บทที่5
1033 คำ
ร่างเล็กแอ่นสะท้านด้วยความเสียวที่ไม่เคยได้รับจนคาร์ลร้องคำรามขึ้นอย่างได้ใจ และเมื่อเห็นว่าเธอ ‘พร้อม’ สำหรับบทรักของเขา ร่างสูงจึงลุกขึ้นเป็นท่านั่งก่อนจะยกเรียวขาทั้งสองข้างของหล่อนให้ตั้งชันขึ้นช้าๆ พร้อมกับค่อยๆ แทรกแก่นกายของตนเองเข้าไปยังกลีบกุหลาบที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำที่เขาบรรจงสร้างมันขึ้นมา…
“อื้อ! ฉันเจ็บ!!”
ร่างกำยำแทบจะชะงักลงทันทีที่เสียงร้องเล็กนั้นดังขึ้น แต่ทว่ามันก็สายเกินกว่าที่เขาจะหยุดตัวเองไว้ได้ทันเมื่อสิ้นเสียงนั้นของหล่อนเขาก็สอดใส่ความเป็นชายของตัวเองเข้าไปจนมิดสุดเสียแล้ว
ชญาวีร์กรีดร้องเสียงหลงเมื่อความเจ็บปวดแสนสาหัสมาเยือน ราวกับมีมีดนับหมื่นๆ เล่มพุ่งเข้าหา ความเจ็บปวดที่เขามอบให้มันทำให้น้ำตาหยดใสไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“อ่าส์! คุณทำให้ผมรู้สึกสุดยอดจริงๆ น้ำหวาน"
คาร์ลคำรามอย่างพอใจจนลืมที่จะสังเกตุถึงความคับแน่นที่กำลังบีบอัดร่างกายของเขาอย่างช้าๆ ตัณหาราคะที่เขามีนั้นมันมากมายเกินกว่าเสือร้ายที่ผ่านหญิงสาวมามากมายจะได้ทันสังเกตุเห็นหยดเลือดที่เกิดจากสาวพรมจรรย์ตรงหน้าไป…
ร่างกำยำยังคงตีตราและครอบครองหญิงสาวที่เขา ‘ซื้อ’ มาอย่างเสพสุข ในขณะที่ชญาวีร์กลับกำลังรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังจะฉีกขาดไปในไม่ช้า ความเจ็บปวดที่เขาเพียรสร้างขึ้นหลายต่อหลายครั้งราวกับคนไม่รู้จักอิ่มมันทำให้หญิงสาวหมดสติไปในทันทีที่เกมส์รักสวาทจบลงพร้อมๆ กับดวงตาสีดำทมิฬที่เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจากโสเภณีในซ่องที่เขาซื้อมา…
มันคือหยดเลือดจางๆ ที่เรียกสติเสือร้ายให้กลับเข้าที่อีกครั้งแต่ก่อนจะสำนึกได้ว่าหญิงสาวที่เขาเผลอรุนแรงจนเธอหมดสติไปนั้นเป็นสาวพรมจรรย์ที่ไม่เคยแม้แต่จะผ่านมือชายใดมาก่อน…
เขาได้สร้างบาดแผลฉกรรจ์ที่กำลังจะกลายเป็นแผลเป็นขนาดใหญ่ให้กับหญิงสาวไปชั่วชีวิต!!
คาร์ลปล่อยให้หญิงสาวนอนหมดสติอยู่อย่างนั้นก่อนที่ตัวเขาเองจะเดินออกมารับลมด้านนอกระเบียงข้างๆ ห้องเพื่อทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไปสดๆ ร้อนๆ ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้ว่าจะเคยรับมือกับหญิงสาวมามากมายหลายแบบ แต่สาวพรมจรรย์อย่างชญาวีร์นับว่าเป็นครั้งแรกเลยที่เขาเคยได้สัมผัสและครอบครองเป็นเจ้าของ
ยิ่งครั้นได้คิดถึงใบหน้าที่แสดงให้ได้เห็นถึงความเจ็บปวดเจียนตายของหล่อน ความรู้สึกผิดมากมายก็เข้าจู่โจมอย่างไม่ทันเตรียมรับมือ หยาดน้ำตา เสียงร้องห้ามที่แม้เวลาจะผ่านพ้นมานานหลายนาทีแล้วแต่ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจไม่ขาดหาย
หล่อนจะเจ็บมากไหม
และเขาควรจะไปขอโทษหล่อนรึเปล่า คำถามมากมายเกิดขึ้นพร้อมกันและไม่มีทีท่าว่าจะจบลงได้ง่ายๆ จนเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นขัด...
“เฮ้! แกมายืนรับลมอะไรตรงนี้วะเพื่อน ฉันได้ยินเสียงร้อง แกคงไม่ได้ฆ่าคู่ขาของตัวเองเพียงเพราะหล่อนปรนเปรอไม่สาแก่ใจหรอกใช่ไหม”
มาคัสนั่นเองที่ร้องถามขึ้นทันทีที่เห็นว่าผู้เป็นเพื่อนกำลังยืนตีสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ตามลำพังไร้ซึ่งคู่ขาที่เขาคาดว่าป่านนี้คงจะนอนหอบหมดแรงอยู่บนเตียงกว้างเชกเช่นเดียวกับคู่ขาของเขาที่ตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ้มเหนื่อยหอบกับพิษเสน่ห์หาที่เขาเพียรป้อนไปหลายต่อหลายครั้ง
“แกจะบ้ารึไงวะ! ฉันก็แค่ทำความรู้สึกกับหล่อนเสียงดังไปหน่อย แกว่าครั้งแรกของสาวพรมจรรย์มันจะเจ็บแค่ไหนกันเชียววะ”
คำถามของคนตรงหน้าทำเอามาคัสถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูเพิ่งจะได้ยินมันจากเพื่อนรักที่ไม่เคยใส่ใจอะไรกับเรื่องพวกนี้เลยสักนิดจนกระทั่งตอนนี้ความผิดปกติบางอย่างทำให้เขาชักมีความสนใจและอยากจะเจอคู่ขาของเพื่อนรักตรงหน้าเสียแล้ว อยากจะรู้ว่าหล่อนใช้เล่ห์กลแบบไหนถึงได้ทำให้คนที่ไม่เคยแคร์ใครเลยนอกเสียจากตัวเองอย่างคาร์ลนึกคิดถึงเรื่องละเอียดพวกนี้ขึ้นมาเสียดื้อๆ
“ทำไมจู่ๆ ถึงได้ถาม นี่อย่าบอกนะว่าแก…”
“เออ! ฉันเพิ่งจะข่มขืนสาวพรมจรรย์จนหล่อนสลบคาเตียงไป ใครมันจะไปรู้วะ แกคิดว่ามันจะมีโสเภณีสักกี่คนบนโลกที่คงความสาวเพื่อรับแขก”
มาคัสพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมาอีกครั้ง
“แล้วแกจะมาเดือดร้อนอะไรวะ ในเมื่อเราซื้อหล่อนมาด้วยเงินแสนแพง ไม่มีการบังคับเข่นฆ่าหรือฉุดคร่าให้ขึ้นมาบนเรือเพื่อสนองความต้องการของเราเสียเมื่อไหร่…นี่แกคงไม่ได้ชอบหล่อนเข้าจริงๆ ใช่ไหมคาร์ล”
“แกจะบ้ารึไงวะ! แต่ที่แกพูดมามันก็มีเหตุผล ทำไมฉันต้องมายืนเครียดอยู่ตรงนี้ด้วยวะ หล่อนต่างหากที่รับข้อเสนอของฉันเพราะฉะนั้นฉันย่อมมีสิทธิ์ทำอะไรกับหล่อนก็ย่อมได้ตามที่ใจปรารถนา...”
ชายหนุ่มเฝ้าถามคำถามที่ไม่มีวันหาคำตอบให้ตัวเองได้ก่อนจะขอตัวกลับมาที่ห้องพักอีกครั้งเพื่อดูอาการของหญิงสาวที่ยังคงไม่ได้สติอยู่
ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบหยดน้ำตามันยิ่งสะท้อนความเจ็บปวดให้เขาได้เห็น คาร์ลสลัดความคิดมากมาย….
- ผู้เขียน
