ท้าทาย

2773 คำ
"เธอ...ยังไม่เคยหรอกหรอ..."อคินมองเลือดที่เปื้อนเลอะผ้าปูสีขาวสะอาดตา ทำไมเธอถึงได้ทำเหมือนก้านโลกนักล่ะ แต่ใครจะสนล่ะมันได้เลยเถิดออกมาไกลจนใกล้จะถึงฝั่งเเล้ว เขายังคงโยกแก่นกายเข้าออกถึงแม้ว่าจะรู้เเล้วว่าคนใต้ร่างจะเจ็บปวดเพียงใด แต่เพื่อที่จะได้ถึงฝั่งฝันเขากลับรีบเร่งจังหวะให้ถี่ขึ้น ทั้งคับ ทั้งเสียวกระสันในคาเดียวกัน และในที่สุดเขาก็ไปจนถึงจุดหมายปลายทาง "อื้อ..." เขาถอดท่อนลำออกหลังจากหลั่งน้ำรักออกอย่างเต็มที่ คำถามในหัวเริ่มเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ใครจะสนล่ะ ก็เธอดันเเจ่นเข้ามาอ่อยเขาเอง ถึงฝั่งก็แยกทาง แต่อีกใจก็ยังอยากสานต่อ เธอน่าสนใจเหลือเกิน แถมเขายังเป็นคนเเรกของเธออีก เเล้วเเบบนี้จะเอายังไง "ค่าเสียความสดของเธอ...จะเรียกเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย" เมลดามองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ ที่เขายังคงดูถูกคิดว่าเธอเป็นสาวขายบริการ "ถือว่าสนุกด้วยกัน...ฉันไม่ถือหรอกวินวิน...คุณได้ฉันได้..."คำตอบของร่างบางเล่นทำให้คิ้วของชายร่างสูงขมวด นี่เธอไม่สนใจครั้งเเรกอันแสนหวงแหนเลยหรอ ยิ่งทำให้เขาตกใจเข้าไปใหญ่แต่ก็ยังคงวางมาดนิ่งอยู่ "วินๆงั้นหรอ...นี่ครั้งแรกของเธอเลยนะ"กลับกลายเป็นเขาที่เป็นฝ่ายโมโหแทน "ฉันอยากกลับบ้าน ช่วยเอากระเป๋ามาให้ฉันด้วย..."เธอตอบเสียงเรียบนิ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะเสียใจที่เธอได้มอบครั้งเเรกอันมีค่าที่สุดในชีวิตให้ชายตรงหน้าเธอไปแต่เธอก็ยังคงวางมาดอวดเก่ง ทำเหมือนไม่แคร์ แต่ลึกๆเเล้วเธอก็ยังแป๊บๆที่หัวใจ "ไม่ให้ ถ้าอยากจะออกไปก็ไปในสภาพนี้เลยสิ"เขาท้าทายเธอ แต่มีหรอที่คนหัวรั้นอย่างเธอจะอ้อนวอนเขา จะมามัวร้องห่มร้องไห้เหมือนนางเอกในละครที่ถูกพรากพรหมจรรย์ไปแบบนี้เธอไม่ทำหรอกนะ เสียหน้าแย่ คนเชิดๆแบบเธอต้องทำเก่งต่อหน้าเขาสิ สิ้นเสียงของเขาเธอก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าที่กองกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัว และนั่นยิ่งทำให้อคินหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เขาไม่เคยเจอใครท้าทายเเละประชดประชันเก่งแบบนี้มาก่อน สาวๆทุกคนแทบจะถวายหัวให้เขา ทำตามคำสั่งทุกคำของเขาแถมไล่ก็ยังไม่ไปด้วยซ้ำ แต่ทำไม่เธอถึงได้ดื้อรั้นนัก มันน่าสนใจเสียจริงๆ อคินมองดูการกระทำของหญิงสาวที่เพิ่งจะร่วมพิษสวาทกันมาอย่างเร่าร้อน เธอไม่รีรอเปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้คนบนเตียงงุนงงกับสิ่งที่เธอทำ (ครับเจ้านาย)เขายกโทรศัพท์โทรหาเลขาคนสนิทของเขา "ยังอยู่หน้าคอนโดอยู่ใช่ไหม..." (ครับยังอยู่ครับ) "ตามเธอออกไป