เรือนหลัก จวนเสนาบดี
“เรียนนายท่าน ฮูหยินมาขอพบขอรับ” เสียงคนสนิทที่หน้าห้องนอนเรียกให้ชายหนุ่มผละออกจากหนังสือราชการที่ตนกำลังอ่าน
“ให้นางเข้ามา” ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่านางมาด้วยเรื่องอันใด ก็ในเมื่อวันนี้หญิงสาวที่จะเข้ามาเป็นฮูหยินรองได้ปรากฎตัวขึ้นต่อหน้านางแล้ว
“คาราวะท่านพี่เจ้าค่ะ” ร่างบอบบางในชุดคลุมบางเบาเดินนวยนาดเข้ามาด้วยกิริยาเรียบร้อย เมื่อพบบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีจึงยอบกายคำนับ
“มานั่งลงเถิด เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใดหรือ” คำถามตามมารยาททำให้คนฟังจุกอกไม่น้อย แม้จะเริ่มเกลียดชังที่เขาไม่รักนางแต่ก็ยังมีส่วนลึกในใจที่ยังคงคาดหวังว่าเขาจะมองมาที่นางบ้าง…เหมือนที่เขามองพี่สาวนางมาโดยตลอด
“เหตุใดท่านถึงแต่งฮูหยินรองเข้ามาหรือเจ้าคะ หรือข้าทำสิ่งใดบกพร่องไปจึงทำให้ท่านตัดสินใจเช่นนี้” เสียงสั่นเครือทั้งตัดพ้อทั้งน้อยใจบ่งบอกถึงความรู้สึกของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี
“เจ้ามิได้บก
