บทที่ 4.1 เธอคือภรรยาของฉัน NC
1309 คำ
บทที่ 4.1
เธอคือภรรยาของฉัน
"จือหลิน คุณเลอะไปหมดแล้ว ไปอาบน้ำกันนะ”
กู้เหยียนกระซิบเสียงแหบพร่าก่อนจะช้อนอุ้มคนบนเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของกวงจือหลินออกจากตัวจนหมด เช่นเดียวกับเสื้อผ้าของเขาที่ถูกทิ้งลงบนพื้นห้องน้ำอย่างไม่ใส่ใจ
มือหนาโอบกอดร่างเพรียวเย้ายวนแนบชิดแผ่นหลังเนียนนุ่มกับอกแกร่ง ก่อนจะกดแนบริมฝีปากกับลำคอระหง ไล้ไปตามลาดไหล่ขาวเนียน ทิ้งรอยรักเป็นหลักฐานในทุกที่ที่เขาเคลื่อนริมฝีปากผ่าน
"อื้ม... กู้เหยียน"
กวงคือหลินครวญเสียงกระเส่า เมื่อมือหนาเลื่อนขึ้นกอบกุมอกอวบอิ่มทั้งสองข้างแล้วบีบเคล้นจนเนื้อนุ่มล้นออกตามซอกนิ้วยาว สายน้ำเย็นจากฝักบัวรินไหลรดลงบนเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองไม่ขาดสาย ทว่ากลับไม่อาจบรรเทาความร้อนรุ่มที่พุ่งทะยานจนเนื้อตัวของคนทั้งคู่แดงก่ำ
"กู้เหยียน ฉันอยาก... อื้ม..."
"จือหลิน... คุณอยากอะไรหรือ"
คนตัวโตเอ่ยถามเสียงแหบพร่า สองมือยังคงบีบเคล้นอกนุ่ม ขณะที่เอวสอบขยับกดบดเบียดแก่นกายร้อนเสียดสีอยู่ที่ร่องเนื้อกลมตึงด้านหลังไปมา
"ฉันอยาก... อ่ะ... อยากให้คุณเข้ามาในตัวฉัน"
มุมปากคุณหมอหนุ่มยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ คล้ายกับนายพรานหนุ่มที่ล่อลวงกวางสาวเข้ามาติดกับดักได้ มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนลงจับเอวบางดึงรั้งสะโพกกลมให้โก่งงอนประชิดแก่นกายร้อน ส่วนอีกมือจับไหล่เล็กดันไปเบื้องหน้าให้เธอใช้กำแพงเป็นหลักค้ำยัน ก่อนจะสอดแทรกฝังตัวตนที่ร้อนผ่าวเข้าสู่กลางกายสาวจนสุดในคราวเดียว
"อ๊ะ! กู้เหยียนคุณเบาๆ หน่อย ฉันจุกไปหมดแล้ว"
"ไม่ใช่ว่าคุณชอบให้ผมรุนแรงแบบนี้หรือ"
กู้เหยียนยกคำพูดที่เธอเคยยั่วยวนเขาบนรถมายอกย้อนอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดเอวสอบเน้นหนักรุนแรง ถี่ระรัว จนหวงจื่อหลินตัวสั่นคลอนโยกไหวไปตามจังหวะเอวสอบ ต้องใช้สองมือยันกำแพงเอาไว้เพื่อไม่ให้ตนเองกระแทกเข้ากับกำแพงตรงหน้า ทว่ายิ่งเธอตั้งรับเขาอย่างมั่นคงแรงจู่โจมของกู้เหยียนก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าร้องสั่นในลำคออย่างพอใจ มือหนาจับยึดเอวเล็กเอาไว้มั่นจนสองเอวบางขึ้นเป็นริ้วรอยนิ้วยาว
"กู้เหยียน ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว คุณหยุดก่อน"
“หากทนไม่ไหว ก็ไม่ต้องทน”
เพราะถูกกู้เหยียนโจมตีกดเน้นอย่างหนักหน่วง กวงจือหลินทั้งจุกแน่น ทั้งเสียวซ่าน ไม่นานร่างกายก็ถึงขีดจำกัด ขยับตอดรัดคนตัวโตแน่นจนเอวสอบเคลื่อนไหวสะดุด แต่เมื่อจังหวะของเอวสอบช้าลง เอวบางจึงเป็นฝ่ายขยับโยกเข้าหาเขาด้วยตนเอง พร้อมกับใบหน้างามแหงนขึ้นร้องครวญลั่นห้องน้ำ
"อ่ะ... กู้เหยียน อยู่นิ่งๆ อย่าเพิ่งขยับ อีกนิดเดียว ใกล้แล้ว อ่ะ... ซี๊ด..."
มุมปากของชายหนุ่มยดยิ้มอย่างพึงพอใจ มองสะโพกกลมที่ยกขึ้นลงขยับเข้าหาเขาอย่างเร่าร้อน ร่างกายของชายหนุ่มปวดหนึบ ความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั้งตัวไหลมารวมกันที่กลางกายหนุ่ม ในจังหวะที่กวงจือหลินเกร็งสะท้านตอดรัดส่งตัวเองถึงจุดหมาย เธอก็พาเขาไปถึงจุดสูงสุดด้วยเช่นกัน
“จือหลิน ผมไม่ไหวแล้ว”
กู้เหยียนร้องบอกเสียงสั่นจับยึดเอวเล็กแล้วเร่งจังหวะเน้นหนักถี่ระรัว จนหญิงสาวตัวสั่นคลอนเสียการทรงตัวอิงแอบแนบไปกับกำแพง อกอวบอิ่มกระแทกเป็นจังหวะกระทบกับแผ่นพื้นกำแพงเย็นเฉียบ เพิ่มความกระสันในกายสาวให้ถึงจุดสูงสุดในชั่วพริบตา
"ไม่ไหวแล้ว กู้เหยียน... ซี๊ด! อ่ะ... อื้ม..."