รู้ที่อยู่เเล้วส่งโลเคชั่นมาให้ฉันด้วย"เขาทิ้งโทรศัพท์เครื่องหรูลงที่นอนเเล้วล้มตัวลงนอนพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังมีความสุข อีกฝั่งของเมลดา... เมลดาโบกเเท็กซี่เเล้วมุ่งตรงไปยังคอนโดที่หรูไม่แพ้กันไม่ไกลนัก แต่เธอไม่มีเงินติดตัวกลับมาเลยเเม้แต่บาทเดียว แถมยังอวดเก่งออกมาเเต่ตัวซะด้วย รู้อย่างงี้น่าจะหยิบเงินของอีตานั่นมาจ่ายค่าเเท็กซี่สักหน่อย ไม่น่าอุกอาจออกมาตัวเปล่าเลย "ถึงเเล้วครับ..."เพราะเธอกำลังเหม่อคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเลยทำให้เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถึงที่หมายเเล้ว แต่เอายังไงดีล่ะ ในเมื่อไม่มีตังจ่ายเลย "เอ่อ...กระเป๋าตังฉันหาย...รออยู่นี่ก่อนได้ไหมคะเดี๋ยวฉันจะรีบขึ้นไปเอาเงินสดบนห้องมาให้..." "จะรู้ได้ไงว่าไม่หนี..."ทำไงล่ะทีนี้ ไม่มีอะไรเหลือไว้เป็นตัวประกันเลย เธอมีแต่ตัว "งั้น...ตัวเธอไง...ค่าเเท็กซี่..."พูดจบคนขับรถก็รีบปรี่ลงมาเพื่อเปิดประตู แต่เธอวิ่งออกไปที่ประตูอีกข้าง ด้วยเเรงที่แทบจะไม่มีเพราะเพิ่งถูกกระทำอย่างหนักหน่วงมาเลยทำให้เธอวิ่งช้ากว่าคนร่างกำยำนี้ คนขับแท็กซี่วิ่งมาคว้าตัวเธอไว้เเละพยายามลากเธอไปในที่มืดลับตาคน จะว่าไปตอนนี้ก็ดึกมากเเล้วคนสัญจรไปมาก็ไม่มีแล้วด้วย ไม่ว่าเธอจะร้อง เสียงดังเเค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินเธอหรอก "ปล่อยฉันนะ ไอ้เลว...ช่วยด้วย..." "ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ร้องออกไปดังๆเลยสิ" พลั่ก ตุ๊บ พั๊วะ "โอ็ย..."ผู้ชายแปลกหน้าร่างสูงวิ่งเข้ามาดึงตัวของคนขับรถเมื่อกี้พร้อมกับใส่หมัดหนักๆเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง "หนีไปครับ..."ชายร่างสูงที่ช่วยชีวิตเธอกล่าว ก่อนที่จะหันไปจัดการกับคนขับเเท็กซี่จนหมอบราบไปกัยพื้น "ขอบคุณมากเลยนะคะ..."เธอโค้งขอบคุณเเล้วรีบพยุงตัววิ่งเข้าคอนโดไป นี่มันเรื่องบ้าอะไรของเธอเนี้ย ชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยหรอ เธอรีบไปขอคีย์การ์ดสำรองเพื่อเข้าห้อง ไม่นานร่างของเธอก็มาถึงเตียงนอนนุ่มๆที่เเสนคุ้นเคย น้ำใสๆเริ่มค่อยๆไหลอาบแก้ม นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันเสียใจหรอ แต่ฉันเต็มใจให้เขาเองนี่นา แล้วมันก็เป็นความผิดเธอที่ยินยอมเล่นเกมส์นี้เอง เพราะฉะนั้นก็หยุดร้องซะ เธอพูดกับตัวเองในใจเเล้วปาดน้ำตาออก จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายที่ผ่านศึกมาอย่างหน่วงๆ วันต่อมา... เธอหมกตัวอยู่แต่ในห้องเพราะยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อดี มันงง มันตื้อ คิดอะไรไม่ออกเลย อยากอยู่กับตัวเอง "นี่...แกได้กับเขาเเล้วหรอ...จริงป้ะเนี้ย"ไอริสถามขึ้นเมื่อพาเพื่อนๆจอมสร้างเรื่องมาด้วย "อย่างงี้เเกก็ชนะเเล้วล่ะสิ..."