ไม่สะดวกที่บ้านที่แฟลตก็ได้นะมานิดา(หมอต่อหื่นไปไหนคะ) nc 35++
1250 คำ
หึหึ
“เรื่องของมึง ยังไงปีนี้พ่อต้องได้อุ้มหลาน พ่อไปก่อนหนูนิดา พ่อนัดเด็กๆ ของพ่อไว้” ตบไหล่เล็กให้กำลังใจก่อนจะเดินจากไป
มานิดารู้แล้วว่าหมอนิสัยเหมือนใคร พ่อของเขาถึงจะอายุเยอะแล้ว แต่ท่านก็ดูดีมีเสน่ห์ไม่แพ้ลูกชายเลย
“มานิดา เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ ถ้าเธอไม่ไปนอนที่บ้านกับฉัน ฉันจะฟ้องเธอและแม่ของเธอก็จะไม่ได้รับการดูแลรักษาอะไรทั้งนั้น อย่าคิดว่าพ่อฉันจะช่วยเธอได้ เพราะทุกอย่างในโรงพยาบาลนี้ พ่อฉันยกให้เป็นของฉันหมดแล้ว” เขาขู่เธอเสียงเข้ม
“หมอต่อ”
“ใช่ หมอต่อ”
“หมอใจร้าย”
“ฉันใจดีกับเธอมากพอแล้วมานิดา ฉันใจเย็นและอดทนมามากพอแล้ว ถึงเวลาของเธอที่ต้องมีลูกให้ฉันแล้ว”
“ตอนนี้ก็อยู่โรงพยาบาล ทำไมหมอต่อไม่ทำล่ะคะ มานิดาไม่อยากไปอยู่กับหมอที่บ้าน”
“โรงพยาบาลเครื่องมือไม่ครบ”
“ทำไมจะไม่ครบ ในเมื่อโรงพยาบาลของหมอเป็นอันดับหนึ่งเรื่องทำเด็กให้คนที่มีลูกยาก และเป็นคนที่อยากมีลูกแต่ไม่มีพาแม่อุ้มบุญมาทำลูกเยอะที่สุดในประเทศเรา มานิดาหาข้อมูลมาหมดแล้วนะคะ”
“เธอเป็นหมอรึไงมานิดา เป็นเจ้าของโรงพยาบาลรึไง” เขาถามเสียงเข้ม
“ไม่ค่ะ แต่มานิดาไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่าหมอจะทำอะไรมานิดาถึงอยากให้มานิดาไปอยู่บ้านด้วย”
“ได้ อยากทำที่โรงพยาบาลใช่ไหม ได้...ที่ไหนเครื่องมือหมอฉันมันก็ร้อน มันตื่นได้ทั้งนั้นแหละ”
“วะ...ว้าย! หมอต่อ”
หล่อนร้องตกใจเมื่อถูกหมอหนุ่มฉุดกระชากเดินออกจากหน้าห้อง โดยที่ประตูห้องยังไม่ทันได้ปิด ส่วนพยาบาลที่อยู่ข้างในห้องที่มาช่วยเธอดูแลแม่ก็วิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นผู้อำนวยการหนุ่มลากหญิงสาวเดินห่างออกไป ชั้นนี้เป็นชั้นพิเศษที่มีแค่ห้องของแม่มานิดาคนเดียวอยู่
“หมอต่อจะพามานิดาไปไหนคะ” เธอถามเขาพร้อมกับขืนตัวเองไม่ยอมให้เขาลากเดินไปง่ายๆ
“ก็ไหนบอกว่าทำที่โรงพยาบาลยังไงล่ะ ไปถึงรู้เอง...หึหึ” เขาตอบแค่นั้นก็ปล่อยให้เธอพูดถามอยู่คนเดียว ส่วนเขาก็ลากเธอมาถึงหน้าลิฟต์ก็กดเรียกลิฟต์โดยสารไม่นานลิฟต์ก็มาถึง เขาจึงผลักร่างเล็กเข้าไปในลิฟต์แล้วตามด้วยเขาเดินตามเข้าไปพร้อมกดปิดลิฟต์และกดไปชั้นล่าง
“หมอต่อ”
“รู้แล้วว่าเป็นหมอ เรียกอยู่ได้ เดี๋ยวได้เรียกถี่แน่มานิดา” เขาชอบชื่อของมานิดา เรียกเต็มๆ แบบนี้น่ารักเหมือนตัวเธอนั่นแหละ ถึงแม้เธอจะมีชื่อเล่น เขาก็คิดว่าชื่อเต็มๆ น่ารักกว่า เหมาะกับเธอมากกว่า และเธอก็มักแทนตัวเองด้วยชื่อเต็มด้วย ยิ่งได้ยินได้ฟังยิ่งน่ากัดเม้มตามตัว
เมื่อออกจากลิฟต์มาแล้ว เขาก็ฉุดดึงลากเธอเดินตามไปข้างหลังตึก เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน เพราะถามเขาก็ไม่ตอบ และตลอดทางเดินเขาก็เดินยิ้มเป็นมิตรกับเหล่าบุคลากรของโรงพยาบาลของเขาและทักทายอย่างสุภาพ พอเดินมาถึงตึกหลังโรงพยาบาล เขาก็พาเดินขึ้นบันไดต่อ หมอหนุ่มไม่ยอมปริปากพูดอะไรสักคำ พอขึ้นมาถึงชั้นห้า เขาก็พาเดินไปยังห้องห้องหนึ่งแล้วมือข้างที่ว่างไม่ได้จับมือเธอก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเอากุญแจออกมาไขเปิดเข้าไปในห้อง
“หมอต่อพามานิดามาที่นี่ทำไมคะ” เธอถามเขาเสียงสั่นเมื่อถูกผลักดันให้ถอยเข้าไปในห้อง แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเท้าของเขาถีบปิดประตูเสียงดัง
ปัง!
