สามวันผ่านไป
“กลับมากันแล้วเหรอ” พรเกียรติยืนรอต้อนรับลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ของตนอยู่หน้าบ้าน โดยข้างกายมีภรรยาคนสวยยืนกอดแขนตัวเองอยู่
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” ลูกพีชยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยความนอบน้อม ผิดกับลูกชายที่เหมือนจะไม่ค่อยสนใจใครสักเท่าไหร่ ด้านเปมนีย์เห็นหลานสาวคนสวยที่พ่วงตำแหน่งลูกสะใภ้ของตน ก็ส่งยิ้มหวานให้ทันที
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกลุงกับป้าสักที หนูควรเรียกป้าว่าแม่ได้แล้วนะลูกพีช” เปมนีย์ตำหนิว่าที่ลูกสะใภ้อย่างไม่จริงจังนัก ยังไงเสียครอบครัวของพวกเราก็จะกลายมาเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว ฉะนั้นเธอควรเรียกตนว่าแม่เหมือนอย่างที่เคยเรียกมาก่อนสิ
“เอ่อ..” หญิงสาวเหลือบมองคนตัวโตข้าง ๆ
“เรียกไปเถอะ” สิ้นประโยคแผ่นดินก็เดินผ่านหน้าทุกคนเข้าบ้านไปในทันที แต่เมื่อกี้เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เขาบอกให้เธอเรียกคุณป้าว่าแม่ตามคำขอของท่าน เขายอมให้เรียกจริง ๆ ใช่ไหม
วันนี้พรเกียรต
