จวนตระกูลอัน (หลังจากกลับจากงานแต่งงาน)
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือหนาฟาดลงไปที่ดวงหน้านวลของฮูหยินเอกด้วยความโมโห หลังจากตรงดิ่งกลับเรือนเพราะทนอับอายไม่ไหว
“ท่านพี่!” อันฮูหยินเอ่ยเรียกอีกฝ่ายอย่างตัดพ้อ นางเป็นถึงภรรยาเอกของเขาเหตุใดเขาถึงลงไม้ลงมือกับนางต่อหน้าบ่าวไพร่เช่นนี้
“ท่านพ่อ อย่าตีท่านแม่เลยนะเจ้าคะ” เด็กน้อยร้องไห้กอดมารดาแน่น อันซูฮวารู้ดีว่าบิดาไม่ได้รักตนที่สุดเพราะยังมีบุตรชายหญิงอีกมากที่แข่งขันแย่งความโปรดปรานไม่เว้นวัน ดังนั้นผู้เดียวที่รักและดูแลนางเสมอคือมารดาของนางเอง
“หึ! เจ้าก็เหมือนแม่ของเจ้า ไม่ได้เรื่อง!” อันหมิงเจ๋อจ้องสองแม่ลูกด้วยไฟโทสะ ยิ่งนึกถึงสายตาเคลือบแคลงจากบรรดาขุนนางแล้วเขายิ่งโกรธนัก
“ข้าขออภัยเจ้าค่ะท่านพี่” เฉินหวงหลานเอ่ยทั้งน้ำตา มือบางกุมใบหน้างามที่มีริ้วแดงเป็นปื้นจากแรงตบที่ไม่ออมมือ
“เจ้าอยากทำสิ่งใดข้าไม่เคยคิดจะสอดมือเข้าไปยุ่ง แต่อย่าไ
