เก็บซ่อน

ลูกสาวพ่อเลี้ยง

" แบบนั้นแหละ เออ " เสียงเล็กส่งเสียงเชียร์เสียงดังข้างสนาม วันนี้เธอแอบหนีออกมาดูการแข่งขันมวยเถื่อน ที่พี่ชาย(ไม่แท้)ของเธอกำลังชกอยู่กับคู่ต้อสู้ที่ร่างกายโตกว่าอย่างดุเดือด

" โอ้ย ชิบหาย ลุกมาดิวะ " เสียงร้องตะโกนอย่างหัวเสียเมื่อคนที่เธอเชียร์อยู่ดันพลาดให้คู่ต่อสู้เตะเข้าที่ก้านคอจนลงไปนอนสลบเหมือดยุที่พื้น

" พี่กวิ้นลุกสิโว้ย " เธอตะโกนเสียงดังจนคนรอบข้างหันมองเป็นตาเดียว เพราะสาวน้อยยังอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายของโรงเรียนดังแห่งนึง แต่เธอเองก็ได้หาสนใจอะไรสายตายังจ้องมองยังชายหนุ่มที่ค่อยๆลืมตาหันมามองทางที่เธอนั่งอยู่ ก่อนจะใช้แรงฮึดลุกขึ้นมาอีกครั้งและมองไปยังคู่ต่อสู้ที่มองเขาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะใช้หลังมือที่มีเชือกดิบสีขาวพันรอบอยู่เช็ดเลือดที่ซิบมุมปากออก

พลั้วะ!!!!! ปั้กกๆๆๆ!!!!!

ชายหนุ่มสาวหมัดรัวเข้าที่ใบหน้าคู่ต่อสู้จนไม่เว้นช่องว่างให้ได้ตั้งตัวจนสุดท้ายฝั่งนั้นสลบทิ้งตัวลงพื้นแน่นิ่งไป กรรมการต้องนับตามกฎแล้วอีกฝ่ายไม่สามารถทำการต่อสู้ต่อไปได้ ในที่สุดชายหนุ่มที่เธอเชียร์อยู่จึงเป็นผู้ชนะในไฟท์นี้

" กรี๊ดดดด เย้สสสสๆๆๆๆ " เธอเปล่งเสียงออกมาพร้อมกับชกหมัดออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะรีบวิ่งลงจากชั้นที่นั่งหายเข้าไปทางด้านหลังของเวทีเพื่อรอพบเขา

โลมา เด็กสาวอายุ 17 ปี รูปร่างสูงเพรียว ผิวขาวจัด ใบหน้ารูปไข่กับตากลมโต คิ้วบาง ปากจิ้มลิ้ม ลูกสาวคนเดียวของพ่อเลี้ยงอดิศรเจ้าของไร่ผลไม้ส่งออกกว่าพันไร่ที่ชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักทั้งคนมีสีและชาวบ้านทั่วไปต่างให้ความเคารพและเกรงใจ ส่วนผู้เป็นแม่ได้จากไปตั้งแต่เธอายุได้ 3 ขวบ มีเพียงพ่อที่ประคบประหงมเลี้ยงมาดั่งไข่ในหิน แต่เจ้าตัวนั้นกลับมีนิสัยห้าวหาญเยี่ยงผู้ชาย ชอบการชกต่อยเป็นที่สุด แอบออกนอกโรงเรียนไปดูเขาแข่งขันมวยทุกครั้งที่มีโอกาสทั้งยังแอบไปสนามยิงปืนที่ผู้เป็นอาเป็นเจ้าของอยู่บ่อยๆ

" โลมา แอบออกมาอีกแล้วนะ " ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากเวทีก็พบเข้ากับน้องสาว(ไม่แท้)ที่มายืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว

" พี่ไฟท์ทั้งทีโลมาจะพลาดได้ไง " เธอกอดอกคุยกับเขาพร้อมยิ้มร่าอย่างพอใจ

" พ่อเลี้ยงดุแน่ " เขาแกะผ้าที่พันรอบมือออกพรางบอกกับเธออีกครั้ง สาวน้อยเบ้ปากผายมือทำท่าไม่กลัว จนชายหนุ่มต้องส่ายหัวกับความดื้อของเธอ

เพนกวิ้น ชายหนุ่มอายุ 21 ปี หน้าตาคม ผิวพรรณดีออกไปทางขาวแต่ไม่จัด จมูกโด่งเป็นสันรับใบหน้า ปากหยักสีระเรื่อ กับร่างกายกำยำความสูงถึง 185 เซนติเมตร เขาเป็นเด็กกำพร้าและอยู่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ พ่อเลี้ยงไปทำบุญเมื่อหลายปีก่อนเขาอายุได้ 10 ขวบ ได้รับอุปการะจากพ่อเลี้ยงนำมาเลี้ยงดูเป็นอย่างดีคู่กับโลมา ทำให้กวิ้นไม่ต่างอะไรกับพี่ชายของเธอเลย พ่อเลี้ยงเองก็รักกวิ้นไม่ต่างจากลูกชายคนนึง อยากได้อะไรเขาให้ได้ทุกอย่างแต่เพราะความที่กวิ้นเองที่เป็นเด็กขี้เกรงใจและรู้ฐานะตัวเอง แค่ได้รับอุปการะมาแค่นี้ก็เป็นบุญคุณมากพอแล้ว เขาช่วยงานพ่อเลี้ยงทุกอย่างที่ทำได้ ราวกับมือขวาคนสนิท

รถกระบะยกสูงสีดำเงาแล่นเข้าสู่บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งตระง่านอยู่กลางไร่กว้าง รอบบ้านมีต้นไม้สูงใหญ่อายุหลายสิบปีหลายต้นให้ร่มเงาตลอดทั้งวัน แยกเลี้ยวไปอีกด้านจะเป็นทางเข้าไร่และเป็นที่พักคนงานอยู่ท้ายสวน

" โดดเรียนอีกแล้วใช่มั้ยไอตัวแสบ " พ่อเลี้ยงเอ่ยถามเมื่อลูกสาวสวมชุดนักเรียนปล่อยชายเสื้อไม่เรียบร้อยเดินร่าเข้ามาในบ้านซึ่งต้องผ่านห้องรับแขก ที่เขานั่งอยู่ก่อน

" ป่ะป๊าาาาาา " เสียงใสเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปนั่งด้านข้างกอดแขนพ่อที่นั่งไขว่ห้างรอราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว

" พ่อเลี้ยง " กวิ้นที่เดินตามหลัวเข้ามาก้มหัวเคารพอย่างที่เขาประจำ ก่อนสายตาคมของพ่อเลี้ยงอดิศรจะหันไปมองเขา

" ไปชกมวยมาอีกแล้วหรอ " พ่อเลี้ยงเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในชุดเสื้อยืดสีเขียวขี้ม้าขนาดพอดีตัวและกางเกงยีนส์สีเข้มมือถือแจ็กเก็ตยืนท่าทางสงบเสงี่ยม พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับรอยช้ำบนใบหน้าหล่อนั้น

" ครับ " เขาตอบอย่างไม่อิดออด

" ชนะน็อคด้วยนะป๊า " หญิงสาวพูดขึ้นอย่างพอใจและชื่นชมในตัวพี่ชาย(ไม่แท้)คนนี้

" พอเลย ป๊าขอห้าม ต่อไปนี้แกห้ามไปชกแบบนี้อีกนะกวิ้น ป๊าเป็นห่วง " พ่อเลี้ยงพูดน้ำเสียงจริงจังพร้อมจ้องหน้าชายหนุ่มนัยตาลึกบ่งบอกว่าเขาจริงจังจนชายหนุ่มต้องก้มหัวตอบรับบรรยากาศรอบตัวเริ่มอึมครึม

