“เฮียสิงค์!”
“หึ! นึกว่าจะจำผัวตัวเองไม่ได้”
ฉันเห็นว่ามุมปากที่เคยยิ้มหยัน ขยับเป็นรอยยิ้มในแบบที่ฉันอยากเห็น แม้แสงไฟจะสลัว แต่ฉันเห็นไปถึงแววตาที่เหมือนว่ามันก็ยิ้มไปด้วย
เขายิ้มงั้นเหรอ ยิ้มให้ฉันนี่นะ ยิ้มให้ฉันตอนที่ฉันรู้สึกว่าอยากยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออกนี่นะ โรคจิตเกินไปแล้ว
“แก้มัดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“พูดมาก เดี๋ยวก็อุดปากไว้อย่างเดิมหรอก”
เฮียสิงค์พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ ขยับร่างใหญ่โตที่ทับอยู่บริเวณเอวของฉันลงต่ำ เขาหยุดลง เมื่อเลื่อนไปจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับจุดซ่อนเร้นของฉัน
เขาก้มหน้าลงทำในสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ปากและลิ้นแตะบนจุดนั้นของฉัน จนกางเกงชั้นในที่ใส่อยู่มันชุ่มน้ำลาย
“กรี๊ด! ไม่เอา ไม่เอานะ!”
“เงียบ! ก่อนที่จะโดนอย่างอื่นยัดปาก”
“ไม่! ไม่เอา บอกว่าไม่เอาไง!”
ฉันดิ้น ดิ้น! แล้วก็ดิ้น ดิ้นทั้งที่ถูกมัดทั้งมือและเท้า ตรึงอยู่บนเตียง สัมผัสแปลกๆที่วนเวียนอยู่บนจุ
