Ep.20: ทะเล
1282 คำ
“ลิดาอาทิตย์หน้าพี่ต้องไปดูงานที่ภูเก็ต ลิดาไปกับพี่นะ” น้ำเสียงอู้อี้ของเสือพูดขึ้นในขณะที่เขากำลังนอนหนุนตักของลิดาโดยซบหน้าท้องของเธอ วันนี้เป็นวันหยุดทั้งคู่เลยเลือกที่จะนอนเล่นอยู่ที่คอนโดมากกว่าที่จะออกไปเผชิญรถติดข้างนอก
“ลิดาไปไม่ได้ค่ะ ลิดาต้องทำงาน”
“ถ้าลิดาไม่ไปด้วยพี่คงคิดถึงและคงนอนไม่หลับแน่เลย” เขาจะนอนหลับได้ยังไงในเมื่อไม่มีร่างนุ่มนิ่มให้กอดกับกลิ่นหอม ๆ ให้สูดดม การได้นอนกอดและหลับไปพร้อมกับเธอทุกวันมันทำให้เขาเคยชินกับการที่มีเธอนอนร่วมเตียง ถ้าวันไหนลิดาติดงานแล้วกลับดึกวันนั้นเขานอนไม่หลับเลยจนกระทั่งลิดากลับมานอนด้วยเขาถึงจะหลับ
“พี่เสือไปกี่วันคะ”
“พี่ไม่แน่ใจอาจจะห้าหรือเจ็ดวัน”
“เหรอคะ” แค่คิดว่าเขาจะไม่อยู่เธอก็รู้สึกอ้างว้างเงียบเหงาขึ้นมาทันที เธอเองก็เคยชินกับการมีเสืออยู่ด้วย การได้เห็นเขาเดินไปมาในห้อง การได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่างร่วมกัน
“ลิดาลางานไปกับพี่ไม่ได้เหรอ ถือโอกาสไปเที่ยวด้วยกัน”
“แต่พี่เสือไปทำงานนะคะ”
“พี่ทำงานไม่นาน พี่แอบแว๊บมาพาลิดาไปเที่ยวได้นะ”
“ยังไม่ทันไปทำงานเลยจะแอบแว๊บซะแล้ว เกเรนะพี่เนี่ย”
“โธ่.... พี่ก็อยากพักผ่อนอยากพาลิดาไปเที่ยวบ้าง เราไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกันเลยนะวันหยุดก็เอาแต่นอนอยู่ห้องไม่ค่อยได้ไปไหน”
“วันหยุดลิดาก็อยากอยู่แบบขี้เกียจบ้างอีกอย่างลิดาเบื่อรถติดนี่คะ”
“น่านะ นะ นะ ไปภูเก็ตกับพี่นะ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นลิดาขอไปคุยกับพายก่อนนะคะว่าจะลาได้ไหม”
“โอเคครับ ลิดาของพี่น่ารักที่สุดเลย” เสือลุกขึ้นกอดลิดาแน่นก้มลงหอมกลุ่มผมเธอด้วยความดีใจที่อย่างน้อยเธอก็พยายามเพื่อเขา ตั้งแต่อยู่ด้วยกันลิดาไม่เคยงี่เง่าไม่เคยทำให้เขาหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียสักครั้งอยู่กับเธอแล้วเขารู้สึกสบายใจ
ภูเก็ต...
ลิดากำลังยืนมองวิวทะเลด้านนอกผ่านผนังกระจกบานใหญ่ภายในห้องพักที่โรงแรม หลังจากที่เธอไปขอลาพักร้อนพายก็ไม่รอช้าที่จะเซ็นอนุมัติทันที เพราะพายเองก็อยากให้ลิดาได้ไปพักผ่อนบ้าง ตั้งแต่ทำงานมาเธอไม่เคยลาพักเลย แต่ก่อนจะอนุมัติพายเพียงแค่ถามว่าเธอจะไปไหนไปกับใครโดยลิดาให้เหตุผลว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัดเท่านั้นไม่ได้บอกว่ามากับเสือ เรื่องที่เธอคบกับเสือนั้นทั้งพายและบอสยังไม่รู้
“พี่เสือลิดาอยากไปเดินเล่นที่หาด”
“ไม่ใช่ตอนนี้ แดดยังแรงอยู่เลยรอแดดอ่อนกว่านี้ก่อนเดี๋ยวพี่พาไป”
“แต่....”