“นะ...ไหนวันนั้นหมอต่อบอกว่าจะไม่ทำอะไรมานิดาแล้วยังไงคะ” เมื่อรู้แล้วว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะทำอะไรตัวเอง
“วันนั้นกับวันนี้คนละวันกันนะมานิดา ก็ไหนบอกว่าทำที่โรงพยาบาล ก็เนี่ยแฟลตที่โรงพยาบาล ถ้าเธอไม่สะดวกที่บ้าน ที่นี่ก็ได้ จะที่ไหนเครื่องมือหมอต่อก็ร้อนแรงทั้งนั้นแหละ” เขาเดินต้อนคนตัวเล็กจนเดินไปชนกับขอบเตียง
“ไม่นะหมอต่อ หมอต่อบอกว่าจะไม่ทำแล้ว ทำไมหมอต่อไม่รักษาคำพูดแบบนี้คะ แล้วมานิดามาอุ้มบุญอุ้มท้องลูกหมอต่อก็จริง แต่ไม่ใช่วิธีนี้” เธอพยายามยกอ้างเหตุผล
“จะวิธีไหนก็ท้องทั้งนั้นแหละ และวิธีนี้ติดลูกไวกว่าวิธีทางวิทยาศาสตร์นะมานิดา ยังไงก็ต้องท้องอยู่ดี ท้องวิธีนี้แหละดีแล้ว” เขายกมือขึ้นลูบแก้มนวล ก่อนจะจับหัวไหล่มนทั้งสองที่สั่นเทาของหญิงสาว
“มานิดาไม่ยอม มานิดาขอยกเลิกสัญญาทั้งหมด มานิดาจะกลับ” เธอปัดมือใหญ่ออกจากไหล่ตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้เดินหนีก็ถูกผลักให้ล้มลงไปบนเตียงขนาดเล็กเสียก่อน
ว้าย!
“หมอต่อ” เมื่อล้มลงไปบนเตียงแบบไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจ และยิ่งตกใจเมื่อหมอหื่นกำลังปลดกระดุมเสื้อ
“จ๋า...มานิดารู้ไหม หมอต่ออยากได้มานิดามาก อยากได้ตั้งแต่วันแรกที่เปิดประตูเข้ามาให้หมอต่อดูตัวแล้ว” เขาเอ่ยเสียงพร่าพร้อมปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น
“มะ...ไม่นะหมอต่อ หมอต่อจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ กฎหมายก็มี มานิดาจะฟ้อง”
“ชูว์...มานิดาจะฟ้องอะไร ในเมื่อสัญญาวันนั้นมานิดาก็อ่านไม่ละเอียดเอง ในท้ายสัญญามันมีระบุไว้นะว่านายจ้างมีสิทธิ์เปลี่ยนแปลงหรือเพิ่มเติมในสัญญาได้แบบไม่ต้องถามลูกจ้าง” เขาบอกเธอ
“หมอต่อ...”
“จ๋า...มานิดาของหมอต่อ เป็นของหมอต่อเถอะนะ อีกอย่างวันนั้นหมอต่อก็ทักท้วงแล้วนะว่าทำไมไม่อ่านสัญญาให้ละเอียด” เขาถามเธอพลางถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเองออกโยนทิ้งลงพื้น และตอนนี้ก็เหลือแต่อกเปลือยเปล่ากับกางเกงสแล็คสีดำ มือใหญ่ปลดเข็ดขัดที่หัวกางเกงออกแล้วก็โยนทิ้ง
“หมอต่อ...ทำไมหมอต่อเป็นคนแบบนี้คะ หมอทำแบบนี้กับทุกคนเลยรึเปล่า” เธอถีบเท้าพาร่างตัวเองถอยหนีหมอหื่นตรงหน้า
“ไม่เคยทำกับใคร ทำกับมานิดาคนเดียว ก็มานิดาทำให้หมออยากได้ทำไม ใครสั่งใครสอนให้มานิดาหุ่นน่าเอาแบบนี้ล่ะ” เขาพูดพร้อมกับตวัดเรียวลิ้นสากของตัวเองออกมาแตะริมฝีปากบน
“มะ...ไม่นะหมอต่อ” หล่อนถอยหนีไปชนกับหัวเตียงเล็กของชายหนุ่ม ตอนนี้มานิดามองหาทางเอาตัวรอดแต่ก็ยากเหลือเกิน จะพุ่งตัวไปทางไหนก็เสี่ยงโดนเขากอดรัดไว้แน่นอน
- ผู้เขียน
