“ขอนอนด้วยนะคืนนี้”
บอกเพื่อนเมื่อมาถึง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเครื่อง กิตติภาภรณ์มองแล้วก็เคี้ยวอาหารในปากกินจนหมดจาน ค่อยเดินมานั่งเบียดด้วย
“ทะเลาะกัน?”
“เปล่า”
“แล้วปิดโทรศัพท์ทำไม แถมยังมาเบียดเบียนที่นอนฉันอีก”
“กลับก็ได้”
“ไม่ใช่แบบนั้น ตามใจแกนะ เพื่อนก็แค่ถาม เพื่อนเป็นห่วง”
“กิต ฉัน...”
พูดได้แค่นั้นก็เอียงหัวซบไหล่กิตติภาภรณ์ทันที อยากร้องไห้ อยากระบาย แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหน สุดท้ายก็ยอมสารภาพความจริงทุกอย่างออกไปในที่สุด
“ว่าแล้วว่าแกกับเขาต้องแอบคบกัน เอ้อ ไม่ได้แค่คบ อยู่กินฉันสามีพันยาเรียบร้อย” กิตติภาภรณ์พยายามใช้ภาษาวิบัติ แต่เธอไม่มีอารมณ์จะขำไปกับเพื่อนด้วย สะอื้นฮึกฮักๆบอก
“แก...แกอย่าบอกพี่วานะกิต ฉัน ฉัน...”
“เออ”
นั
