ตอนที่ : 9 กักขัง 4
1570 คำ
"คุณอาธารฉันว่าคุณควรคุยกับเมียคุณก่อนนะคะ ยังไงก็คนเคยรักกันมาก่อน ทิ้งไปก็เสียดายแย่"
"ผมรักก็คือรัก แต่ถ้าผมเกลียดหน้าก็ยังไม่อยากมอง นี่บ้านผม ผมไม่เก็บของที่เป็นเสนียดจัญไรกับชีวิตไว้หรอก"
"คุณยังไม่ได้หย่ากับเธอนะคะ"
"ผมไม่ได้จดทะเบียน"
"อะไรนะ"
"ไอรดาไม่อยากจดทะเบียน ผมก็เห็นว่าไม่เป็นไรจะจดตอนไหนก็ได้ แต่ที่ไหนได้ หึ" เขามันโง่ แต่งงานกันมาได้ปีเดียวลายก็เริ่มออก
"ยังไงก็น่าจะคุยกันก่อน"
"คุณจดทะเบียนกับสามีสินะ" เขาเปลี่ยนมาถามเรื่องนี้แทน
"ใช่ ฉันจะกลับไปหย่ากับเขา คุณต้องปล่อยให้ฉันกลับไปจัดการเรื่องนี้นะ คุณอาธาร"
"คุณได้หย่าแน่ ไม่งั้นจะมาเป็นเมียผมได้ยังไง"
"ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"
"แต่ไม่ใช่เวลานี้นะนรา ตอนนี้ผมคงไม่ปล่อยให้คุณไปคุยกับสามี ทั้งที่สภาพจิตใจย่ำแย่แบบนี้หรอก" อาธารพูดคล้ายหวังดีเสียเต็มประดา
"ทำไม กลัวฉันจะเอามีดไปเฉาะหัวเขาหรือยังไง"
"กลัวมันจับคุณกดลงเตียงแล้วคุณก็ใจอ่อนต่างหาก" เขาพูดเหมือนจะรู้ความคิดของอสิณ เพชรนราอึ้งไปเล็กน้อยเวลาโกรธหรือมีปัญหากัน อสิณใช้วิธีนี้จัดการกับเธอจน อยู่หมัดทุกครั้งไปจริงๆ
"ทำเป็นรู้ดี" เพชรนราค้อนใส่คนพูด
"ผู้ชายเจ้าชู้ทุกคนมักเลือกใช้วิธีนี้กันทั้งนั้นล่ะ สามีคุณก็คงไม่เว้น" อาธารแสยะยิ้มระหว่างพูดเรื่องนี้ ยิ่งเห็นเพชรนราออกอาการก็ยิ่งหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
"แสดงว่าจริงใช่ไหม" เขาย้อนถามอีกรอบ ทำท่าเหมือนหมาบ้า กำลังจ้องหาเรื่องชาวบ้าน ที่ผ่านเข้ามาในอาณาเขตของมัน
"จริงอะไรของคุณ"
"ก็เรื่องที่มันชอบจับคุณกดลงเตียงยังไงล่ะ"
"โอ๊ย จะมาอะไรกับฉันนักเนี่ย ฉันเหนื่อยฉันเครียดแล้วฉันก็จะไปทำข้าวเที่ยง" เพชรนราหาทางเลี่ยงไปทำอย่างอื่น แทนที่จะมาพูดถึงเรื่องของพวกเขา
"ผมไปด้วย" อาธารตามติดแทบจะเป็นเงาตามตัว เพชรนราหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเขา
"จะไปด้วยทำไม" หญิงสาวเค้นเสียงถามอย่างใจเย็นทั้งที่ข้างใน แทบจะสาดน้ำร้อนใส่หน้าเขา ให้หายบ้าก็ว่าได้
"กลัวเมียหนี" เขาตอบหน้าตาย แต่คนที่อยากจะแดดิ้นลงไปตรงหน้า ก็คือคนที่ถูกแต่งตั้งตำแหน่งเมีย อย่างไม่ยินยอมนั่นเอง เพชรนราเหลือบตาไปที่พื้นห้อง
"แล้วของพวกนี้ล่ะ"
"ผมโทรบอกคนรับซื้อของเก่ามารับแล้ว สักพักคงมา"
"โอ๊ย! ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว เอาของแพงๆ พวกนี้ไปให้คนรับซื้อของเก่า เมียคุณรู้เข้าคงอยากจะกระโดดเข่าคู้ใส่คุณสักร้อยรอบ"
"ลองสิ จะตบไม่เลี้ยงเลย"
"เฮ้อ! ไม่คุยกับคนบ้าแล้ว" เพชรนราก้าวฉับๆ จากไปอย่างโมโห ไม่รู้ว่าโมโหอะไรกันแน่ ความงี่เง่าของเขาหรือตัวเธอเองที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ แทนที่จะเอาอะไรฟาดหัวเขาแล้ววิ่งหนีไป แต่เธอก็จนมุมตรงที่ว่าจะหนีไปไหน บ้าน ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีแน่ เธอยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับมันในตอนนี้
รถรับซื้อของเก่ามาตามที่เขาบอกเอาไว้ ในครึ่งชั่วโมงต่อมา อาธารทำเธออึ้งจริงๆ เขาขายทุกอย่างถูกๆ เหมือนให้ฟรี พร้อมกับเอาเงินไปบริจาค สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าผ่านทางอินเทอร์เน็ต
สรุปว่าวันนี้ทั้งวันเพชรนราต้องช่วยเขาทำอาหารมื้อเที่ยง ช่วยหาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่จะบริจาคเงินขายของให้ และยังต้องทำตัวเป็นแม่บ้าน ปัดกวาดเช็ดถูบ้านช่วยเขาอีก
"บางทีฉันก็สงสัยนะ ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่" หญิงสาวเอ่ยลอยๆ ระหว่างนั่งพักผ่อนดูโทรทัศน์ตรงห้องนั่งเล่นกับเขา
"มาเป็นเมียผมไง"
"เหรอ" เพราะความขี้ตู่ของเขาหรือความชินชาที่ได้ยิน เพชรนราจึงไม่รู้สึกยินดียินร้ายต่อคำพูดนี้ของเขา
"มานี่เถอะนรา จะนั่งห่างผมไกลทำไมขนาดนั้น" อาธารดึงมือของหญิงสาวให้มานั่งอยู่บนหน้าตักของเขา เพชรนราดิ้นขลุกขลักไปมา แต่ก็ถูกเขากอดรัดจนแน่นขยับตัวแทบไม่ได้
"ปล่อยฉันเถอะ ฉันนั่งตรงโน้นดีแล้ว"
"ไม่เอานั่งนี่แหละ เหนื่อยๆ อยากกอดคนตัวหอมๆ"
"หอมที่ไหนกัน ฉันก็เหงื่อท่วมตัวพอกับคุณนั่นแหละ"
"ไม่ หอมที่สุด" ไม่แค่พูดอาธารยังหอมแก้มนวลของหญิงสาวทั้งสองข้าง แบบฟอดใหญ่ๆ อีกด้วย
"คุณอาธารอย่าทำแบบนี้ มันไม่เหมาะนะคะ"
"นรา...ผมชอบจังเวลาที่เรียกชื่อคุณแบบนี้ มันให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย" น้ำเสียงของอาธารบอกว่าเขาชอบจริงๆ ที่ได้ยินการเรียกแทนตัวเองแบบนี้ของหญิงสาว
"มีใครเคยบอกไหมคะว่าคุณเป็นประเภทพูดไม่รู้เรื่อง เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยฟังคนอื่น" บางครั้งเพชนราก็เหนื่อยใจที่ต้องคุยกันคนละเรื่องกับเขา
"หึ หึ มีเยอะแยะเลย ผมก็เป็นแบบนี้ไม่เห็นจะแปลก ว่าแต่คุณช่วยอะไรผมอย่างได้ไหมนรา" เขาคลอเคลียตรงพวงแก้มระหว่างเอ่ยขอ
"อะไร" เสียงของเพชรนราเหมือนไม่ไว้วางใจในเรื่องที่กำลังจะถูกเอ่ยขอ คิ้วเริ่มขมวดหน้าก็ยุ่งให้เขาเห็น
"ช่วยเรียกชื่อเล่นผมหน่อย ผมมีชื่อเล่นเหมือนกันนะ สั้นๆ โคม"
"โคมไฟ"
"ใช่ เอ๊ย ไม่ใช่ โคม เฉยๆ ลองเรียกดูซิ เร็วสินราเรียกคุณโคมเร็วเข้า ผมอยากได้ยินใจจะขาดแล้วนี่" เขาเร่งราวเด็กน้อยจอมซน