วิสกี้ทำหน้าเซ็ง บนห่วงเพื่อน "ชนะได้ไง...เเค่ได้...ไม่ได้ทำให้รัก...อย่าลืมสิเกมส์ของเราคือทำให้หลงรัก..."อันอันแย้งขึ้นโดยที่ไม่ได้นึกถึงใจของเมลที่เป็นเพื่อนสนิทเลย "ทำไมพูดแบบนั้นล่ะแก...เมลมันซิงนะแก...ครั้งแรกของมันก็ต้องเสียใจอยู่แล้วไหม..."ไอริสหันไปเอ็ดอันอัน "เอ่อ...ฉันขอโทษ..." "เเล้วนี่กินยาคุมหรือยัง เกิดพลาดท้องขึ้นมาแย่เลยนะ"วิสกี้ท้วงขึ้น "ยังเลย ฉันไม่มีแรงเลยแถมอีตาบ้านั่นก็ไม่ยอมคืนกระเป๋าให้ฉัน เลยติดต่อใครไม่ได้เลย ดีที่พวกแกมาหาฉันที่ห้อง"เมลดาตอบ "เอองั้นเดี๋ยวฉันจะไปซื้อให้ อย่าคิดมากล่ะแก แค่ครั้งเเรกเอง..."วิสกี้กล่าวแบบฉบับเสือสาวสุดชิว "ยัยกี้...นี่อีกคนเเล้วนะ...ไม่ซิงคนเดียวก็อย่าไปลากเพื่อนให้เสียคนด้วยสิ"ไอริสเอ็ดวิสกี้อีกคน "ขอโทษ...ฉันไม่อยากให้เมลมันเครียดนี่นา"วิสกี้กล่าวจ๋อยๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป "แกจะเอาไงต่ออ่ะ...ถ้าจะจบเกมส์พวกฉันหยวนให้ได้นะ ถึงแม้ล้านนึงจะน้อยไปสำหรับความสดของเเกแต่ก็รับไปเเล้วก็จบเกมส์นี้เลย"ไอริสเสนอ เพราะสงสารเพื่อน "ไม่...ฉันจะเล่นจนจบ...ฉันมั่นใจว่านายนั่นต้องหลงรักฉัน..."เธอฮึดสู้ขึ้นมา "ไม่พร้อมก็ยอมเเพ้เถอะแก...มั่นใจขนาดนั้นเลยว่าเขาจะไม่ฟันแกเเล้วทิ้งอ่า..."น้ำเสียงของอันอันดูกระแนะกระเเหน จนทำให้ไอริสคิ้วขมวดใส่ ในใจแอบคิดว่าทำไมยัยนี่ถึงได้พูดจาเหมือนเป็นเเค่เรื่องเล็กๆ หรือว่า...ยัยนี่จะชอบนายนั่น "ก็ไม่แน่ไหมแก ขนาดพวกแกไปอ่อยเขาเเทบตายนายนั่นยังไม่เอาเลย...แต่กับเมลเเค่เเกล้งล้มใส่ก็คือได้ขึ้นเตียงด้วยเเล้ว...เมลเเกเล่นเลยเดี๋ยวฉันช่วยเอง"ไอริสเชียร์เพื่อน แต่อีกมุมของอันอันในใจก็หงุดหงิด แต่ไม่อยากเเสดงอาการอิจฉาตาร้อนออกมาให้เพื่อนจับสังเกตได้ เวลาต่อมา... "พวกฉันกลับก่อนนะ...เเล้วอย่าลืมกินยา...ถ้ามีอะไรทักไลน์มาก็ได้..."วิสกี้กำชับเพื่อน "อืม...ขอบใจพวกแกมากนะ" "พวกฉันเป็นห่วงแกน้า...อย่าเครียดล่ะเข้าใจไหม?"ไอริสกอดเมลดาตามด้วยวิสกี้สมทบ หลังจาน่ำลาเพื่อนเสร็จก็ปิดประตูลงเเล้วตรงดิ่งไปที่โน็ตบุ๊คเครื่องแพงของเธอ พร้อมกับบรรจงมือเรียวๆพิมพ์หาข้อมูลบางอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ ก๊อก ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาทำลายสมาธิของเธอ แต่ก็ต้องลุกพรวดขึ้นไปเปิดประตูเเต่โดยดี "พวกแกลืม...อ๊ะ!"ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างเล็กของเธอก็ถูกคนร่างสูงที่เธอจำได้ขึ้นใจผลักให้เข้ามาในห้องเเละปิดประตูห้องไว้ดังเดิม "ซึมเชียว ไม่เห็นอวดดีเหมือนคนเมื่อคืน"น้ำเสียงเรียบนิ่งนั่นทำเอาเมลดาตาขวางใส่ "นายมาได้ยังไง...เเล้วรู้ที่อยู่ของฉันได้ยังไง..." "ไม่สำคัญหรอกมั้งว่าจะรู้ได้ยังไง...สำคัญเเค่ว่าฉันมาทำอะไร..."