ตอนที่ 9
1320 คำ
มาถึงร้านอาหารเฮียนายสั่งให้แล้วออกไปคุยโทรข้างนอกท่าทางจะมีปัญหาถึงได้ทำหน้าตึงคิ้วขมวดขนาดนี้ เขามาถึงมองเด็กเสิร์ฟด้วยสายตาดุๆบ่นรำคาญเหมือนว่ารู้จักกันงั้นแหละแต่ก่อนที่เธอจะถามก็มีผู้ชายในชุดสุภาพเดินออกมายิ้มกว้างให้
คนหนึ่งยิ้มให้อีกคนทำสีหน้ารำคาญ!
“ไงมึงคิดไงมาแดกไกลขนาดนี้แล้วนี่แฟนเหรอ?”
“เลขาคนใหม่กูเอง มึงอยู่ร้านเป็นด้วยเหรอปรกติกูเห็นแรดไปทั่ว!”
“ไอ้เหี้ยนายปากมึงนี่นะ!”
“แล้วไงวะมันเรื่องจริง น้องเพลงพี่คนนี้ชื่อโฟนเพื่อนเฮียเอง” ความจริงก็ไม่อยากจะแนะนำให้รู้จักเท่าไรหรอกเพราะไอ้โฟนมันหน้าดีคุยกับใครก็ได้คบหมดต่างกับเขาที่ใครๆก็หนีหมด
กลัวว่าเธอจะชอบไอ้เหี้ยโฟนวะ!
“สวัสดีครับน้องเพลงพี่ขอนั่งด้วยนะ”
“เชิญค่ะพี่โฟน”
“น่ารักแล้วยังเสียงหวานอีกพี่…โอ๊ย! ไอ้…” เหยียบตีนกูทำไมวะไอ้เหี้ยนาย!!
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ดูทำสีหน้าสิเหมือนคนเจ็บงั้นแหละ
“มันไม่เป็นอะไรหรอกเพลง นี่มึงไม่มีอะไรทำไงวะ?” ดูแววตามันดิจ้องมองเด็กของเขาแบบนี้ได้ห่ะ
“กูว่างมาก”
“เหอะ!”
“อะไรของมึงห่ะไอ้นาย? น้องเพลงเป็นเลขาของไอ้นายคงเหนื่อยแย่เลยไอ้นี่มันมีรถไฟหลายขบวนถ้าสับรางไม่ทันชนกันเละเมื่อก่อนนะพี่ต้องช่วยมันจนซวยด้วยเลย” แกล้งเพื่อนดีกว่าไม่มีอะไรสนุกไปกว่าการกวนประสาทคนหัวร้อนแบบมันอีกแล้วเพราะดูท่าน้องเพลงคงไม่ใช่แค่เลขาธรรมดาแล้ว
“หุบปากไปเลยไอ้เหี้ยโฟน!!” แม่งเอาเรื่องจริงมาพูดเล่นได้ไงวะเสียหายหมด
“เอ้า! มึงพูดเองว่าไม่อยากจะมีใครนี่หว่ากูกลัวน้องเพลงจะไม่รู้เวลาผู้หญิงมาหาหลายคนจะงงได้ นี่กูหวังดีกับมึงนะไอ้นาย!”
“ไอ้…”
“หรือไม่จริงห่ะที่มึงไม่อยากมีเมีย?”
“ก็จริงแน่นั่นมันเมื่อก่อนเว้ย”
“ใครจะไปรู้วะ! มื้อนี้กูเลี้ยงแล้ววันไหนอกหักแล้วค่อยเลี้ยงเหล้ากูด้วย” ดูตามทรงแล้วนะไอ้นายคงเจอคนที่ใช่แล้วและผู้หญิงที่มันชอบคงเป็นเลขาคนสวยหน้าคล้ายตุ๊กตานี่แหละแต่น่าจะยังไม่สารภาพออกไป
“ไม่ต้องของแค่นี้กูมีปัญญาจ่ายมึงจะไปไหนก็ไป!” คิดเหรอว่าจะให้มันมานั่งกินด้วยง่ายๆถ้าตอนนี้เพลงไม่อยู่นะคงจะไม่คิดอะไรแต่นี่เธอนั่งอยู่แล้วเขาหวงไงไม่อยากให้ใครมาสนใจทั้งนั้น
“อะไรวะมึงนี่...แม่ง!” ขี้หวงไอ้สัตว์แค่มองน้องเพลงมันยังเหยียบเท้าจนกระดูกแทบหักนี่ถ้าลองเขาจีบนะคงจะสลบคอพับหลับยาวแน่สันดานไอ้นายเป็นไงก็รู้กันดี
เพลงส่งยิ้มแห้งๆให้กับเพื่อนเฮียนายที่มองแล้วเดินจากไปคล้ายว่าอารมณ์เสียแต่ที่น่ากลัวกว่าคือคนตรงหน้านี้ต่างหาก ปรกติเขาก็เป็นคนหน้าดุอยู่แล้วพอทำหน้าบึ้งตึงยิ่งหน้ากลัวจนไม่กล้าจะมองเลย
“ยิ้มให้มันทำไมห่ะ?” ไม่พอใจมากที่เธอยิ้มให้กับทุกคนขนาดนี้
“มันผิดด้วยเหรอคะที่เราจะยิ้มให้ใครสักคน” ก็เป็นเพื่อนเฮียนายนี่จะให้ทำหน้าบึ้งก็จะดูไร้มารยาทไปไหม
“มันไม่ผิดเลยเฮียแค่ไม่ชอบ!” ผิดตรงที่เขาหวงนี่แหละแล้วเธอดันไม่รู้ตัวด้วย
“กินข้าวเถอะค่ะเพลงหิวแล้ว นี่เพลงตักให้นะ” ทำใจดีสู้เสือหน่อยเถอะคนอะไรหน้าดุมากแถมยังมองเธอเหมือนว่าทำผิดมากงั้นแหละ เธอแค่ยิ้มเองนะ! เฮียนายมองเธอนิ่งๆก่อนจะหันไปมองทางอื่นแล้วกินข้าวเหมือนอารมณ์เสียมาก
“ยิ้มหน่อยสิคะทำหน้าแบบนี้เพลงกลัวนะ” แค่แววตาที่มองก็รู้สึกถึงความไม่พอใจมากๆ
“เพลงเฮียขอโทษแต่เฮียยิ้มไม่ออกจริงๆ” ความหวงมันพลุ่งพล่านไปหมดไหนจะกลัวว่าเธอจะเชื่อคำพูดไอ้โฟนอีก ทุกอย่างที่มันพูดน่ะคือเรื่องจริงแต่นั่นมันก่อนจะเจอน้องเพลงนะ
บอกเพื่อนว่าจะไม่รักใครแต่ทุกอย่างพังเมื่อเจอเธอ!
