Ep.8: ไม่น่าเชื่อ
1313 คำ
“ทานอิ่มแล้วพี่ว่าเราไปฟังเพลงต่อกันดีไหมครับ” เสือเอ่ยถามลิดาระหว่างที่ทั้งคู่นั่งทานอาหารกันอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“แต่ลิดาว่า....”
“น่านะไปฟังเพลงกับพี่นะครับ รับรองกลับไม่ดึก” เสือยิ้มพร้อมส่งสายตาออดอ้อนเพื่อให้เธอตกลงปลงใจที่จะไปฟังเพลงกับเขา เพราะหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาพยายามลุกเธออย่างหนักเพื่อคะแนนไม่ว่าจะโทรหาเธอทุกครั้งเวลาเขาว่างจากงานหรือแม้แต่การส่งข้อความทุกช่วงเวลาของวันหรือแม้กระทั่งบอกฝันดีก่อนนอน
ซึ่งคนอย่างเขาไม่เคยทำแบบนี้กับสาวคนไหนเพราะส่วนมากเขาแค่ส่งยิ้มไปให้สาว ๆ เหล่านั้นก็พร้อมขึ้นเตียงกับเขา แต่กับลิดาต่างออกไปเพราะเธอไม่ได้สนใจเขาตั้งแต่แรก มันจึงทำให้เขารู้สึกสนใจเธอจนอยากเอาชนะ
“ก็ได้ค่ะ” ลิดายิ้มอาย ๆ ตอบรับคำชวนของเสือ จะไม่ให้เธอเขินอายได้ยังไงก็อีกฝ่ายเล่นส่งสายตาออดอ้อนไหนจะรอยยิ้มกระชากใจสาวที่ขยันยิ้มส่งมาให้อยู่ตลอดเวลานั่นอีก ใครไม่ใจละลายให้มันรู้ไปยิ่งเธอไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักมาก่อนภูมิต้านทานก็ยิ่งมีน้อยกว่าคนอื่น
“ถ้าเราอิ่มแล้วพี่เช็กบิลแล้วไปกันเลยนะ”
“ค่ะ”
เสือขับรถพาลิดามาผับหรูแห่งหนึ่งที่ซึ่งไม่ใช่ผับบอสเป็นเจ้าของ เพราะเขาอยากมีเวลาส่วนตัวกับลิดาและไม่อยากโดนจับตามองทุกการกระทำ เสือพาลิดามานั่งที่ห้อง VIP เพราะชอบความเป็นส่วนตัวและเสียงเพลงไม่ดังมาก
“ลิดาดื่มอะไรดีครับ”
“อะไรก็ได้ค่ะ แต่ขออ่อน ๆ พอนะคะลิดาคอไม่แข็งดื่มแป๊บเดียวก็เมาแล้ว”
“ครับ” เสือหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานที่ยืนรอรับออเดอร์ ทั้งคู่นั่งรอไม่นานเครื่องดื่มสองแก้วก็ถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้าทั้งสองคน
“ดื่มสิ อันนี้แอลกอฮอล์ไม่เยอะลิดาไม่เมาแน่นอน” เสือหยิบแก้วเครื่องดื่มสีสวยยื่นให้ลิดาได้ลองชิมรสชาติของมัน
“ขอบคุณค่ะ” ลิดารับเครื่องดื่มมาจิบเพียงเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วเครื่องดื่มลง พลางนั่งมองเสือที่ดื่มเครื่องดื่มในมือเหมือนน้ำเปล่า จนเธอเกรงว่าเขาจะขับรถกลับบ้านไม่ไหวเพราะเมาเสียก่อน
“พี่เสือ ดื่มแบบนี้ไม่กลัวเมาเหรอคะ”
“เหล้าแค่นี้ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอกครับ”
“ดูท่าพี่เสือนี่น่าจะคอแข็งเหมือนกันนะคะ แล้วพี่เสือออกมาดื่มแบบนี้บ่อยเหรอคะ”
“ก็บ่อยอยู่นะ บางทีพี่ก็ต้องมาดื่มกับลูกค้าหรือไม่ก็พาลูกค้ามาสังสรรค์ในสถานที่แบบนี้ บางครั้งก็มาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน แล้วลิดาละ”
“ลิดาไม่ค่อยได้มาเที่ยวหรอกค่ะ ชีวิตลิดาส่วนใหญ่ก็จะอยู่ที่ทำงานกับที่ห้องค่ะ ลิดาไม่ชอบเที่ยวผับอะไรแบบนี้มันเสียงดังและค่อนข้างอันตรายสำหรับผู้หญิง”
“แล้วครอบครัวของลิดาละครับ”
“ลิดาเป็นเด็กกำพร้าและโตในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ ไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหน” ลิดาพูดด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มแต่ดวงตากลับไม่ได้ยิ้มไปด้วย มันดูอ้างว้างและเศร้า จนเสือที่เห็นอดจะรู้สึกอ้างว้างและเศร้าไปด้วยไม่ได้อยากจะเข้าไปกอดปลอบขวัญแต่ก็ทำไม่ได้เขาจึงเอื้อมมือตัวเองไปกุมมือของลิดาหวังให้เธอคลายความอ้างว้างภายในลงได้บ้าง
“ลิดาครับ”
“ลิดาไม่เป็นไรค่ะ ลิดาอยู่คนเดียวจนชินแล้ว”
“ลิดายังมีพี่อยู่อีกคนนะครับ ลิดาไม่ได้ตัวคนเดียวถ้าลิดาเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไรปรึกษาพี่ได้ตลอด”
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งคู่นั่งดื่มนั่งคุยกันจนลิดาเริ่มรู้สึกว่ามึนเพราะเธอดื่มเข้าไปหลายแก้ว เธอไม่อยากเมามากจนไม่มีสติเพราะตอนนี้ไม่มีทั้งพายและบอสคอยดูแลอยู่ใกล้ ๆ
“พี่เสือลิดาว่าลิดาเริ่มมึนแล้วค่ะ”
“งั้นกลับเลยไหม”
“ค่ะ”
ทั้งคู่พากันเดินออกมาที่รถของเสือที่จอดอยู่ที่ลานจอด ตลอดทางที่เดินลิดาก็พยายามมองสังเกตอาการของเสือว่าเมาหรือเปล่าขับรถไหวไหม แต่เท่าที่สังเกตเสือดูปกติทุกอย่างไม่มีอาการเมาแม้แต่น้อย
“พี่เสือขับรถไหวหรือเปล่าคะ”
“สบายมาก พี่ไม่ได้เมา”
“ค่ะ”
หลังออกจากผับเสือขับรถมาส่งลิดาที่คอนโด แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลงจากรถเสือก็หันหน้ามามองลิดา ก่อนจะพูดประโยคที่ลิดาไม่สามารถปฏิเสธได้เลย ถ้าขืนปฏิเสธไปคงโดนว่าเป็นคนแล้งน้ำใจแน่นอน
“ลิดาครับ พี่ขอขึ้นไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องลิดาหน่อยได้ไหมครับ พี่รู้สึกง่วงมากกลัวจะขับรถกลับไม่ไหว”
“ได้ค่ะ”
ลิดาพาเสือเดินขึ้นมายังห้องพักของตัวเองที่ไม่เคยมีใครขึ้นมานอกจากพายและบอสเท่านั้น พอไขกุญแจได้เธอก็เปิดประตูให้กว้างออกเพื่อเชิญเสือให้เข้าไปด้านใน
“เชิญค่ะ ห้องลิดาเล็กอาจจะอึดอัดไปหน่อยสำหรับพี่เสือ”
“ไม่หรอกครับ” เสือกวาดสายตามองห้องพักของลิดาที่ดูเล็กกว่าห้องเขาอยู่มาก มองดูคร่าว ๆ ห้องทั้งห้องของเธอยังเล็กกว่าห้องนอนที่คอนโดของเขาอีก ถึงจะเล็กแต่เธอก็จัดห้องไว้เป็นระเบียบแยกมุมใช้สอยต่าง ๆ ออกอย่างชัดเจนและยังดูสะอาดสะอ้านอีกด้วย
ลิดาเดินนำเสือไปหยุดตรงโซฟาที่มีไว้สำหรับนั่งพักผ่อน ก่อนที่เธอจะเดินหายไปในห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนแล้วกลับออกมาพร้อมผ้าสะอาดในมือ
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้ค่ะตามสบายเลยนะคะ แล้วนี่ก็ผ้าสะอาดค่ะ”
“ขอบคุณครับ” เสือรับผ้าสะอาดมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำตามทางที่ลิดาชี้บอก เมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จเขาก็เดินออกมานั่งที่โซฟา ลิดาเดินกลับมาพร้อมแก้วโกโก้ร้อน ๆ ในมือ
“ดื่มอะไรร้อน ๆ ก่อนนะคะจะได้ตาสว่าง ลิดาไม่กล้าชงกาแฟให้ กลัวพี่จะนอนไม่หลับ”
“ขอบคุณครับ” เสือรับแก้วโกโก้ร้อนมายกขึ้นจิบก่อนจะวางลงบนโต๊ะ เขามองสบตาลิดาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันนิ่งจนลิดาทนไม่ไหวต้องหลุบตาลงเพื่อหนีสายตาคมกล้าที่ดูร้อนแรงและมีความหมายของอีกฝ่าย แต่เธอไม่รู้ว่าความหมายของมันคืออะไร
“ลิดาครับ ลิดารู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ลิดาแบบนี้”
“เอ่อ.....”
“พี่ชอบลิดา”
“พี่เสือ!!!!” พอลิดาได้ฟังคำพูดของเสือก็ต้องตกใจตาโต เธอไม่คาดคิดว่าอยู่ ๆ เขาจะมาบอกว่าชอบเธอแบบนี้ ไม่น่าเชื่อเป็นไปไม่ได้อีกอย่างเธอกับเขาก็ต่างกันเกินไป แถมยังรู้จักกันน้อยเกินไป
“ลิดาคบกับพี่นะ”
- ผู้เขียน