สายตาเจ้าเล่ห์นั่นมันอะไร เขาแทะโลมเธองั้นหรอ ใจเจ้ากรรมของเธอทำไมมันไหวสั่นเเบบนี้ล่ะ "นายมาทำอะไร?"เธอยังอวดดีถาม "เอาค่าตัวมาให้...ฉันไม่เคยร่วมรักกับใครเเล้วไม่จ่ายเงิน..." "อ้อ...ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องหรอกนะ...เพราะฉันไม่ได้อยากได้เงินของนาย...พูดจบเเล้วก็ออกไปจากห้องฉันได้เเล้ว..."เธอดันร่างของอคินให้ไปที่ประตูแต่อคินใช้มือผลักประตูให้ปิดลงอีกครั้งจากนั้นก็ล็อคไว้อย่างกับกลัวว่าใครจะเข้ามา "ห้องหรูดีนี่...มีรสนิยมเหมือนกันนะ...หลักหมื่นไม่พอ...งั้นหลักเเสนล่ะเป็นไง..." "ฉันรวย...ไม่ต้องมาจ่ายค่าตัวให้ฉัน...อ้อ...อีกอย่างนะอย่ามั่นใจนักเลยว่านายจะเหนือกว่าฉัน...เซ็กส์ของนายก็งั้นๆเเหละ...ไม่เห็นจะประทับใจตรงไหน..." "ว่าไงนะ?"เขาขมวดคิ้ว ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขาเลยนะ กล้าดียังไงมาข่มเขาแบบนี้ "ก็เซ็กส์นายมันห่วย...ครั้งแรกของฉันก็อยากสนุกกว่านี้ไง...แต่มันน่าผิด...อ๊ะ!..นี่นายจะทำอะไรเนี้ย" เขารวบเอวบางของเธอมาเเนบไว้กับตัวเขา จนแทบจะหลอมรวมเป็นแผ่นเดียวกัน ทำขนาดนี้ไม่สิงร่างฉันเลยล่ะ เมลดาได้แต่คิด ในเมื่อจะเล่นเกมส์ให้จบ งั้นปั่นประสาทเขาเล่นหน่อยจะเป็นไร ดูท่าเเล้วอีตาบ้าตรงหน้าเธอน่าจะเสียหน้าไม่น้อยเลยที่เธอไปดูถูกเรื่องบนเตียงของเขา "ทำให้รู้ไงว่าความสนุกมันเป็นยังไง!"เขาตอบเสียงนิ่ง แต่เสียงนิ่งๆเนี้ยเเหละทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบเลย "นี่อย่านะ...อย่ามาทำตัวป่าเถื่อนในห้องนอนของฉันนะ"เเต่ไม่ทันเเล้ว เพราะสิ้นเสียงของเธอเขาก็ได้ผลักเธอลงเตียงไปแล้วเรียบร้อย หนำซ้ำยังอุกอาจล้มตัวลงมานัวเนียเธอจนเธอตั้งรับเเทบไม่ทัน "อื้อ...อย่านะ...ปล่อย...หยุดเดี๋ยวนี้..."เขาไปตอบเธอ ทำหูทวนลมเหมือนเสียงเธอเป็นอากาศอีก ริมฝีปากทาบลงมาทาบทับริมฝีปากเธอ ก่อนที่จะพยายามใช้ลิ้นหนาดุนดันเข้าไปในอุ้งปากนุ่มๆของเธอจนหายใจเเทบไม่ทัน "อย่ามาอวดดีกับฉันถ้าเธอไม่อยากเจอท่าไม้ตายจนต้องอ้อนวอนให้ฉันหยุด" "ขะ...ขอโทษ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฉะ ..ฉันเเค่อำนายเล่นเท่านั้นเอง..."แววตาอ้อนวอนเหมือนลูกแมวขี้อ้อนนั่นทำให้คนร่างสูงที่ทำตัวเหมือนสัตว์ป่าชะงักลง "ปล่อยก่อนได้ไหม..." "หึ"เขากระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะ คิดจะกำหลาบคนหัวรั้นแบบนี้คงต้องใช้วิธีนี้สินะ "ฉันเอากระเป๋ามาคืน"ว่าเเล้วเขาก็ยื่นกระเป๋าให้เธอ "ขอบคุณ...ว่าเเต่นายหาที่อยู่ฉันเจอได้ยังไง..."คำถามที่สงสัยตั้งแต่เเรกที่ยังไม่ได้คำตอบเลยด้วยซ้ำ "ให้คนสะกดรอยตามมา...เมื่อคืน..." "อย่าบอกนะว่า..." "อื้ม...ผู้ชายที่ช่วยเธอเมื่อวานคือลูกน้องฉันเอง" "ร้ายกาจ..." "ก็สมน้ำสมเนื้อกับคนตัวเเสบแบบเธอดีนี่!" "หมดธุระแล้วก็กลับไปได้เเล้ว...