับบัณฑิตสอบตกอย่างกัวหยี่หาน และถูกบิดานางขัดขวางไม่ให้ทั้งคู่ได้เจอกัน มองว่าหยี่หานเป็นดั่งคางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้า

“คุณหนูไปไหนมานะเจ้าคะ” เสี่ยวหลินที่เดินมาถึงถามขึ้น ทำให้แม่ค้านางนั้นต้องรีบออกตัวหาคำที่พ้องกับชื่อของหยี่หานไม่ให้สาวใช้สงสัยผู้เป็นนาย

“คุณหนูโจวเดินไปทั่วทุกตี้ทาน(ร้านค้าแผงลอย) เพื่อรอเจ้านะสิ เถลไถลเยี่ยงนี้คุณหนูไม่เอาเจ้าไปฟ้องท่านโจวก็ดีแล้ว”

เหว่ยฟางโล่งใจที่แม่ค้านางนั้นช่วยเหลือ จึงช่วยซื้อเครื่องสำอางกลับไปจำนวนหนึ่ง ทำให้แม่ค้าพอใจเป็นอย่างมาก

“ข้าจะไม่ถือโทษเจ้าที่ปล่อยข้าไว้คนเดียว คราวหลังก็ดูข้าให้ดีก่อนจะเดินผ่านไปก็แล้วกัน” เหว่ยฟางพูดดุสาวใช้ที่ยังทำหน้างุนงง

หากแต่กลัวความผิดจึงรีบถือของประจบประแจงเหว่ยฟางในทันที ทำให้นางยิ้มให้กับแม่ค้าอย่างโล่งใจ

**********************

หยี่หานกลับมาถึงในยามเว่ย (ช่วงบ่ายโมง) หว่าอิ๋งที่รอการกลับมาของเขารีบเตรียมสำรับอาหารและน้ำชาไว้ต้อนรับเขา พร้อมทั้งรับของมาถือเอาไว้อย่างเอาใจ จนหยี่หานอดเอ็นดูนางไม่ได้

“คุณชายกัวยิ้มแบบนี้ คงไปเจอเรื่องดีๆ มา”

“เจ้านี่ช่างรู้ใจข้าเสียจริง” หยี่หานพูดพลางหยิบห่อผ้านั้นขึ้นมาให้นาง

“ข้าไปซื้อผ้าแพรและเครื่องเย็บปักเหล่านี้ให้เจ้า หากเจ้าปักผ้าเหล่านี้เสร็จ ข้าจะนำไปขายในหมู่บ้าน แล้วนำเงินมาให้เจ้าเก็บ จะได้มีเงินตั้งตัว” บัณฑิตหนุ่มบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ดุมีความสุข

“ขากลับข้าได้เจอกับคนรักของข้า นางแอบมาเจอข้าได้แค่ชั่วครู่ แต่เท่านั้นข้าก็มีความสุขมากพอแล้ว”

“แอบเจอ งั้นก็หมายความว่า ความรักของพวกท่านโดนขัดขวางหรือเจ้าคะ” หว่าอิ๋งถามด้วยความรู้สึกที่ดูเศร้า นางอยากให้คนดีๆ อย่างหยี่หานสมหวังในความรัก

“เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว” หยี่หานถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยืนเอามือขัดหลังไว้ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องออกมา

“ข้ากับคุณหนูโจว รู้จักกันตอนที่ข้าช่วยท่านแม่นำผักไปขายที่ตลาด ตอนนั้นข้ายังเป็นเพียงชาวไร่ชาวสวน ไม่ได้คู่ควรกับนางเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะนางไม่เคยรังเกียจข้า และยังไปมาหาสู่ที่บ้านของข้า ดูแลท่านแม่ของข้าโดยไม่รังเกียจ ข้าจึงมีความคิดที่จะสอบให้ได้เป็นระดับขุนนาง เพื่อที่จะรักกับนางได้อย่างเปิดเผยและไม่อายใคร” หยี่หานพูดขึ้นมาให้หว่าอิ๋งเข้าใจในระดับหนึ่ง ไม่ได้ลงรายละเอียดไปมากกว่านั้น

“ถ้าอย่างนั้น ที่ท่านพยายามทำทุกอย่าง ก็คงเพื่อขยับฐานะตนเองให้คู่ควรกับคุณหนูโจว ข้าฟังแล้วรู้สึกประทับใจแทนนางยิ่งนัก ที่ท่านพยายามทำเพื่อนางถึงขนาดนี้”