“ไม่มีแต่ครับ พักอยู่ในห้องไปก่อนพี่จะออกไปดูงานเดี๋ยวพี่กลับมา” เสือก้มลงจูบหน้าผากมลของเธอก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป
“ก็ได้ค่ะ” ลิดามองตามเสือที่เดินออกไปจากห้องเธอไม่รู้จะทำอะไรเลยลุกขึ้นมาจัดการเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าแขวนใส่ตู้ พอทำเสร็จก็เดินมาทิ้งตัวลงบนที่นอนและเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว
หลังจากตรวจดูงานคร่าว ๆ เสือก็กลับมายังห้องพักพอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นลิดานอนหลับอยู่บนเตียง เขายิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างเธอ
“ลิดา ลิดาครับ”
“อืออออ พี่เสือกลับมาแล้วเหรอ” ลิดารู้สึกตัวหลังได้ยินเสียงเรียกตัวเองอยู่ใกล้ ๆ พอเธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเสือนั่งอยู่ข้าง ๆ
“ครับ”
“งานเสร็จแล้วเหรอคะ”
“ครับ ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว จะได้ลงไปเดินเล่นที่หาดกันตอนนี้แดดร่มแล้ว”
“ค่ะ” ลิดารีบลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วหลังได้ฟังคำพูดของเสือจบ เธอใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานก็ออกมาโดยที่ใบหน้าสวยหวานนั้นประดับไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเลย”
“ไปครับ”
ทั้งคู่พากันเดินตามชายหาดไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่เดินลิดาก็ไม่ลืมลากเสือลงไปลุยน้ำอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะทำให้เธอดูสดใสและดึงดูดสายตาของคนรอบข้างให้มองมาที่เธอเป็นทางเดียวโดยเฉพาะพวกผู้ชายที่มองมาด้วยสายตาสนอกสนใจ แต่มันกลับสร้างความหงุดหงิดและไม่พอใจให้เสืออย่างมาก
“ลิดาหิวหรือยัง”
“เริ่มหิวแล้วแต่ลิดายังสนุกอยู่เลย”
“ยังไม่ได้กลับวันนี้สักหน่อยอยู่อีกตั้งหลายวัน” เสือลูบผมลิดาด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นเธอทำหน้าห่อเหี่ยวและท่าทางเหมือนเด็กน้อยโดนแย่งของเล่นของเธอ
“ก็ได้ค่ะ”
เสือโอบเอวลิดาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของให้ผู้ชายแถวนั้นได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนของเขาคนอื่นไม่มีสิทธิ์ ทั้งสองพากันเดินย้อนกลับไปทางโรงแรมที่พัก แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปถึงไหนลิดาที่อยากทานอาหารทะเลมากกว่าอาหารโรงแรม
“พี่เสือ”
“ครับ”
“คือลิดาอยากทานอาหารทะเล”
“งั้นเราไปหาร้านอาหารทะเลอร่อย ๆ แถวนี้ทานดีกว่านะ”
“ค่ะ”
หลังเลือกร้านอาหารได้แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปนั่งด้านในก่อนจะมีพนักงานเดินเอาเมนูอาหารมาให้และยืนรอรับออเดอร์กลับไปพร้อมเลย
“ลิดาอยากทานอะไรสั่งเลย”
“พี่เสือสั่งเลยค่ะ ลิดาทานอะไรก็ได้”
“งั้นเอาเมนูแนะนำของร้านกับ....” เสือหันไปสั่งอาหารกับพนักงานเสร็จก็หันกลับมามองลิดาที่ยังคงนั่งมองทะเล
“อยากเล่นน้ำทะเลไหม”
“ลิดาเล่นได้เหรอคะ”
“ทำไมจะเล่นไม่ได้” พอได้ฟังคำตอบของลิดาเสือถึงกับคิ้วขมวดด้วยความสงสัย ทะเลใครจะมาเล่นก็ได้ไม่มีข้อห้ามนอกจากจะมีพายุเข้าเท่านั้นถึงจะห้ามลงเล่นน้ำเพราะมันอันตราย
“ก็ลิดาว่ายน้ำไม่เป็นนี่คะ กลัวจมน้ำ”
“อยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวพี่จะดูแลลิดาเอง ไม่ปล่อยลิดาจมน้ำแน่นอน” เสือยิ้มให้กับความใสซื่อของลิดา คนที่มาเล่นน้ำทะเลใช่ว่าจะว่ายน้ำเป็นกันทุกคนบางคนก็ว่ายไม่เป็นเหมือนเธอยังลงเล่นน้ำเลย แต่ไม่ต้องกลัวเพราะยังไงเขาก็คงไม่ปล่อยลิดาไปเล่นน้ำคนเดียวเป็นแน่
“ขอบคุณค่ะ”
“เอาไว้วันหลังพี่จะพามาเล่นน้ำนะ แต่วันนี้พี่เหนื่อยคงไม่ได้พาไป”
“ค่ะ”
การพูดคุยของทั้งสองต้องหยุดลงเมื่อพนักงานทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ ทั้งสองลงมือทานอาหารโดยมีเสือดูแลเอาใจใส่คอยแกะกุ้งแกะปูให้ลิดาตลอดจนจบมื้ออาหาร
อ่านด้วยแอป
ดาวโหลดโดยการสแกนรหัส QR เพื่ออ่านเรื่องราวมากมายฟรี และหนังสือที่ได้รับการอัปเดตทุกวัน
- ผู้เขียน
- chap_listสารบัญ
- likeเพิ่ม