13

1330 คำ

“คุณพยัคฆ์รอหนูชลด้วย” รชนิชลร้องเรียกพยัคฆ์อย่างลืมตัวเมื่อก้าวลงจากรถ พยัคฆ์เดินนำไปก่อนไม่รอเธอเลยทั้งที่เธอยังยืนปรับสภาพตัวเองกับรองเท้าส้นสูง แต่เสียงหวานของเธอก็ได้ผลพยัคฆ์หันหลังกลับมามองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “หอมแก้มคุณพยัคฆ์ก่อนหนึ่งที แล้วจะให้ควงแขน เร็วๆ สิ ใครกันนะอยากจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ากับต้นไม้อะไรสักอย่าง” "นี้แน่ะ" มือเล็กหยิกแขนใหญ่ไปเต็มแรง เนื้อแน่นของพยัคฆ์แทบจะหลุดติดมือออกมา "ยัยตัวแสบ" "ว้าย" "หอมจังเลย เข้างานกันเถอะ" รชนิชลที่รู้ว่าตัวเองพลาด โดยพยัคฆ์ขโมยหอมไปฟอดใหญ่จนแก้มเปลี่ยนสีจากแรงหอมบวกกับความอายเพราะบริเวณใกล้ๆ มีคนที่มาร่วมงานอยู่เต็มไปหมด "ไม่ต้องกลัวนะ ยืนเฉยๆ เวลานักข่าวถ่ายรูป ที่เหลือฉันจัดการเอง" "ค่ะ แต่คุณพยัคฆ์ต้องทำตามสัญญานะ" "จ๊ะ" พยัคฆ์เดินมาถึงหน้างานที่มีนักข่าวรออยู่จำนวนมากพอสมควร เขารู้ว่ารชนิชลต้องประหม่ามากแน่นอน เล

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม