“พี่คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกหลายวัน”
“จะไม่กลับตลอดไปเลยก็ได้ค่ะ”
พูดไปแบบมีแง่งอนแล้วเดินเข้าห้องอย่างโมโห ปกติเธอกับเขาไม่ใช่ไม่เคยมีปากเสียงกัน มีบ้างแต่ไม่เคยสักครั้งที่เป็นแบบนี้ และเธอไม่เคยง้อตุลา มีแต่เขาที่เวลาไม่เข้าใจอะไรกันก็จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอโทษเธอก่อน เรียกง่ายๆว่าง้อเธอก่อนนั่นเอง
สงสัยเขาคงเครียดมาจากงาน แต่เธอไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับเธอแบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ณวกาญจน์ขังตัวเองเอาไว้ในห้องเพราะคิดว่าเขายังอยู่ด้านนอก พอออกมาอีกครั้งกลับพบว่าข้างนอกตอนนี้ว่างเปล่าไร้เงาของเขาเสียแล้ว
ช่างประไร ไม่กลับก็ไม่ง้อ
เดินไปหยิบปลากรอบในโหลที่เพิ่งเห็นว่ามี กินเสียให้หายหงุดหงิด อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกไปว่าเขาคงซื้อติดมือมาจากจันทบุรี คราวก่อนที่เขาไปก็ซื้อกลับมาแบบนี้ พอเธอกินแล้วบอกว่าชอบ เขาก็ว่าถ้าไปจะซื้อกลับมาให้อีก
พลันเสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น ย
