Ep.5: ข้ออ้าง
1469 คำ
ลิดากำลังเดินเคียงคู่พายเข้ามาในร้านอาหารหรูที่อยู่ในโรงแรมชื่อดัง เพราะวันนี้เธอมีนัดคุยงานกับเสือ โดยการมาครั้งนี้เธอไม่ได้บอกเสือว่าพายจะมาด้วย ระหว่างที่เดินลิดาก็อดจะมองรอบ ๆ ไม่ได้เพราะคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแต่ละคนต่างแต่งตัวดูดีดูหรูมีระดับต่างกับเธอที่ใส่เพียงแค่ชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวธรรมดา ดูยังไงก็ไม่เข้ากับบรรยากาศหรู ๆ ของที่นี่เอาเสียเลย
“พายโรงแรมหรูมากลิดาร้านอาหารก็คงไม่ต่างกันแต่ดูลิดาสิแต่งตัวอย่างกับคนแปลกปลอมหลงทางมายังไงก็ไม่รู้”
“อย่าสนใจเลย แกแต่งยังไงก็สวย”
“แหม!!! ตัวเองก็พูดได้สิ ก็เล่นใส่สูทมาซะหล่อเชียว” ลิดามองการแต่งตัวของพายพร้อมกับทำหน้าเซ็ง ๆ ใส่ ก่อนพายจะเอื้อมมือไปโยกหัวของลิดาด้วยความมันเขี้ยว สำหรับลิดาไม่ต้องประโคมแต่งก็สวยเพราะเธอเป็นคนสวยน่ารักแบบธรรมชาติอยู่แล้ว
“อย่าคิดเยอะ เดี๋ยวลิดาเดินไปหาคุณเสือก่อนเลยนะพายขอไปห้องน้ำก่อน”
“อืม ๆ ได้” พูดจบพายก็เดินแยกตัวออกไปห้องน้ำ ส่วนลิดาก็เดินเข้าไปยังร้านอาหารเพียงคนเดียว พอเดินมาถึงก็สอดสายตามองหาว่าเสือนั่งอยู่ตรงส่วนไหนของร้าน
“สวัสดีครับคุณลรินดา”
“อ๊ะ!!!!” ลิดาสะดุ้งตกใจกับเสียงทุ้มนุ่มที่ดังข้างหูทำให้เธอต้องรีบหันไปมองอย่างเร็วจนจมูกเธอชนเข้ากับแก้มสากของคนด้านหลังเข้าอย่างจัง เป็นการหอมแก้มแบบไม่ตั้งใจ
แต่มันกลับทำให้คนโดนหอมแก้มโดยไม่ได้ตั้งใจแอบยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ บวกกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอที่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมฉุนเหมือนกับสาวที่เขาเคยรู้จักหรือพบเจออยู่เป็นประจำ แต่มันเป็นกลิ่นที่หอมละมุนจนเขาแอบสูดดมเข้าไปจนเต็มปอดโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
“ขอโทษค่ะ คุณพยัคฆ์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“เสือ”
“คะ??”
“เรียกผมว่าเสือ”
“ค่ะ คุณเสือ”
“แค่เสือพอ แต่ถ้าให้ดีเรียกว่าพี่เสือดีกว่านะเพราะดูแล้วลรินดาน่าจะเด็กกว่าพี่อยู่หลายปี”
“เอ่อ.... ค่ะพี่เสือ” ลิดาก้มหน้าซ่อนอาการเขินอายจนหน้าแดงของเธอและไม่กล้าจะเงยขึ้นมาสบตาของเสือแม้แต่น้อย ก็ใครจะไปทนมองสายตากรุ้มกริ่มของเขาได้ ไหนจะเหตุการณ์เมื่อกี้นี้อีก ต่างจากอีกคนที่ยืนยิ้มอย่างพออกพอใจกับผลงานของตัวเอง
“ไปครับ ไปที่โต๊ะกัน”
“ค่ะ”
เสือแตะแขนของลิดาเบา ๆ เพื่อเป็นการบอกให้เธอเดินไปพร้อมกันกับเขา ตอนนี้เขายังไม่อยากแสดงออกอะไรมากเพราะเขาเกรงว่าเหยื่อสาวคนนี้จะกลัวเขาแล้วหนีเตลิดไปซะก่อน ดูจากท่าทางและการแสดงออกของเธอแล้วน่าจะยังอ่อนประสบการณ์หรือไม่ก็อาจจะเป็นแค่การแสดงก็เป็นไปได้ เรื่องนี้ต้องพิสูจน์และดูกันไปก่อน
พอทั้งคู่มานั่งลงที่โต๊ะที่เสือได้จองไว้ล่วงหน้า ลิดาก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มพูดคุยเรื่องงาน แต่เสือพูดเบรกไว้ก่อนเพราะเขาอยากทานอาหารและทำความรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้ก่อน ที่จริงเรื่องงานไม่ได้มีปัญหาอะไรที่ต้องแก้ไขเขาแค่เอามันมาเป็นข้ออ้างในการนัดเจอเธอเพื่อที่จะสร้างความสนิทสนมคุ้นเคย
“ไม่ต้องรีบ พี่ว่าเราทานอาหารกันก่อนดีไหม ไว้ค่อยคุยงานกันหลังทานอิ่มแล้ว”
“ก็ได้ค่ะ”
“ว่าแต่จะให้พี่เรียกลรินดาแบบนี้เหรอ ไม่มีชื่อเล่นที่เรียกง่าย ๆ ให้พี่เรียกเหรอครับ” เสือแกล้งทำน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจที่ลิดาไม่ยอมบอกชื่อเล่นตัวเองให้เขาได้รับรู้
“เอ่อ......”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เรียกลรินดาก็ได้”
“พี่เสือเรียกลิดาก็ได้ค่ะ”
“ครับน้องลิดา” เสือมองสบตาลิดาพร้อมกับรอยยิ้มใช้สยบสาวไปให้ เขาเชื่อว่าอีกไม่นานลิดาก็ต้องหลงเสน่ห์และคารมเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นแน่นอนระดับเขาไม่เคยพลาด
“สวัสดีครับคุณเสือ”
ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งรอพนักงานเสิร์ฟอาหารอยู่นั้น พายที่ไปเข้าห้องน้ำก็เดินกลับมา พร้อมกับเอ่ยทักทายเสือ ทำให้เสือเกิดอาการอึ้งและงงเล็กน้อยที่อยู่ ๆ พายก็โผล่มา
“คุณพาย มาด้วยเหรอครับ”
“ครับ พอดีผมไปเข้าห้องน้ำมาเลยให้ลรินดามาก่อน งานสำคัญผมไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดเลยต้องมาด้วยตัวเอง” พายหันไปมองลิดาด้วยสายตาจับผิด ถ้าอยู่กันสองคนเขาคงซักฟอกลิดาจนสะอาดไปแล้วมีอย่างที่ไหนไม่ยอมบอกลูกค้าว่าเขามาด้วย
“ครับ เชิญคุณพายนั่งก่อนครับ อาหารมาพอดีเราทานกันก่อนแล้วค่อยคุยงานกัน”
“ครับ”
ทั้งสามคนนั่งทานอาหารไปด้วยคุยงานกันไปด้วย จนกระทั่งจบมื้ออาหาร ทั้งสามถึงได้เริ่มคุยงานกันอย่างจริงจัง พอได้ผลสรุปแล้วเสือก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยชวนพายและลิดาไปดื่มต่อที่ผับ
“ไม่ทราบว่าทั้งสองคนมีธุระต่ออีกหรือเปล่าครับ”
“ไม่ครับ เสร็จจากนี่ก็คงกลับกันเลย”
“จะรังเกียจไหมถ้าผมชวนคุณทั้งสองไปนั่งฟังเพลงและดื่มต่อที่ผับด้วยกัน”
พอฟังคำของเสือจบพายก็หันไปมองหน้ากับลิดาเพื่อขอความเห็น สำหรับเขาไม่มีปัญหาอะไรเพราะเขาต้องไปหาบอสแฟนหนุ่มที่ผับเกือบทุกวันอยู่แล้ว ต่างกับลิดาที่ไม่ค่อยได้เที่ยวผับเพราะเธอไม่ชอบ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยช่วงที่เรียนอยู่มหาลัยพายก็ชวนลิดาไปผับเป็นเพื่อนอยู่บ่อย ๆ
“ลิดาไปได้ค่ะ”
“พี่ดีใจนะที่ลิดาไม่ปฏิเสธคำชวนของพี่”
“ค่ะ”
“งั้นเราก็ไปกันเลยไหม BS PUB นะครับ ไม่ทราบว่าคุณพายรู้จักไหม”
“รู้จักครับ”
“แล้วนี่ลิดาขับรถมาเองหรือเปล่า” เมื่อบอกสถานที่นัดกับพายเรียบร้อยแล้วเสือก็หันไปถามลิดา ถ้าเธอไม่ได้เอารถมาเขาก็อยากให้เธอนั่งรถไปกับเขา แต่ก็โดนพายพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ลิดามารถคันเดียวกับผมครับ เดี๋ยวเราก็จะไปผับด้วยกัน”
“ครับ งั้นเจอกันที่ร้านนะครับ”
“ค่ะ/ครับ”
ทั้งสามคนเดินออกมาร้านอาหารก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นรถของแต่ละคนและขับออกจากโรงแรมทันที ระหว่างทางพายก็ไม่รอช้าที่จะซักถามรายละเอียดและข้อสงสัยจากลิดา
“ลิดา เล่ามาให้หมดเลย”
“เล่าอะไร”
“ไม่ต้องมาไขสือ ทำไมแกไม่บอกว่าพายมาคุยงานด้วย แล้วนี่คุณเสือเขาพูดอะไรหรือทำอะไรแกหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น แล้วยังไม่ทันที่ลิดาจะได้บอกพี่เสือว่าแกมาด้วย แกมาถึงโต๊ะก่อนที่ลิดาจะทันได้พูดไง ลิดากับพี่เสือก็เพิ่งเดินไปถึงโต๊ะก่อนแกไม่นาน”
“พี่เสือ??? ลิดา!!!! ที่พายกับพี่บอสเตือนแกไม่ฟังกันเลยใช่ไหม” ทันทีที่ได้ฟังลิดาเรียกเสือว่าพี่ก็ทำให้พายทั้งตกใจและแปลกใจ ก่อนจะดุลิดาเสียงเข้มพร้อมบ่นร่ายยาวจนลิดาอดจะค้อนให้ไม่ได้
“ก็มันไม่มีอะไร ก็เขาบอกให้ลิดาเรียกแบบนั้น จะให้ทำยังไง จะให้ปฏิเสธยังงั้นเหรอนั่นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเลยนะ” ลิดาบอกเหตุผลที่เธอต้องเรียกเสือแบบนั้นจะให้เธอขัดเขาได้ยังไงในเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงลูกค้ารายใหญ่ที่พายหวังไว้อย่างมาก เธอคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรก็แค่เรียกว่าพี่เสือเธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรือไม่ดีสักหน่อย
“ก็พายเป็นห่วง”
“ขอบใจพายมากเลยนะที่เป็นห่วง ต่อไปลิดาจะระวังให้มากกว่านี้”
“ดี”
- ผู้เขียน
