Ep.3: ลูกค้าคนสำคัญ
1367 คำ
“เตรียมทุกอย่างครบแล้วใช่ไหม” พายเอ่ยปากถามลิดาระหว่างที่ทั้งคู่นั่งรอลูกค้าคนสำคัญอยู่ในห้องอาหารของโรงแรม
“ครบแล้วค่ะท่านรอง”
“ลิดา!!” พายเรียกลิดาเสียงเข้มพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยสายตาและสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจเธออย่างมาก ก็เขาบอกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เรียกท่านรองแต่อีกฝ่ายก็ยังดื้อดึงไม่เลิกเหมือนจงใจแกล้งเขา
“จะเรียกลิดาเสียงดังทำไมคะ? ก็นั่งอยู่ด้วยกันแค่นี้เอง เสียงดังมาก ๆ ถ้าลิดาหูหนวกไม่ได้ยินขึ้นมาจะทำยังไง” ลิดาแกล้งเอามือจับหูทั้งสองข้างพร้อมกับถามยั่วอารมณ์พายที่นั่งหน้าบึ้งไม่พอใจอยู่
“ก็แกนะชอบกวนพายทำไม บอกเป็นรอบที่หมื่นที่ล้านแล้วมั้งเรื่องนี้น่ะ”
“เรื่องอะไรหรือคะ ท่านรอง”
“ก็บอกว่าอย่าเรียกท่านรองไง ให้เรียกชื่อเหมือนเดิม”
“นี่เวลาทำงานค่ะ ไม่ใช่เวลาส่วนตัวหรือนอกเวลางานสักหน่อย”
“จะเอาแบบนี้ให้ได้เลยใช่ไหม”
“ก็ลิดาพูดความจริงนี่”
“งั้นพายขอใช้อำนาจของรองประธานให้ลิดาเรียกว่าพาย ถ้าเมื่อไหร่ที่ลิดาเรียกพายว่าท่านรองอีกพายจะหักเงินเดือน เอาให้ไม่เหลือสักบาทเลยคอยดู”
“โห.... ท่านรอง ใจคอโหดร้ายกับพนักงานตัวน้อย ๆ กับเงินเดือนอันน้อยนิด”
“ครั้งที่ 1”
“ก็ได้ ๆ ลิดายอมแล้ว” ลิดายกมือทั้งสองขึ้นทำท่ายอมแพ้แต่โดยดีให้พายเห็น เธอหรือจะกล้าแย้งกล้าขัดก็อีกฝ่ายเล่นเอาเรื่องเงินเรื่องทองมาขู่กันแบบนี้
“ดีมาก” พายยิ้มด้วยความพออกพอใจที่ในที่สุดลิดาก็ยินยอมทำตามที่เขาบอก รู้งี้เอาเรื่องนี้มาขู่ตั้งแต่ทีแรกก็จบไปแล้ว
“ว่าแต่ลูกค้าที่นัดไว้เมื่อไหร่จะมาเนี่ย” ลิดาชะเง้อคอมองไปที่ทางเข้าห้องอาหารแต่ก็ยังไม่เห็นมีใครเดินเข้ามาสักคนทั้งที่เลยเวลานัดแล้ว
“เดี๋ยวเขาก็คงเข้ามามั้ง อาจจะติดงานหรือติดธุระอยู่ก็เป็นได้” พายให้ความเห็นอีกอย่างเพราะพวกเขามาก่อนเวลาด้วยมั้งเลยดูเหมือนรอนานทั้งที่จริงแล้วเพิ่งจะเลยเวลานัดมาไม่นาน
ระหว่างรอลิดาก็อดไม่ได้ที่จะหยิบเอกสารมาตรวจสอบความเรียบร้อยอีกรอบ ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่นั้นก็เห็นเงาคนมายืนอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก็เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือคนที่เธอเพิ่งเดินชนไปเมื่อวานนี้เอง ทำไมเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้ เขาเป็นใคร?? อย่าบอกนะว่าเขาคือลูกค้าคนสำคัญของบริษัทที่เธอกับพายมานั่งรอเพื่อคุยงานอยู่ตรงนี้ และความจริงก็ปรากฎเมื่อพายลุกขึ้นยืนและพูดทักทายทั้งสองคน
“สวัสดีครับคุณพยัคฆ์ คุณวีระ”
“สวัสดีครับคุณธีระพันธ์ ขอโทษที่มาช้า พอดีงานผมติดปัญหานิดหน่อยเลยต้องอยู่เคลียร์”
“ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งก่อนดีกว่า”
“ครับ” เสือเลือกที่จะนั่งลงตรงข้ามกับลิดาส่วนวีระนั่งลงตรงข้ามกับพาย ก่อนที่จะเริ่มการพูดคุยอะไรกัน พายก็ไม่ลืมแนะนำลิดาให้รู้จักกับทั้งสองหนุ่ม
“คุณพยัคฆ์ครับ นี่ลรินดาเป็นสถาปนิกออกแบบงานนี้ครับ”
“ลรินดานี่คุณพยัคฆ์เจ้าของโครงการและนี่ก็คุณวีระผู้ช่วยของคุณพยัคฆ์”
“สวัสดีค่ะคุณพยัคฆ์ คุณวีระ” ลิดายกมือไหว้ทั้งสองหนุ่มด้วยท่าทางนอบน้อมอ่อนหวานกับรอยยิ้มของเธอที่ใครเห็นก็ต้องหลงใหลไปกับเสน่ห์ของมัน
“ครับ/สวัสดีครับคุณลรินดา”
