หมื่นฝันพันคะนึง

บทนำ

“ดีจัง”

“อะไรรึ” เขาถามโดยไม่ได้หันมามองนาง

“ท่านแบกข้าไว้เช่นนี้” นางนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “ท่านจะแบกข้าไปชั่วชีวิตได้หรือไม่”

“แน่นอน”

“ถ้าข้าอ้วนกว่านี้เล่า”

“ข้าแข็งแรงแบกเจ้าไหว”

ซุนหลวนคุนหัวเราะในลำคอ หากนางกลายร่างเป็นหญิงอวบอ้วนก็ช่างประไร

ของให้นางคือ ‘หรูซื่อ’ ของเขาก็พอ

.....

  แสงสว่างที่กระทบเปลือกตา ทำให้คนที่หลับใหลค่อยๆ ตื่นฟื้น มือเรียวเล็กยกขึ้นบังแสงที่เข้ามากระทบใบหน้า ทว่าข้อมือกลับถูกจับไว้แน่น ไอร้อนจากฝ่ามือทำให้หญิงสาวได้สติ นางหลุดเสียงร้องบางเบา แต่กระนั้นกลับทำให้เจ้าของฝ่ามือคลายมือลงอย่างรวดเร็ว

  “เจ้า...ฟื้นแล้ว”

  ดวงตากลมจ้องมองเจ้าของเสียงแหบพร่า น้ำเสียงเหนื่อยล้าระคนดีใจทำให้นางงุนงง หญิงสาวกะพริบตาปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงจ้องมองบุรุษเบื้องหน้า ยังไม่ทันตั้งสติได้ ร่างของนางถูกเขารวบขึ้นมากอดแนบแน่นกับแผ่นอกกว้างของเขา

 “ฟื้นเสียที”

   ร่างของนางเกร็งขึ้นทันที สองมือพยายามดันแผ่นอกและดิ้นรนอย่างตื่นกลัว อาการต่อต้านทำให้ชายหนุ่มผ่อนวงแขนแล้วก้มมองหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ

   “เป็นอะไรไป”

      “ข้า...”

  “เจ็บตรงไหนหรือไม่ ข้า...ข้าจะให้คนตามหมอ”

        “ข้าไม่เจ็บ”

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแต่ดวงตาจ้องมองเขานิ่งงัน  หัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดแน่น  เลื่อนมือลูบไล้ท่อนแขนของหญิงสาว เพื่อสำรวจว่ามีตรงไหนที่บาดเจ็บหรือไม่ แต่นางกลับกระถดกายถอยหนี หางตาเหลือบเห็นผ้าห่มตกอยู่ข้างกาย จึงรีบคว้ามากอดไว้บดบังสายตาของเขาที่จับจ้องนางอยู่

     “น้องหญิง...”

    “น้องหญิง?” 

คราวหน้าหญิงสาวทำงุนงงหนักกว่าเดิม นางยกนิ้วชี้ที่ตัวเองแล้วเป็นเชิงถาม

“ท่านหมายถึงข้ารึ”

  ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ “ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้ามาก แต่เรื่องรับอนุนั้นเป็นมารดาที่จัดการเองทั้งหมด แต่เจ้าเองไม่ควรทำเช่นนี้ เจ้าหมดสติไปสามวันสามคืน ทำให้ข้าทุกข์ใจยิ่ง”

      “ประเดี๋ยวก่อน ข้าไม่เข้าใจ ท่านพูดเรื่องอันใดกัน” นางรีบเอ่ยขึ้นแล้วพยายามคิดตามที่เขาพูด “ท่านคือ...”

     เสียงสูดลมหายใจลึกเหมือนข่มโทสะ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกและกระถดตัวถอยหนี ท่าทางหวาดกลัวของนางทำให้เขาได้สติและเอ่ยตอบอย่างใจเย็น

  “ข้าคือซุนหลวนคุน สามีของเจ้า”

     “สามี!” นางเบิกตากว้าง “ท่านเป็นสามีข้า”

   “ถูกต้อง” เขาหลุบตาลงเล็กน้อย “เจ้าคือภรรยาของข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?”

   หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่...ชื่อของตัวเอง”

    คราวนี้เป็นดวงตาของชายหนุ่มที่เบิกกว้างขึ้น เขายื่นมือไปคว้ามือเรียวเล็กมากุมไว้ รูปร่างของเขาสูงใหญ่รวมทั้งมือของเขากุมมือนางไว้มิด

    “เจ้าจำอะไรไม่ได้เลย?”

   นางพยักหน้าแทนคำตอบ สิ่งรอบข้างล้วนกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนาง นางอ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน

    “เช่นนั้น เจ้าก็เพียงจำไว้ว่าชื่อของเจ้าคือหรูซื่อและข้าซุนหลวนคุนเป็นสามีของเจ้า”