"คุณโคม" เพชรนราสะบัดน้ำเสียงห้วนๆ ใส่เขา
"นราเรียกเพราะๆ สิครับ" เขาอ้อนเป็นด้วย เพชรนราเกิดหน้าแดงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ หญิงสาวรู้สึกได้ว่าพวงแก้มร้อนผ่าวขึ้นจากลมหายใจของเขาที่เป่ารดต้นคอ มือของเขาก็ราวปลาหมึกขยุกขยิกไปตามเนื้อตัวจนขนลุก
"เรียกใหม่สิครับ" เขาจูบเน้นๆ ตรงต้นคอ เหมือนจะบอกเธอกลายๆ ว่าให้ทำตามอย่าได้ขัด
"คุณโคม..." เสียงสั่นๆ จำต้องเอ่ยเรียกชื่อเขาออกมา
"ดีมากเพราะมาก ชอบจังนรา"
เพชรนราค้อนปะหลับปะเหลือกใส่คนด้านหลัง แต่จะให้นั่งเกร็งอยู่บนตักเขานานๆ ก็เมื่อย สักพักหนึ่งฝ่ามืออบอุ่นของเขาก็ดันศีรษะของเธอให้อิงซบต้นคอ เพชรนราขัดขืนแต่พอเป็นพิธีก่อนจะยอมอิงซบอย่างเหนื่อยใจ กลิ่นกายบุรุษเพศก็ช่างเย้ายวน แล้วภาพการร่วมรักอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนเมื่อคืนก็เกิดขึ้น หญิงสาวถึงกับหลับตาลงแน่น หัวใจเต้นระทึกจนคนกอดได้ยิน
"อยู่ใกล้ผมแล้วใจเต้นแรงเหรอนรา" เขาก็ช่างถามตรงๆ
"ก็กอดกับสามีชาวบ้านจะให้ใจเย็นสบายหรือไง"
"สามีตัวเองแล้วตอนนี้ จำเอาไว้สินรา คุณเป็นเมียผมแล้วตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วจำไม่ได้เหรอ" ทั้งหอมทั้งกอดไปด้วยเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของไปในตัว
"แบบนั้นไม่ใช่นะคะคุณอาธาร" จะขืนตัวออกก็ไม่ได้ เพราะถูกเขาโอบกอดเอาไว้ทั้งตัวอย่างแนบแน่น
"เรียกผิดแล้วนรา" โทษของการเรียกชื่อผิดก็คือการถูกหอมแก้มสองฟอดใหญ่ๆ จนหนำใจ
"โอเค คุณโคมก็คุณโคม" เพชรนรารีบยกมือยอมแพ้ก่อนที่การหอมแก้มจะถูกเปลี่ยนเป็นการจ้วงจูบอย่างดูดดื่มแทน
"ดีมากนรา เมียผมน่ารักที่สุดเลย"
เพชรนราไม่รู้จะขัดขืนเขาอย่างไร เมื่ออยากให้ซบนักก็จะซบอยู่แบบนี้แหละ หญิงสาวค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนแรง
"นราเรื่องนี้ก็น่าดูนะ ดูสิผมชอบพระเอกมากเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อคนรักสุดท้ายก็ถูกทิ้ง หนังเขาดีมากเลยนะ..." อาธารพูดไปอีกหลายประโยค คนในอ้อมกอดก็เอาแต่เงียบ
"นรา" เขาก้มลงมองก็พบว่าหญิงสาวหลับไปเสียแล้ว อาธารเอนร่างของคนหลับลงบนโซฟา จัดการหาหมอนมาหนุนศีรษะให้จะได้นอนหลับอย่างสบาย
ชายหนุ่มนั่งมองคนหลับอย่างเงียบๆ มองดูร่องรอยแห่งความเสียใจที่ทิ้งรอยเอาไว้บนดวงตาทั้งสองข้าง ภาพที่ผู้หญิงคนนี้วิ่งร้องไห้ฝ่าสายฝนออกมามันยังคงประทับอยู่ในใจไม่เคยจาง ภาพนั้นเองที่ทำให้เขาตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อน อยากเอาคืนหรือแค่อยากช่วยบรรเทาความเสียใจ อันไหนกันแน่คือเหตุผลหลักในการตัดสินใจครั้งนี้
- ผู้เขียน