“สักวันเจ้าก็จะเจอคนที่เจ้ารัก ตอนนั้นเจ้าจะรู้เลยว่า เจ้าอยากทำทุกอย่าง เพื่อเป็นคนที่เขาต้องการ แม้จะยากลำบากสักแค่ไหนก็ตาม” หยี่หานกล่าวแล้วอมยิ้มเบาๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของเหว่ยฟาง และกลิ่นหอมของนางที่ยังตราตรึงที่ปลายจมูกของเขา

“คุณชายทานอาหารเถิดเจ้าค่ะ สำรับเย็นชืดเดี๋ยวจะเสียรสชาติ” นางเตือนสติเขาที่กำลังอิ่มอกอิ่มใจอยู่ แล้วหอบผ้าแพรนั้นเข้าไปในห้องแล้วยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

**********************

หยี่หานมองดูบ้านช่องของเขาที่ตอนนี้ดูสะอาดตาขึ้นมาก หว่าอิ๋งรู้จักนำเสื้อผ้าของมารดาเขาที่เสียชีวิตไปแล้วมาดัดแปลงตัดเย็บสวมใส่ให้เข้ากับนาง

ผักที่เติบโตแล้วก็นำไปขายให้ร้านขายผักในหมู่บ้านในราคาถูกเพื่อให้ร้านผักนำไปขายต่อในราคาที่สูงกว่าเกือบเท่าตัว

“ทำไมเจ้าถึงไม่ขายเองเล่า ยอมแลกเงินเพียงน้อยนิดอย่างนั้นได้อย่างไร” เขาถามเชิงเป็นห่วงมากกว่าจะตำหนินาง

“หากข้านั่งขายเอง กว่าจะขายได้หมดก็คงมืดค่ำ ผักแห้งเหี่ยวไม่มีคนซื้อ หนำซ้ำยังเสียเวลาทั้งวัน สู้เอาไปขายให้กับพ่อค้าร้านอื่น ให้เขาขายแทนเรา แล้วเอาเวลามาดูแลท่านและทำงานอย่างอื่นจะไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ” หว่าอิ๋งบอกเหตุผลกับเขาอย่างเอาใจ

หยี่หานพยักหน้าฟังสิ่งที่นางพูดแล้วยิ้มออกมาที่นางนั้นมีความคิดที่ฉลาดเกินกว่าจะเป็นแค่สาวใช้

“เจ้ามาอยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง ข้าทำอะไรให้ลำบากใจหรือไม่”

“ไม่มีเหตุให้ข้าหนักใจเลยสักครา คุณชายดีต่อข้ามาก ข้ารู้สึกว่าไม่อยากไปจากที่นี่เลย อยากอยู่รับใช้คุณชายตลอดไป”

“เจ้าช่างปากหวานเอาใจเก่งยิ่งนัก บ้านข้ายากจนเพียงนี้ คงดูแลเจ้าไม่ไหว” หยี่หานพูดพลางยิ้มไม่หุบ เอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า หากไม่มีเหว่ยฟาง เขาคิดว่าคงรักนางไม่ไม่ยากนัก เพราะนางทั้งอ่อนหวาน กิริยามารยาทงาม ขยันขันแข็ง ดูแลเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ข้าไม่รบกวนคุณชายถึงขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ ขอแค่ข้าได้ดูแลคุณชายและมีที่พักพิง ข้าก็พอใจแล้ว” หว่าอิ๋งพูดเสียงเบา แล้วอมยิ้มให้แก่เขา

นางไม่กล้าบอกชายตรงหน้าว่าตลอดระยะเวลาแค่หนึ่งเดือน นางนั้นแอบมีใจให้กับเขาอย่างเงียบๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว และหว่าอิ๋งเองก็พึ่งจะรู้ตัวไม่นานนี้เช่นกันว่าตนเองมีใจให้กับบัณฑิตที่มีเจ้าของหัวใจแล้ว

‘ความรักของข้า คือการเห็นท่านมีความสุข แม้จะไม่ได้รับความรักตอบแทนจากท่านเลยก็ตาม ขอแค่ข้าได้อยู่รับใช้ท่าน เท่านั้นข้าก็พอใจแล้ว’

**********************