" ป๊า มีอะไรกินมั้ยคะ โลมาหิว " หญิงสาวรีบพูดขึ้นทำลายบรรยากาศ เมื่อทั้งคู่เงียบไปสักพัก

" หึ ได้เด็กอ้วน " พ่อเลี้ยงหันมาหาลูกสาวข้างๆก่อนจะยีผมจนยุ่ง หญิงสาวหน้ามุ่ยปัดมือพ่อออกก่อนจะลูบผมที่ฟูให้เรียบเป็นทรงตามเดิม

" กวิ้นไปอาบน้ำไปได้ลงมากินข้าวพร้อมกัน " ก่อนจะละสายตาหันมาบอกชายหนุ่ม

" ครับ พ่อเลี้ยง " เขาทำตามที่พ่อเลี้ยงสั่งทุกอย่างโดยไม่เคยปฏิเสธแต่สิ่งไหนที่มากเกินไปหรือเกินตัวเขา เขาจำเป็นต้องปฏิเสธไปโดยตรงเพราะลำบากใจที่จะรับ จนพ่อเลี้ยงอดที่จะเอ็นดูไม่ได้

โต๊ะอาหาร

" ป๊าจัดการเรื่องเกณฑ์ทหารให้แล้วนะ " พ่อเลี้ยงพูดขึ้นเมื่อทานข้าวไปได้สักพัก ชายหนุ่มตักข้าวเข้าปากมองเขา

" จัดการ หรอครับ " เขาย้ำคำพูดพร้อมใบหน้างุนงง เพราะอีก3เดือนเขาต้องเข้ารับการเกณฑ์ทหาร

" อื้มมม แกไม่ต้องเกณฑ์ทหาร หรือแกอยากเป็นทหาร บอกป๊ามาได้ ป๊าจะได้ยกเลิกให้ " พ่อเลี้ยงพูดก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

" แล้วแต่พ่อเลี้ยงเลยครับ ถ้าไม่ได้เข้าเกณฑ์ทหารผมจะช่วยงานในไร่เต็มที่ " เขาพูดกลับมาด้วยเสียงหนักแน่น พ่อเลี้ยงยิ้มให้

" เรื่องเรียนก็อย่าทิ้งนะ " เขาย้ำอีกครั้งเพราะอยากให้ชายหนุ่มมีอนาคตที่ดี ถึงแม้ว่าจะไม่มีพ่อแม่ พ่อเลี้ยงอยากเติมเต็มให้เพราะความเป็นเด็กดีของเขา

" ครับ " เขามองคนตรงหัวโต๊ะก่อนจะตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มทว่ามีความหนักแน่น

" โลมาเหมือนกัน อย่างเอาแต่เล่น จะจบอยู่แล้วคิดหรือยังจะเรียนอะไร " พ่อเลี้ยงหันไปหาลูกสาวที่นั่งตรงข้ามกวิ้นอยู่อีกฝั่ง

" อะไรอ่ะ ป๊าาา วนมาหาโลมาได้ไง " เธอกำลังจะตักข้าวเข้าปากแต่กลับต้องชะงักวางช้อนลง กวิ้นลอบสายตามองก่อนจะอมยิ้มออกมาเบาๆ

" ขำไรพี่กวิ้น " เธอหันไปแหวใส่คนตรงข้ามแทน

" โอเคๆ ป๊าไม่พูดก็ได้ กินเถอะ กินๆๆๆ " พ่อเลี้ยงเห็นท่าทีของลูกสาวก็รู้ทันทีว่ากำลังโมโหหิวอย่ห้ามขัดเด็ดขาด

ถึงแม่ว่าจะดูเกเรแต่โลมาก็มีผลการเรียนดีทุกปี ติดแค่ชอบออกนอกโรงเรียนและชกต่อยกับพวกผู้ชายหลายครั้งจนต้องเรียกพบผู้ปกครองนี่แหละ