ไม่มีการมีงานทำหรือไง...หรือว่าเกิดติดใจฉันขึ้นมา?"เธอถามหยั่งเชิง "ถ้าตอบว่าใช่ล่ะ...จะให้ไหม..."คราวนี้เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ "คนบ้า..." "ไม่ตอบแปลว่าได้หรอ?" "ไม่!"ทำไมการต่อล้อต่อเถียงมันถึงได้ทำให้เธอใจเต้นเเรงขนาดนี้ หรือจริงๆเธอจะชอบเขาเข้าเเล้ว "งั้นถ้าฉันต้องการ...มาหาได้ไหม?"น้ำเสียงยียวนนั่นมันทำให้ใจยิ่งเต้นไม่เป็นส่ำเลย นี่เขาติดใจเธอจริงๆหรอเนี้ย บ้าน่า คนนิ่งๆแบบเขาเนี้ยนะ "ไม่ย่ะ...นี่!ออกไปได้เเล้ว" "หิวอ่ะ...ทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหม?" "นี่นาย...มันจะมากเกินไปเเล้วนะ...มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันทำนู่นทำนี่" "สิทธิของความเป็นผัวไง"นี่บ้าจริง เขาพูดจาแบบนั้นออกมาได้ยังไง "น่าเกียจ พูดแบบนี้ได้ยังไง งั้นคนที่ได้กับนายก็คือเมียนายหมดเลยงั้นสิ"เธอกล่าวอย่างหงุดหงิด "คงงั้น!"เขาทำหน้าไม่ใส่ใจ "หึ...ออกไปได้เเละรำคาญ"เธอยังคงไล่เขาอีก กล้าดียังไงมาไล่เขาออกจากห้องทั้งที่เพิ่งร่วมรักกันมา นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงรั้งเขาไว้จนแทบจะล่ามโซ่ เธอคนนี้มันท้าทายเสียจนเขาสนใจ "ถ้าไม่อยากให้คนนู้นคนนี้เป็นเมียฉัน เธอก็มาเป็นเองเลยสิ"หือ เขาพูดอะไรของเขาเนี้ย พูดกันง่ายๆขนาดนั้นเลย "ฉันไม่ได้ง่ายแบบที่นายคิดนะอคิน" "รู้จักชื่อฉันด้วย อยากรู้จริงๆว้าเธอสืบข้อมูลของฉันไปเพื่ออะไร อยากรู้อะไรก็ถามฉันสิ"ปลายประโยคกระชิบที่ข้าวหูเธอด้วยเสียงสุดสยิว จ๊วบ! เขาละหน้าออกแต่ก็ไม่วายฉวยโอกาสจุ๊บแก้มเนียนนุ่มของเธอ เล่นทำเอาคนร่างบางตาขวางใส่อย่างไม่พอใจสนใจฉัน...แต่กลับสืบข้นข้อมูลของฉันมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่จริงไหม?" ยังไงล่ะทีนี้ เมลดาโดนจับไต๋ได้ซะเเล้ว ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะมา เเล้วมาอะไรตอนเธอกำลังค้นข้อมูลของเขาอยู่ล่ะ เธอได้เเต่บ่น "ฉะ...ฉันจะสืบประวัติคนที่มีอะไรด้วยมันแปลกตรงไหน" "ก็ไม่แปลก...แต่ในเมื่อเธอบอกไม่สนใจฉัน...แต่กลับสืบค้นข้อมูลของฉันมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่จริงไหม?" ยังไงล่ะทีนี้ เมลดาโดนจับไต๋ได้ซะเเล้ว ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะมา เเล้วมาอะไรตอนเธอกำลังค้นข้อมูลของเขาอยู่ล่ะ เธอได้เเต่บ่นอุบอิบอยู่ในใจ "เอ่อ...เอ้อ...นายหิวไม่ใช่หรอ...มาเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กินนะ...อืม...มีอะไรในตู้เย็นบ้างน้า..."เธอเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามเขา แต่ทำเป็นเลี่ยงไปทำอย่างอื่น ทำเอาอคินเผลอยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม