Episode 9
1743 คำ
Episode 9
"เดี๋ยวนี้ใส่หัดแหวนแล้วเหรอจ๊ะ" เสียงหวานใสของโมเน่ต์เอ่ยแซวฉันขึ้นมาทันทีที่เข้ามาในห้องเรียน ว่าแล้วเชียวต้องโดนถามถึงเรื่องนี้ แถมตอนเช้าฉันก็ถอดแหวนที่ไนท์ให้ออกแล้วนะ แต่โดนเขาจับได้ซะก่อน เลยโดนบังคับให้ใส่มามหาลัยด้วย ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้อยากจะใส่มากแท้ๆ
"ใครเป็นคนให้แหวนเธอมาอะ" โมเน่ต์เลิกคิ้วเล็กน้อย
"ไนท์ไง"
"แหวนหมั้นละสิ"
"อืม หมอนั่นขี้บังคับเป็นบ้า" ฉันบอกออกมาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
"มันก็เป็นแบบนี้ของมันนั่นแหละ ว่าแต่แกตกลงจะแต่งงานกับไนท์จริงๆเหรอว่ะ" โมเน่ต์เอ่ยถามอย่างสงสัย ฉันได้แต่ส่ายหน้ารัวเป็นคำตอบ
"ไม่มีทางหรอก ยังไงก็ไม่แต่ง!"
"แต่แกใส่แหวนมาแบบนี้ ลึกๆในใจก็อยากจะแต่งใช่ปะละ" โมเน่ต์เอ่ยออกมาอย่างขำๆ คำพูดของเธอทำให้ฉันถึงกับหน้ามุ่ยทันที
"ฉันไม่อยากจะแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกให้อะ ไม่รู้ดิ ฉันไม่ชอบหัวคิดของพ่อแม่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วละมั้ง" ฉันบอกออกมาพร้อมกับยิ้มเฝื่อนๆ ยิ่งคิดเรื่องของพ่อแม่ตัวเองเท่าไหร่ ความรู้สึกฉันมันก็ดาวน์ลงเรื่อยๆเลยแหะ
"นี่ ขอฉันนั่งข้างๆด้วยได้รึเปล่า" เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้ามองอย่างสงสัย ใครกันนะ... ฉันไม่รู้จัก
"อืม ตามใจ" ฉันบอกออกมาเป็นมารยาท แถมที่ข้างๆฉันก็ไม่มีใครนั่งด้วย
"เธอชื่อพลอยใสใช่ม่ะ" ผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามฉัน ดูเป็นผู้ชายที่ท่าทางขี้เล่นใช้ได้ เป็นบุคคลที่ฉันไม่อยากจะโดนเข้าหาด้วยที่สุด แถมคนอย่างหมอนี่มีเยอะมากที่มาเข้าใกล้ฉัน
"อืม" ฉันตอบออกมาห้วนๆ
"เธอเป็นคนดังมากๆเลยนะ ใครๆต่างก็พูดถึงเธอ" เขาเอ่ยออกมา ฉันได้แต่ฟังเฉยๆไม่ได้พูดอะไร ฉันรู้ตัวดีว่าฉันเด่งดังมากแค่ไหน ก็เพราะฉันรวยไง ถ้าฉันไม่รวยคงไม่มีใครมาสนใจคนแบบฉันหรอก
"ฉันชื่อ เดย์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร ก่อนจะยิ้มกว้างให้ฉัน
"เช่นกันค่ะ" ฉันเอ่ยออกมาอย่างสั้นๆเพื่อต้องการตัดบทสนทนา แต่เหมือนหมอนี่จะไม่ยอมเลิกคุยกับฉันง่ายๆ เริ่มจะรำคาญแล้วนะ... แถมตอนนี้อาจารย์กำลังสอนหน้าชั้นเรียนอยู่ด้วย ทำให้ฉันโคตรจะเรียนไม่รู้เรื่องสุดๆ
"นี่ๆ ที่เขาว่าเธอหยิ่ง นี่ใช่เรื่องจริงปะ ฉันว่าเธอไม่เห็นจะหยิ่งตรงไหนเลย"
"......"
"หน้าตาก็น่ารักด้วย ถึงคำพูดจะเย็นชาไปนิด แต่ฉันว่าเธอก็น่ารักสุดๆเลยนะ"
"......."
"ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ มาทำความรู้จักกันเถอะ"
"เลิกพูดสักทีได้ไหม ฉันรำคาญ!!!" ฉันบอกออกมาอย่างหัวเสียเมื่อตัวเองทนไม่ไหว ก็หมอนี่เอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ออกมาอยู่ด้วย น่ารำคาญที่สุด และฉันก็เกลียดคนแบบนี้ที่สุดด้วย!
"แก ใจเย็นๆ" โมเน่ต์เอ่ยกระซิบข้างหูฉัน ตอนนี้นักศึกษาคนอื่นกำลังมองมาทางเรา พร้อมกับซุบซิบนินทรากันเล็กน้อย ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
หลายชั่วโมงต่อมา...
ในที่สุดฉันก็เรียนเสร็จเรียบร้อย และโมเน่ต์ก็ขอตัวไปทำงานด้วย แถมไนท์ก็ไลน์มาบอกฉันว่าวันนี้ให้หาทางกลับเอาเอง เพราะเขาไม่ว่างมารับ ต้องทำงาน คนจะเป็นงานเดียวกับที่โมเน่ต์ไปทำนั่นแหละ
"ไปไหนต่อดีละเนี่ย..." ฉันพึมพำออกมาเบาๆ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะกลับบ้าน เพราะถ้ากลับไปเผลอๆตัวเองอาจจะอารมณ์เศร้าหนักขึ้นไปอีก
"ไปเที่ยวกันไหม" เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนเอ่ยขึ้น แถมวงแขนแกร่งของเขายังเข้ามากอดไหล่ฉันอย่างสนิทสนมอีก บ้าฉิบ! ไอ้ผู้ชายคนเดิมที่นั่งข้างๆฉันนี่หว่า คิดว่าสลัดทิ้งได้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมต้องตามมาอีกเนี่ย!
"ปละ...ปล่อยฉันนะ!" ฉันบอกออกมาพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจใส่เขา
"เห็นเธอทำหน้าหงอยๆ ฉันเลยอยากชวนเธอไปเที่ยวด้วย" เขาเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับฉัน ดูจะเป็นผู้ชายที่เฟรนลี่ กระล่อนไม่เบา และคนเเบบนี้ฉันโคตรจะเกลียดเลย
"ฉันไม่อยากไปกับนาย" ฉันบอกพร้อมกับพยายามดันแขนของเขาออก แต่แขนของหมอนี่หนักชะมัด
"เอาน่า ไปด้วยกันเถอะ เธออยากได้อะไรเดี๋ยวฉันซื้อให้เอง" เขาบอกออกมาก่อนจะลากตัวฉันให้เดินตามเขาไป และสุดท้ายฉันก็มานั่งในรถของเขาจนได้
เฮ้อ! เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันมานั่งรถของคนที่ไม่รู้จักแบบนี้อะ แถมหมอนี่ยังมาทำตัวสนิทสนมกับฉันอีกต่างหาก รู้สึกน่ารำคาญเป็นบ้าเลย เจอไนท์ก็ว่าแย่แล้ว มาเจอคนอย่างหมอนี่นี่แย่กว่า
ว่าแต่เขาชื่ออะไรนะ ฉันจำไม่ได้อะ
"เธออยากไปเที่ยวไหนเป็นพิเศษมั้ย" เขาเอ่ยถามฉันระหว่างที่กำลังขับรถออกมาจากมหาลัย
"แล้วแต่นายเถอะ" ฉันบอกพลางถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
"งั้นฉันพาเธอไปโรงแรมดีมั้ย"
"จะบ้าเหรอ!!!" ฉันตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ หมอนี่ไม่น่าไว้ใจจริงๆ โถ่เอ๊ย! ไม่น่าหลวมตัวมด้วยเลย จะเปิดประตูออกไปตอนนี้ก็ไม่กล้า ขืนลงไปฉันได้ไปตายข้างถนนแน่ๆ
"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่น ไปห้างกันมั้ย"
"แล้วแต่"
"เธอนี่เย็นชาชะมัดเลยนะ หน้าตาออกจะน่ารักแท้ๆแต่นิสัยกลับคนละขั้วกันเลย" เขาเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ ฉันก็เป็นแบบนี้ของฉันอยู่แล้ว และฉันก็ไม่ได้คิดว่าหน้าตาตัวเองดีด้วย
"ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ ฉันจำไม่ได้" ฉันถามออกมาอย่างสงสัยเล็กน้อย
"ฉันชื่อเดย์ นี่เธอไม่ฟังที่ฉันพูดก่อนหน้านี้เลยเหรอ" เขามุ่ยหน้ามองฉันอย่างน้อยใจเล็กน้อย เขาคิดว่าทำหน้าแบบนั้นแล้วน่ารักรึไงกันนะ ถึงจะหน้าตาดีมากก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่สนคนอย่างเขาหรอก
"ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลย"
"ปกติเธอก็ไม่เคยเห็นคนอื่นอยู่ในสายตาไม่ใช่เหรอ" เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน ก็จริงของเขา... ฉันไม่สนใจคนอื่นที่มหาลัย ยกเว้นแต่โมเน่ต์
หลายนาทีต่อมา...
