CHAPTER 17
“…”
น้ำเสียงแข็งราบเรียบไร้อารมณ์ดังให้ได้ยินแค่ที่ตรงนี้แต่ว่ามันทำให้ฝนชะงักได้ก่อนจะโดนมือใหญ่กระชากออกจากตัวของฉันอย่างแรง เท่าที่ทันได้เห็นแรงกระชากทำให้ฝนที่ไม่ทันตั้งตัวล้มร่างกระแทกพื้นปูนแข็งไปในพริบตาไม่นานมือใหญ่สองข้างก็เข้ามาพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นได้
พี่กวางเหมือนไม่ใช่คนเดิม
พี่กวางสายตาเยือกเย็นมากกว่าทุกครั้ง
และพี่กวางก็จดจ่อจ้องหน้าคู่แฝดอย่างไม่ละสายตา
ความนิ่งเงียบแต่มองสองแฝดคู่นั้นไม่วางสายตาทำให้รอบตัวเหมือนตกอยู่ในสภาพที่อึดอัดมากไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาแม้ฉันเองก็ไม่กล้าในเวลานี้ พี่กวางใช้วงแขนข้างเดียวกั้นให้ฉันหลบอยู่ด้านหลังของเขาโดยเพียงแค่ร่างกายของฉันขยับนิดเดียวอีกฝ่ายก็รับรู้ได้แล้วก็ใช้แรงดันให้หลบไปที่หลังเช่นเดิม ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่กับความเงียบงันความอึดอัดพวกนี้โดยเฉพาะในขณะนี้
“สถานศึกษาขัดเกลาให้เป็นคนไม่ได้ใช่มั้ยถึงได้ชอบกัดคนอื่นแบบน