“รู้ไหมว่าเวลาเฮียนายยิ้มน่ารักมากๆเลยนะ”
“เฮียก็ยิ้มให้เพลงคนเดียวแหละไม่เหมือนเพลงที่ยิ้มให้กับทุกคน”
“เกี่ยวอะไรกับเพลงคะ!?”
“มันเกี่ยวตรงที่เฮียหวงไง! เฮียไม่อยากให้เพลงไปเฟรนลี่กับใครเลยเข้าใจไหม?” คนขี้แพ้อย่างเขามันกลัวว่าจะสู้ใครไม่ได้ไง ลำพังแค่จีบเธอเนี่ยจะครึ่งเดือนแล้วเจ้าตัวยังไม่รู้สึกอะไรเลยแล้วถ้าเป็นคนอื่นที่มันรู้วิธีการจีบละเขาจะเอาอะไรไปสู้วะ
“หวงทำไมคะ?” เราเป็นคนรู้จักกันเฉยๆไม่มีอะไรจำเป็นต้องหวงเลยสักนิดเดียว
เธอกำลังจะเป็นเลขาเฮียนายในวันพรุ่งนี้แล้วยังไม่เข้าใจอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาเลยแล้วตลอดหกเดือนจะรับมือยังไงละ
คนไม่คิดอะไรก็คงไม่ผิดหรอกที่จะไม่เข้าใจทุกอย่างที่สื่อออกไป เขาผิดเองที่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้ปล่อยความหวงปนความโมโหเข้ามาควบคุมอารมณ์จนบรรยากาศอาหารเที่ยงมันแย่มากแต่เขาก็อยากจะรู้นะว่าทำไมเธอคงต้องน่ารักนิสัยดีกับทุกคนขนาดนี้ เรื่องอัธยาศัยดีถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่คิดอะไรเลยแต่นี่เป็นเธอที่เขาหลงรักจนหมดใจทำให้กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเอา
ไม่อยากจะมีเขางอกเหมือนเมื่อก่อนหรอก…มันเจ็บมาก!
“อร่อยไหมคะ?”
“อืม”
“เฮียนายออกงานบ่อยไหมคะแล้วครั้งนี้เพลงไปด้วยต้องทำอะไรบ้าง?”
“ก็แค่อยู่ใกล้เฮียตลอดเวลาห้ามแม้แต่จะสนใจใครเด็ดขาด ใครมายุ่งมาจีบต้องบอกเฮียด้วย” ทุกอย่างที่บอกไปมันเรื่องงานเกี่ยวข้องด้วยน้อยมากแต่เรื่องความหวงนี่มันไม่น้อยเลยเพียงแต่ว่าเพลงไม่เคยสักเกตเลยสักครั้ง
“ค่ะ งั้นเพลงจะยังไม่คบกับใครจนกว่าจะครบหกเดือนดีไหมคะ?” เขาคงกลัวว่าเธอจะแบ่งเวลาไม่ได้มั้งเพราะเฮียนายก็คงรู้แล้วว่าแทบไม่เคยทำงานเป็นลูกน้องใครมาก่อนนอกจากพี่ชายตัวเอง
“คบเหรอ? ใครมันมาจีบห่ะไหนบอกว่าไม่อยากมีแฟนไง?” จำข้อนี้ได้ขึ้นใจถึงยังไม่สารภาพออกไปไง
“ก็เผื่อไงคะ เพลงอายุจะยี่สิบสี่แล้วนะถ้าเจอคนที่ใช่ก็ดี” ความจริงก็ยังไม่รู้สึกว่าอยากจะมีใครนะแต่เรื่องแบบนี้มันไม่เข้าใครออกใครอยู่แล้ว การที่คบกับใครสักคนพี่ชายต้องรับรู้แล้วไม่มีปัญหากันด้วย
“ยังไม่เจอเหรอ?” คนตรงหน้านี้ละทำไมถึงมองข้ามวะ
“ยังค่ะ เพลงทำงาน เที่ยวแล้วตอนนี้ก็ทำงานเป็นเลขาคงไม่มีเวลาให้ใคร” ดูท่าว่าเจ้านายตรงหน้าเนี่ยจะไม่พอใจในคำตอบนะ เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะพอใจแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เวลาทั้งหมดของเพลงเป็นของเฮียอย่าเอาไปให้ใครละ”
- ผู้เขียน
