ร่างเปลือยนอนขดตัวบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ แสงของเช้าวันใหม่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านปลิวไสวตรงหน้าต่างบานเกร็ดกระทบร่างบางขาวโพลน ขนตายาวเป็นแพสวยกระพริบพลางยกฝ่ามือขึ้นป้องหน้าส่ายหลบแสงพัลวัน
ติ๊ดด
“โอ๊ยย ซี้ดด ..เจ็บ”
หล่อนพยุงกายลุกขึ้นยืน มือกุมน้องสาวที่บวมอย่างหนักก่อนพาร่างอิดโรยเดินโผเผไปหยิบมือถือ อ่านรายการแจ้งเตือนเงินเข้าจำนวนสามหมื่น ซึ่งคนโอนก็ใช่ใครที่ไหน เป็นคนๆเดียวที่ตักตวงความสุขจากเธอจนหนำใจแล้วกระโดดหน้าต่างจากไปแบบไม่ลา ทิ้งไว้เพียงร่อยรอยความเจ็บปวดตรงกลางกายนั่นแหละ
ปึงๆๆ
“นังจำปาโว้ยย ใจคอเอ็งจะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง”
“ฉันตื่นแล้วจ้ะน้าแจ่ม”
เธอขานรับเสียงใส จนลืมไปว่าเมื่อใกล้สางได้แกล้งทำเสียงแหบไว้
“แหม๊ เห็นนังจ๋าบอกว่าเจ็บคอเสียงแหบเสียงแห้ง นังมารยา อีกยี่สิบนาทีกูไม่เห็นมึงออกไปช่วยงานในครัวมึงเจอป้านิดสัมนายาวๆแน่มึง”
น้าแจ่มยกป้านิด หัวหน้าแม่บ้านร่