หลังจากทำความรู้จักกันแล้วทั้งพายและลิดาก็เริ่มนำเสนองานและพูดคุยรายละเอียดต่าง ๆ ของห้องพักโรงแรมที่กำลังก่อสร้างและใกล้จะแล้วเสร็จของเสือ ตลอดเวลาที่พูดคุยเสือจะเป็นผู้ฟังที่ดีจะมีบ้างบางครั้งที่เสือบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการ การเจรจาส่วนใหญ่จะมีวีระเป็นคนซักถามรายละเอียดเกือบทั้งหมด ซึ่งลิดาและพายก็ตอบคำถามต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดีและพอใจพยัคฆ์อย่างมาก
ตลอดเวลาที่คุยงานเสือจะแอบคอยมองคอยสังเกตลิดาอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว แต่ยิ่งมองก็ยิ่งถูกตาต้องใจ อยากได้อยากครอบครอง อยากทำความรู้จักให้มากขึ้น
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอเอาแบบไปแก้ไขรายละเอียดตามที่คุณพยัคฆ์และคุณวีระต้องการนะครับ ถ้าเสร็จแล้วยังไงเดี๋ยวผมส่งแบบมาให้ดูคร่าว ๆ อีกรอบ”
“ครับ/อืม.... ไม่ทราบว่าใครเป็นคนดูแลโปรเจคนี้หรือครับ”
“ผมจะเป็นคนดูแลโปรเจคนี้ร่วมกับผู้ช่วยของผมอีกคนครับไม่ทราบว่าคุณพยัคฆ์ติดปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมอยากให้คุณลรินดาเป็นคนดูแลโปรเจคนี้เองครับ ในเมื่อรู้จักกันแล้วก็น่าจะทำงานด้วยกันง่ายกว่าที่ผมจะต้องทำงานร่วมกับคนอื่นที่ไม่รู้จัก”
“แต่....”
“ถ้าคนที่ดูแลไม่ใช่คุณลรินดาผมก็ไม่สามารถอนุมัติโปรเจคนี้ได้นะครับ”
ยังไม่ทันที่พายจะได้ปฏิเสธหรือพูดอะไรออกมาเสือก็พูดขัดขึ้นมาก่อน ทำให้พายต้องหันหน้าไปสบตากับลิดาเพื่อขอความเห็นและให้เธอตัดสินใจเองถึงลิดาจะเป็นพนักงานแต่เธอก็เป็นเพื่อนเขาเหมือนกันเขาไม่อยากบังคับ แต่พอเห็นลิดาพยักหน้าตอบรับพายก็รู้สึกโล่งอกรีบตอบตกลงเสือทันที เขาเองก็ไม่อยากพลาดโปรเจคใหญ่ครั้งนี้เหมือนกันเพราะมันจะส่งผลดีกับบริษัทของเขาทั้งชื่อเสียงและอื่น ๆ อีกมากมายที่จะตามมา
“ครับ ผมจะให้ลรินดาเป็นคนดูแลโปรเจคนี้”
“ดีครับ งั้นผมขอช่องทางติดต่อคุณลรินดาด้วย เอาไว้คุยเรื่องงาน” เสือพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ ลิดารับมากดเบอร์โทรและช่องทางติดต่ออื่น ๆ ลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะส่งคืนเจ้าของ
“งั้นผมเชิญทานอาหารร่วมกันดีกว่า ผมสั่งอาหารไว้แล้ว”
“ครับ/ค่ะ”
เสือพูดขึ้นหลังจากพนักงานทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ หลังพวกเขาคุยงานกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตลอดเวลาทานอาหารลิดาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่ทานอาหารไปเงียบ ๆ โดยมีพายคอยดูแลเอาใจใส่และตักอาหารให้ตลอดเวลา จนเสือที่คอยสังเกตอยู่อดจะสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองคนนี้ใช่แฟนกันหรือเปล่า แต่ดูจากสายตาของทั้งคู่แล้วไม่เหมือนสายตาของคนรักที่มองกันแต่มันเป็นเพียงสายตาของคนที่ห่วงใยกันเท่านั้นเอง
“แล้วนี่คุณธีระพันธ์กับคุณลรินดาจะพักอยู่ที่นี่ต่ออีกกี่วันครับ”
“เรียกผมว่าพายก็ได้ครับ ผมกับลรินดามีกำหนดกลับพรุ่งนี้ครับ”
“ครับคุณพาย งั้นคุณก็เรียกผมว่าเสือก็ได้ครับ ว่าแต่จะไม่อยู่เที่ยวต่อเหรอ ผมเป็นไกด์พาเที่ยวให้ได้นะครับ”
“ไม่รบกวนดีกว่า พอดีผมกับลรินดามีงานค้างที่ต้องทำนะครับ”
“เสียดายแย่เลยนะครับ มาทั้งทีแต่ไม่ได้เที่ยวที่ไหนเลย” เสือพูดพร้อมกับมองหน้าพายสลับกับลิดา ใจเขาอยากทำความรู้จักกับผู้หญิงตรงหน้าให้มากกว่านี้ แต่ในเมื่อครั้งนี้ยังไม่มีโอกาสเอาไว้ครั้งหน้าเขาจะทำให้เธอปฏิเสธเขาไม่ได้เลย
“เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ”
“ครับ”
- ผู้เขียน
