จะมาส่งเอง

972 คำ
โครม!​ โครม! "โว้ยยย!​ จะเคาะทำห่าอะไรว่ะ" เสียงโวยวายดังออกมาพร้อมกับเปิดประตูม้วนเหล็กขึ้น​ ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์​กำลังท้าวเอวมองผมด้วยความหงุดหงิดทันทีที่เห็นหน้า "กูไม่ได้เคาะ" ผมตอบมันพร้อมกับใช้มือปัดรองเท้าของตัวเองไปพลางๆ ถ้าแม่งจะฝุ่นเกรอะขนาดนี้ผมคงไม่ถีบประตูมันหรอก​ คงหาไม้มาฟาดเรียกแทนไปแล้ว "มาทำห่าอะไรเอาตอนนี้" "มาสมัครงาน" ผมตอบหน้านิ่งแล้วจูงมือเนปจูนให้เดินตามเข้ามาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของที่ "มึงนี่นะ​ ควายออกลูกเป็นหมากูว่ายังน่าเชื่อกว่าอีก" "ไม่ใช่กู.." "....." "คนนี้ต่างหาก" ผมยกยิ้มใส่แล้วเหลือบมองไปยังคนตัวเล็กข้างกายที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนตามเดิมแล้ว "มึงพาลูกใครมา​ เอาไปคืนเลยนะเว้ย" ไอ้นี่มันไล่ผมพร้อมกับนวดขมับตัวเองไปด้วย "กลัวอะไรนักหนา​ ไม่ได้ขโมยมาก็แล้วกัน" "ใส่ชุดนักเรียนพามาสมัคร​งานเอาตอนนี้น่าเชื่อตายห่าเลยไอ้กันตร์" "เนปจูนนี่ไอ้เวจี​ เรียกสั้นๆว่าไอ้นรกก็ได้พี่ชายพี่เอง" ผมเลิกสนใจพี่ชายคนเดียวที่ไม่ค่อยน่าเคารพ​เท่าไหร่แนะนำให้เนปจูนได้รู้จัก "คะ?" คนตัวเล็กจะยกมือไหว้ก็ชะงักทันทีที่ผมแนะนำไปแบบนั้น "อย่าไปฟังไอ้เหี้ยนี่เลย​เรียกพี่ว่าเวก็ได้​ ว่าแต่ไม่ได้โดนมันบังคับมาใช่ไหมบอกพี่ได้นะพี่จะทุบมันให้" ไอ้เวจีโน้มตัวมากระซิบกระซาบข้างๆเนปจูนจนเธอต้องเหลือบมองผมด้วยหางตาก่อนจะละสายตาไปอีกทางอย่างเร่งรีบเมื่อผมกำลังจับจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว "ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ​" เนปจูนส่ายหน้าปฎิเสธแล้วขยับมาใกล้ผมมากยิ่งขึ้น สงสัยจะกลัวไอ้เวจี.. "ไม่ต้องกลัวมันไม่กัดหรอก​ อย่างมากก็แค่เห่าไปงั้น" "ไอ้น้องเวร" ไอ้เวจีชี้หน้าผมก่นด่าอยู่ในใจเห็นแล้วก็นึกตลกที่ได้เห็นมันทำหน้าทำตาเหมือนจะเข้ามาเขกหัวผมแต่ทำไม่ได้ "ตกลงรับไหม" "แล้วทำอะไรเป็นบ้างล่ะ​ รู้เรื่องเครื่องยนต์​มากหรือเปล่า" ไอ้เวจีหันกลับมาถามเนปจูนที่ยังคงยืนนิ่งไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ "ไม่เป็นเลยค่ะ" "เป็นลูกมือกูไง" ผมรีบแทรกก่อนที่ไอ้เวจีจะเปลี่ยนใจ​ นี่เป็นร้านของมันผมจะทำตัวข้ามหน้าข้ามตารับใครเข้ามาทำงานตามใจชอบได้ไง​ ยังไงก็ต้องถามความเห็นของมันก่อนอยู่ดี "แล้วมึงจะมาทำงานให้กูหรือไง​ พูดอย่างกับมึงเคยมาช่วยงานกู" "กูว่างกูก็มา​ แต่เงินเดือนเนปจูนกูอยากให้มึงให้เต็มๆหน่อย" "อะไรวะ.." "อย่าบอกว่ามึงงกกับเด็กตัวแค่นี้ทีไปแจกทิปให้เด็กในคลับยังใจใหญ่ได้เลย​ นี่ถ้าเราไม่ได้ทำงานที่นี่ก็ออกไปบอกคนข้างนอกเลยนะว่าเจ้าของร้านแม่งมันเหี้ย" ผมก้มลงมากระซิบบอกเนปจูนแต่ก็ดังพอจะให้ไอ้เวจีได้ยิน "ได้ไงวะ​ เออๆรับก็รับส่วนต่างก็คิดจากมึงแล้วกัน" "เออ​ ตามนั้น" ผมยักไหล่ไม่แยแสอะไรกับคำพูดของมันที่จะมาเอาเงินเป็นค่าเงินเดือนให้เนปจูน "แล้วเราจะเริ่มงานวันไหนล่ะ​" ไอ้เวจีถามเนปจูนที่กำลังมองผมกับไอ้เวจีสลับกันเถียงอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนจะระบายยิ้มตอบ "พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ​ หนูเลิกเรียนแล้วจะมาเลยค่ะ" คนตัวเล็กตอบเสียงใสดวงตาเป็นประกายขึ้นทันทีที่เธอได้งานใหม่ กว่าจะกลับจากอู่ของไอ้เวจีได้ก็ปาไปสี่ทุ่มแล้วเพราะมัวแต่คุยเรื่องเงินเดือนและรายละเอียดเล็กๆน้อยๆกันอยู่ ตอนนี้กลายเป็นว่าผมเดินมาส่งเนปจูนกลับบ้านอีกวัน "หนูกลับเองได้นะคะ" เนปจูนหมุนตัวหันมาบอกผมที่กำลังเดินตามเธอเงียบๆอยู่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อยากจะนับ "ก็จะไปส่ง" "แต่หนูกลับเองได้​ หนูกลับของหนูแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว" "อยากเจอแบบวันก่อนอีกหรือไง​ ตัวแค่นี้จะเอาอะไรไปสู้ถ้าอยู่ในสถานการณ์​แบบนั้น" ผมขมวดคิ้วถามคนตัวเล็กที่ยังยืนกรานไม่ยอมให้ผมไปส่ง "....." "เงียบแบบนี้สู้ไม่ได้ใช่ไหม" ผมกอดอกมองเธอที่กำลังยู่หน้ามองผมด้วยสายตาเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน "ถ้าบอกว่าได้พี่จะยอมให้หนูกลับเองไหมคะ" "แค่พูดมันไม่น่าเชื่อหรอก ลองต่อยพี่ให้โดนสักหมัดดูดิแล้วพี่จะเชื่อ" "แค่ต่อยให้โดนใช่ไหมคะ" "อืม​ ตรงนี้ให้โดนเต็มๆ" ผมโน้มตัวลงไปใกล้แล้วชี้นิ้วไปยังแก้มของตัวเองบ่งบอกให้เธอต่อยลงมาตรงนี้ พรึ่บ!​ ฟอด! "พี่โลกันตร์" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อผมเป็นฝ่ายโยกตัวหลบแล้วพุ่งไปหอมแก้มนุ่มหนึ่งฟอดก่อนที่เธอจะทันได้ต่อยหน้าผมจริงๆ "เห็นชัดๆว่าไม่ได้" ผมยกยิ้มชอบใจส่วนเนปจูนกลับเอามือกุมแก้มตัวเองยังคงตกใจอยู่เล็กน้อย "....." "ต่อไปพี่จะมาส่งเราเอง จนกว่าเราจะทำจะทำให้พี่มั่นใจว่าดูแลตัวเองได้จริงๆ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม