อยากได้เรา
857 คำ
[ เนปจูน ]
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นจากหน้าโรงเรียนในเวลาเลิกเรียนแบบนี้ทำเอาทุกคนต่างพากันให้ความสนใจและนั่นก็รวมถึงฉันด้วย
เพียงแค่เท้าเหยียบย่างพ้นผ่านรั้วโรงเรียนไปก็เจอกับร่างสูงสวมเสื้อยืดสีขาวถูกสวมทับด้วยเสื้อช็อปสีแดงกำลังนั่งคร่อมรถบิ๊กไบค์คันโตจอดขวางอยู่หน้าโรงเรียน
"เนปจูน" คนตัวโตเปิดหมวกกันน็อคออกพร้อมกับเอ่ยเรียกฉันที่กำลังเดินอยู่พอดี
"....." ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจงใจเรียกฉันจริงๆ แต่ก็คงจะใช่เพราะในโรงเรียนนี้ไม่มีใครแล้วที่จะชื่อเนปจูน
"เรานั่นแหละ ขึ้นมาเดี๋ยวไปส่ง" พี่โลกันตร์ถอดหมวกกันน็อกออกให้ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆเล่นเอานักเรียนรอบๆต่างพากันมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
"ไม่ไปค่ะ หนูต้องไปทำงานพาร์ทไทม์" ฉันรีบบอกก่อนจะวิ่งไปอีกทางไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายสิบคู่แบบนี้
บรืนน~
เสียงเครื่องรถที่ดังเข้ามาใกล้ๆและในวินาทีต่อมารถบิ๊กไบค์คันโตก็จอดขวางหน้าฉันในระยะประชิดทำเอาใจหายใจคว่ำไปหมด
"พี่..แบบนี้อันตรายนะคะ" ฉันตวัดตามองเอามือทาบอกตัวเองอย่างตื่นตกใจไม่หาย
"ชวนดีๆแล้วไม่ไปเองจะให้ทำไง" คนตัวโตไหวไหล่อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด
"....."
"ไปทำงานที่ไหน?" ฉันไม่ตอบแล้วเดินหนีเขาส่วนคนตัวโตก็เอ่ยถามต่อไม่สนใจว่าฉันจะเดินหนีเขาเพราะไม่อยากคุยด้วยก็ตาม
"....."
"ไอ้คินมึงมาเอารถกูไปหน่อย กูมีธุระ..." ฉันได้ยินเขาพูดขึ้นเบาๆไม่แน่ใจว่าเขากำลังโทรคุยกับใครหรือเปล่าแต่เพียงแค่เสียงเงียบไปก็เป็นพี่โลกันตร์ที่วิ่งตามฉันมายืนอยู่ข้างๆโดยที่เขาทิ้งรถเอาไว้
"....."
"โกรธพี่เหรอ?" เขาเดินมาขวางหน้าฉันเอาไว้แล้วคว้าข้อมือไม่ให้เดินหนีเขาได้อีก
"เปล่าค่ะ" ฉันตอบเสียงเรียบแต่ก็ยังไม่กล้าสบตาคนตัวโตตรงๆ
"แล้วเดินหนีทำไม"
"ก็พี่.. น่ากลัว" ฉันตอบตามความจริงตั้งเมื่อคืนที่เจอแล้วเมื่อเช้าที่พาฉันไปที่วิทยาลัยเขาด้วย ถ้าฉันยังกล้าไปกับเขาอีกครั้งนี้เขาไม่พาฉันไปขายเลยเหรอ
"กลัวทำไมพี่ได้ทำอะไรเราสักหน่อย" เขาโน้มตัวลงมาใกล้แล้วส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
"ทำไมพี่ต้องตามหนูด้วยคะ"
"แค่คิดว่ากำลังถูกใจเราอยู่เลยอยากให้แน่ใจกว่านี้ก็เลยตามมา"
"ไม่ต่างจากสต็อกเกอร์เลยนะคะ" ฉันหรี่ตามองอย่างจับผิดส่วนคนถูกว่ากลับหัวเราะถูกอกถูกใจ
"จะว่างั้นก็ได้" ไม่ปฎิเสธด้วยเขานี่มันอัตรายจริงๆ
"หนูจะต้องไปทำงานแล้วขอตัวนะคะ" ฉันปัดข้อมือตัวเองออกแล้วเดินไปทันที แต่ไม่ว่าจะหันกลับมามองด้านหลังเมื่อไหร่พี่โลกันตร์ก็ยังเดินตามฉันมาอยู่ดี
@ ร้านเมดคาเฟ่PP
ฉันเข้ามาในร้านเปลี่ยนเป็นชุดเมดสาวเพื่อทำหน้าที่เสริฟเครื่องดื่มและอาหารให้กับลูกค้าที่เข้ามานั่งทาน ร้านถูกตกแต่งด้วยบรรยากาศน่ารักเด็กเสริฟทุกคนต่างแต่งตัวเป็นเมดกันทั้งนั้น แต่ถึงจะตกแต่งได้น่ารักแบบนี้ก็มีแต่ลูกค้าผู้ชายเสียส่วนใหญ่
"ทานให้อร่อยนะคะ" ฉันเสริฟเค้กช็อกโกแลตและเครื่องดื่มเย็นๆให้กับลูกค้าโต๊ะแรกก่อนที่จะมีเด็กเสริฟอีกคนมาสกิดฉันให้ไปเสริฟเครื่องดื่มให้อีกโต๊ะ
"ทานให้อร่อยนะคะ พี่โลกันตร์?" ฉันหุบยิ้มลงทันทีเมื่อลูกค้าที่นั่งโต๊ะนี้กลับเป็นพี่โลกันตร์ฉันก็นึกว่าเขาจะเดินกลับไปแล้วซะอีก
"ยังดีที่ยังจำชื่อพี่ได้อยู่" มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาคมจะกวาดมองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วชักสีหน้าไม่ชอบใจออกมาให้ได้เห็น
"ยังต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ" ฉันเลิกสนใจคำพูดของเขาแล้วยิ้มถามเหมือนเขาเป็นลูกค้าคนอื่นๆ
"ก็มีอยู่ แต่ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีให้ไหม"
"อะไรคะ?"
"เราไง" เขาชี้มาที่ฉันแล้วยกยิ้มชอบใจขึ้นมาไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรแต่ถึงขั้นมาป่วนฉันในเวลาทำงานแบบนี้ก็เกินไปหน่อย
"ไม่มีค่ะ รบกวนสั่งเป็นอย่างอื่นแทนนะคะ" ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วระบายยิ้มออกมาเอ่ยถามเขาอีกครั้ง ยังไงเขาก็มาในฐานะลูกค้าฉันจะทำตัวเสียมารยาทกับลูกค้าไม่ได้
"ไม่อยากได้อย่างอื่น"
"....."
"ถ้าไม่ได้คนนี้ก็ไม่อยากได้อะไรมาแทน"
- ผู้เขียน
