“อย่าปิด...ให้ข้ามองเจ้าเถิด” เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความปรารถนา
“ข้า...ข้าอาย...”
“เช่นนั้นข้าเปลือยกายเหมือนเจ้า เจ้าจะได้ไม่ต้องอายเพียงคนเดียว”
ถ้อยคำหยอกล้อนี้ทำให้นางยกมือขึ้นปิดตาตัวเอง ลืมไปว่าทำเช่นนี้แล้ว เขาสามารถมองเห็นดอกบัวตูมที่รอให้เขาเชยชม เขาควรทำเรื่องราวเหล่านี้ตั้งแต่คืนเข้าหอ แต่ครานั้นนางอายุเพียงสิบสอง เขากลัวว่านางจะเกลียดชังเขาจึงได้แต่รอและรอ รอมาตลอดห้าปี เขาไม่เคยคิดว่าจะได้มีช่วงเวลาร่วมอภิรมย์เช่นนี้
หรูซื่อจ้องมองชายเบื้องหน้า ถึงอย่างไรเขาก็คนที่กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นสามีของนาง
หญิงสาวบอกกับตัวเองเช่นนั้นเพื่อลดความเขินอายที่มี และยอมรับความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขาบรรจงมอบให้อย่างอ่อนโยน ทุกจุดที่เขาสัมผัสก่อเกิดไอร้อนผ่าวแผ่กระจายไปทั่วร่าง โหยหาการเติมเต็มที่นางไม่รู้จัก
“ซื่อเอ๋อร์ ขอข้าเถิดนะ”
หรูซื่อไม่เข้าใจว่าเขา ‘ขอ’ สิ่งใด แล