ในที่สุดฉันกับเดย์ก็มาถึงห้าง แถมเขายังลากฉันมาทานปิ้งย่างด้วย โถ่เอ๊ย! ฉันไม่ได้อยากกินอะไรแบบนี้สักหน่อย ถ้าให้กินปิ้งย่างกินพวกสเต็กยังดีกว่าอีก เพิ่งสระผมมาด้วย ควันเลอะผมไปหมด
"ทำไมต้องทำหน้าบึ้งแบบนั้นด้วย ไม่ชอบเหรอ" เขาเอ่ยถามฉันออกมาอย่างยิ้มๆ หมอนี่ยิ้มได้ทุกสถานการณ์เลยนะ
"ใครเขาพาผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกมากินอะไรแบบนี้" ฉันบอกออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะคีบชิ้นเนื้อตักใส่จานตัวเอง จะว่าไปไม่ได้มากินแบบนี้นานแล้วแหะ... ตั้งแต่ตอนม.ปลายได้แล้วมั้ง
"ก็ฉันอยากให้เธอประทับใจ และจำฉันไว้ได้ตลอดไง" เขาบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะคีบเนื้อให้ฉัน นี่เขาคิดจะให้ฉันกินเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
"เหอะ ไม่เห็นน่าประทับใจสักนิด" ฉันบอกออกมาพร้อมกับมองเขาอย่างเซ็งๆ หมอนี่ปั้นหน้ายิ้มได้ทุกเวลาเลยนะ ทั้งๆที่ฉันทำตัวเย็นชาใส่ตลอดแท้ๆ เป็นคนอื่นคงจะหนีฉันไปกันหมดแล้ว
"ว่าแต่เธอมีแฟนแล้วเหรอ เห็นใครๆเขาก็ลือกันว่าเธอไม่เคยคบผู้ชายคนไหนเลย" เสียงทุ้มเข้มของเดย์เอ่ยถาม สายตาคมเข้มของเขาจ้องมองฉันอย่างต้องการคำตอบ
"ไม่มี" ฉันตอบออกมาสั้นๆ ขืนตอบว่ามีคนคงจะได้เอาไปลือกันใหญ่ และฉันก็ไม่อยากให้มีข่าวลือแบบนั้นด้วย
"งั้นฉันก็ไม่โอกาสจีบเธอได้ใช่ปะ"
"เหอะ ไม่มีทางอะ แบบนายไม่ใช่สเปคฉันสักนิด" ฉันบอกพลางยักไหล่เบาๆ
"แต่ฉันชอบเธอนะ เธอแม่งโคตรจะตรงสเปคฉันเลย" เดย์เอ่ยพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัย เป็นคนท่าทางที่ดูดีภายนอกแต่ภายในไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลยแหะ...
"ฉันบอกนายแล้วว่าไม่ต้องมาส่งฉันที่บ้านก็ได้" ฉันบอกออกมาอย่างเพลียๆ ก่อนหน้านี้ฉันได้ทะเลาะกับเดย์ไปยกนึง เขาพยายามจะมาส่งฉันที่บ้านให้ได้ ทั้งๆที่ฉันบอกไปว่าไม่อยากให้มาส่ง แต่เขาก็ยังบังคับฉัน จนฉันไม่อาจจะเอ่ยปฏิเสธอีกได้ เป็นคนที่หัวรั้นชะมัด!
ทำไมรอบตัวฉันจะต้องมาเจอคนประเภทแบบนี้ด้วยเนี่ย! แถมรถของไนท์ยังจอดอยู่ที่บ้านแล้วด้วย ถ้าเขาเห็นว่ามีใครมาส่งฉันคงจะโดนบ่นยกใหญ่อีกแน่ แถมเป็นผู้ชายมาส่งด้วย...
"ฉันขอมาส่งเธอที่บ้านทุกวันเลยได้ปะ" เดย์รีบคว้าแขนของฉันเอาไว้ทันทีขระที่ฉันกำลังจะเปิดประตูรถ
"ไม่! เลิกมายุ่งกับฉันสักที น่ารำคาญ" ฉันบอกออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะสะบัดการรัดกุมของเขาทันที
"งั้นฉันไปละ ฝันดีนะ" เขาเอ่ยเสียงเบาก่อนจะยิ้มให้ฉันบางๆ จากนั้นไม่นานเขาก็ขับรถออกไป เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะแปลกจริงๆด้วย...
"ใครมาส่งเธอ"
"นะ....ไนท์!!!"
- ผู้เขียน