ร่างเพรียวบางเกร็งกระตุกตอดรัดแน่น บ่งบอกว่าเธอถึงจุดหมายแล้ว เรียวขาสองข้างพลันสั่นสะท้านอ่อนแรง กู้เหนียนโอบกอดเธอมาอิงแอบแนบอก ให้สายน้ำเย็นรินรดบนกายสาว พร้อมกับหยิบสบู่มาถูไปตามเรือนร่างขาวเนียน
“ผมทำความสะอาดให้นะ”
แน่นอนว่าการทำความสะอาดของกู้เหยียนนั้นไม่ใช่การอาบน้ำธรรมดาหลังจากที่ถูกสบู่ไปทั่วทั้งกายสาว นิ้วยาวก็ขยับสอดเข้าไปยังช่องทางที่มอบความสุขสมให้เขาเมื่อครู่
“กู้เหยียน พอก่อนฉันเจ็บไปหมดแล้ว”
เพราะครั้งนี้เขาลงมือรุนแรงมาก ส่วนเนื้อบอบบางของกวงจือหลินจึงแสบไปหมด เพียงแต่เธอร้องขอให้เขาพอแต่คนตัวโตกลับไม่คิดตอบรับ ปลายนิ้วยาวยังคงสอดเข้าไปทำความสะอาดให้เธอ อีกทั้งยังลอบล้วงสายน้ำอุ่นของตัวเองออกมา โดยที่กวงจือหลินไม่รู้ตัว
ถึงแม้วิธีนี้จะป้องกันการตั้งครรภ์ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ลดโอกาสลงเล็กน้อย ขอเพียงกวงจือหลินยังไม่ตั้งครรภ์เขาก็ยังคงมีสิทธิอยู่เคียงข้างเธอ มีสิทธิโอบกอด และครอบครองเธอเช่นนี้
“จือหลิน...”
กวงจือหลินใจสั่นระรัว เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่าที่ข้างใบหูเล็ก ยิ่งสะโพกกลมสัมผัสได้ถึงของร้อนที่ตื่นตัวของเขา ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านหวาดหวั่นขึ้นมา
“กู้เหยียน เราพักกันสักครู่ได้ไหม”
“ผมขออีกรอบนะ แล้วเราค่อยพัก”
กู้เหยียนพูดจบก็จับตัวเธอหมุนไปยังมุมอ่างล้างหน้า ให้เธอนั่งลงแล้วจับปลายเท่ายกขึ้นตั้งเข่า แยกเรียวขาออก ดวงตาคมมองเนินเนื้อบอบบางที่ตอนนี้แดงช้ำเพราะถูกเขาลงแรงมาร่วมสองชั่วมองด้วยสายตาเร่าร้อน ก่อนจะย่อตัวคุกเข่าแนบใบหน้าตวัดลิ้นร้อนปลอบประโลมเธอไปมา
“กู้เหยียน คุณทำอะไร อ่ะ... ซี๊ด”
เสียงหวานร้องครวญกระสัน ร่างกายที่เคยคิดว่าไม่อาจรับมือเขาได้อีกตื่นตัวในทันที ยิ่งถูกลิ้นร้อนตวัดสอดใส่ดูดกลืนน้ำหวานของเธอเอวบางก็เผลอยกขึ้นขยับกดแนบเข้าหาเขาอย่างไม่รู้ตัว
“กู้เหยียน อ๊า... ดีมาก คุณดูดแรงๆ อื้ม...”
มือเรียวจับศีรษะของเขากดแนบแล้วโยกย้ายหมุนวนเอวเล็กบดเบีบยดให้เขาลิ้มรสอย่างแนบชิด ก่อนจะปลดปล่อยความสุขสมให้ดื่มกินอย่างอ่อนแรง
“ของคุณหวานมาก อยากกินของผมอีกรอบไหม”
แน่นอนว่ากวงจือหลินไม่มีโอกาสได้ตอบรับหรือปฏิเสธ กู้เหยียนก็ป้อนของเขาให้เธอกินจนเต็มอุ้งปาก
ผ่านไปราวสามชั่วโมงกวงจือหลินที่ปวดหนึบไปทั้งตัวจนไม่มีแม้แต่แรงยืนก็ถูกกู้เหยียนอุ้มกลับมาที่เตียง เธอรีบพลิกตัวม้วนผ้าห่มหนีเขา ทว่ามือหนาออกแรงเพียงพริบตาก็ดึงผ้าห่มผืนใหญ่โยนไปที่กลางห้อง มองเรือนร่างที่ยังมีพราวน้ำเกาะกุมด้วยสายตาเร่าร้อน
“กู้เหยียน เรื่องแบบนี้หักโหมมากไม่ดี จะส่งผลให้มีบุตรยาก”
“ทำมากจึงมีโอกาสมาก จือหลินเป็นเด็กดี แยกขาออก”
กวงจือหลินลำคอแห้งผากหมุนตัวคลานลงเตียง หากแต่ก็ช้ากว่าคนด้านหลังที่จับยึดเอวเล็ก ร่างกายถูกเขายึดตรึงครอบครองอย่างต่อเนื่อง นับดูแล้วมากกว่าคืนเข้าหอไปถึงครึ่งวัน แน่นอนว่า ในวันต่อมาแม้เธอไม่ล้มป่วยแต่ก็ไม่สามารถหุบเรียวขาลงเดินไปไหนได้อยู่ร่วมสามวันเลยทีเดียว
....................................................
- ผู้เขียน
